Na drie dagen luieren besluiten we eindelijk het eiland te verkennen. We starten onze trip bij Diamond en Atuh Beach waarvoor vroeg opstaan de boodschap is. Het is nog donker als we vertrekken en we genieten van de zonsopgang onderweg langs het water. Het is maar 12km, maar toch doen we er 45 minuten over. Dat zegt al iets over de wegen van Nusa Penida en de reden waarom we graag een brommer hadden die niet uit elkaar viel. Eens aangekomen zitten de kliffen en het strand nog volop in de schaduw, maar beetje bij beetje komt ze zon op en begint ze de kliffen langs Diamond Beach te verlichten. Twee wandelende mensjes op het strand – waar we even naar zwaaien – tonen hoe groot dit allemaal niet is. En het duurt wel minstens 2 uur vooraleer het echt mooi verlicht is, dus misschien waren we net iets te vroeg op pad.

De trap naar beneden is er eentje die uitgehouwen is uit de rotsen, en zonder zou het onmogelijk zijn om beneden te geraken. Het pad is smal, steil en bochtig, maar het is de view waarop we getrakteerd worden volledig waard. Met de drone proberen we het vast te leggen, maar in het echt is het vele malen mooier. Met onze voetjes in het water wandelen we het strand eens af, nu het nog lekker rustig is alvorens we weer naar boven klauteren.

Na een heerlijke lunch van Nasi Goreng wandelen we richting Atuh Beach, wat vlakbij ligt. Na opnieuw af te dalen zien we meteen het verschil. Atuh Beach is ietsje groter waardoor het mogelijk is om strandstoelen en dergelijk te plaatsen, wat ze dan ook meteen doen natuurlijk. Het mooiste hier is echter het gat in de rots op een honderd meter van het strand. Bij hoog water klotst het water erdoor, zoals nu, maar met laag water trekt het soms zo sterk terug dat de rots droog komt te staan. Terwijl Ann-Sofie een viewpoint iets hoger beklimt geniet Nick van het uitzicht op de begane grond. Volgende bestemming: Thousand Island Viewpoint!

Vanop deze plek heb je zicht op geen duizend, maar wel heel wat eilandjes langs de kust van Nusa Penida. Het is even zoeken, maar we vinden het correcte weggetje en kunnen aan de afdaling beginnen. Er bevinden zich twee bungalows die je via AirBNB kan boeken, maar ze zijn ondertussen zo bekend dat iedereen ermee op de foto wilt en iedereen dus praktisch aan je voordeur komt poseren. En dat doen wij ook natuurlijk!

Het viewpoint zelf is fenomenaal, een prachtige blauwe zee die de vele karstrotsen omringd. Om stil van te worden. We ontmoeten er een leuke bende, waarvan we er toevallig al twee hebben gezien. Niet dat we het wisten natuurlijk, want het waren de twee mensjes waar we naar hebben gezwaaid van op Diamond Beach deze ochtend. Hoe toevallig! Na een gezellige babbel vertrekt de bende en terwijl iedereen stilaan een plekje voor de zonsondergang begint te zoeken blijven wij alleen achter op het viewpoint en genieten we nog even na in alle rust. Wat een pracht!

Om de dag af te sluiten rijden we nog richting de Teletubbie Hills, die hun naam gekregen hebben wegens hun perfect glooiende groene heuvels, van de TV show die we allemaal kennen. Bij de ondergaande zon zetten we ons neer langs de kant van de weg en genieten we van het landschap. Het moment ook om de drone even boven te halen. Een paar fotootjes later gebeurt plots het ondenkbare, de batterij valt om mysterieuze reden terug van 38% naar 0%, en dus begint de drone automatisch te landen. De controle werkt nog halflings waardoor Nick hem nog deels probeert terug richting de baan te sturen waar wij op staan, maar helaas. We zien hem verdwijnen achter de helling, ergens te midden van het hoge gras en de doornstruiken.

De laatste GPS locatie is behouden, en dus hebben we een aanknopingspunt om te beginnen zoeken, maar de tijd dringt. Met dat het ondertussen zonsondergang is hebben we nog ongeveer 50 minuten vooraleer het echt donker begint te worden, anders is het game over voor ons teerbeminde vliegmachien. Tussen de struiken door gaan we op zoek, waarbij Ann-Sofie haar benen en ook Nick z’n handen vol schrammen komen te staan. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar na ongeveer 40 minuten zoeken vinden we hem vertopt onder een doornstruik op ongeveer 2 meter van de baan, ongeschonden. We kunnen met een min of meer gerust hart terugkeren naar de kamer, al is Nick z’n vertrouwen in de drone wel geschonden.

We gaan even onze gedachten verzetten met lekker eten, dat werkt altijd. De Penida Kekinian krijgt enkel maar super goeie reviews en dus is de keuze snel gemaakt, maar zo lijkt heel Nusa Penida te denken en dus zit het helemaal vol. Tot onze verbazing zit de groep van deze middag bij de Thousand Island viewpoint hier ook te eten, en dus vragen we of we niet gewoon mogen bijschuiven aan tafel, wat de start is van een plezante avond.