Iedereen heeft plannen gemaakt voor vandaag, de dag na de boottocht, maar iedereen blijkt te moe te zijn om ze uit te voeren. Met als resultaat dat we allemaal samen afspreken om te gaan lunchen. Rian weet een leuk lokaal restaurant, en met een gebrek aan brommers gaan we er te pootjes naartoe. Tegen 12u is iedereen aanwezig, en voor de meesten onder ons geldt deze maaltijd als ontbijt. Uitslapen was duidelijk de boodschap. Rian komt wat later, vergezeld door het mens-erger-je-niet spel van gisteren! Het duurt een hele tijd, zoals dat wel eens kan gebeuren met dit spel, maar uiteindelijk wint Sina. Gevolgd door Rafi, Yves en Patrick. De eindstreid gaat uiteindelijk tussen ons 2, en we komen in zo’n positie te staan dat de eerste die 1 gooit de winnaar is. Een dobbelsteen heeft nog nooit zo lang na elkaar verschillende cijfers gegooid, daar zijn we zeker van. Maar na een twintigtal keer gooien is het eindelijk zover. De verliezer is gekend, en dat neemt het spel wel heel letterlijk. Iedereen is een ‘Winner’, behalve Nick. Laatste eindigen is duidelijk, wanneer er 5 man ‘Winner’ is en er slechts 1 ‘Loser’ op het scherm staat, leuk.

De middag vlot snel, en we besluiten die verder samen door te brengen. Met een zalige bende als dit gaat de tijd enorm snel. We besluiten een cafeetje op te zoeken met zeezicht, om de zonsondergang te kunnen bewonderen. Patrick zou wat later komen, en tegen de tijd dat iedereen wat besteld heeft, is hij er ook, vergezeld van niemand minder dan Brian, de trainee. Hoe zalig is dat! Hij gaat direct akkoord om zich bij ons neer te ploffen in een stoel, en samen hebben we een zalige avond. We komen wel te weten dat hij eigenlijk niet Brian heet, maar Rhiyan, Rian uitgesproken. De B moet dus ergens verloren gegaan zijn in het allereerste gesprek. De belevenissen van de laatste dagen worden opgehaald, er wordt gelachen en reiservaringen worden gedeeld. Wanneer Naoufall een gitaar weet te bemachtigen die toebehoort aan de sympathieke security van het café begint Rhiyan pas echt te glunderen. Ann-Sofie had tijdens de boottrip opgemerkt dat hij prachtig kon zingen als de beste, en een beetje timide begint hij aan het eerste liedje. Tegen het derde is hij echter volledig opengebloeid, en zingt hij uit volle borst. We verstaan geen woord van zijn Indonesische lyrics, maar muziek ervaar je zonder het te verstaan. Hij glundert, en geniet er duidelijk van om onder ons te zijn. We hebben het gevoel dat ook hij dit avontuur nooit zal vergeten. Even later moet Rhiyan door, hij moet morgen namelijk vroeg uit de veren om weer voor Putu te werken. Met een dikke knuffel nemen we afscheid en blijven wij nog even hangen. We proberen in groep nog even te zingen onder begeleiding van Naoufall zijn gitaar, maar helaas, hoe hard we ook op zoek gaan naar een geschikt lied voor onze stemmen, we blijven kattenvals klinken. Wat had die Riyann toch talent!

Als afsluiter gaan we samen naar de fish market, een markt langs de haven van Labuan Bajo die ‘s avonds tot leven komt met allerlei eetstallen. Iedereen vindt er wel wat naar zijn goesting, en net wanneer Yves en Nick tot het besef komen dat een pintje hier wel bij zou smaken, gaan de rolluiken van de enige winkel in de buurt naar beneden. In een race tegen de klok, en als ware actiefilmhelden kruipen ze nog net onder de luiken door, de winkel binnen. Het personeel staat wat verbaasd te kijken wanneer we hen vragen of we toevallig nog 2 pintjes kunnen kopen, maar ondanks de opgeruimde kassa en de gekuiste winkel stemmen ze ermee in. Met twee stevige pinten verlaten ze tevreden de winkel, heerlijk! Nog een getoast brood met choco, boter en nootjes als dessert, en dan kunnen we naar huis rollen. Hoe leuk om iedereen terug te zien, de gemaakte plannen zijn ieders minste zorg. Iedereen terug zien in een ontspannen setting als deze is zoveel beter dan eender welke andere activiteit.

De volgende dag slapen we opnieuw uit

, zoals het hoort. Rian stelde gisteren nog voor om vandaag samen de cave te bezoeken, en aangezien we niet veel meer gepland hebben stemmen we daar met plezier op in. Eerst regelen we nog snel een duikdag voor morgen, en nemen we afscheid van Rafi en Yves. Zij vertrekken met de brommer landinwaarts, om zo Flores wat beter te ontdekken. Wij hebben maar 3 dagen meer, niet genoeg om dit te doen dus. We spreken tegen 11u af en rijden samen richting de cave, Rian regelt een boot en wij hebben enkel maar in te stappen. Wel handig zo iemand die Bahasa spreekt. De grot is enkel te bereiken via een boottocht van 20 minuten, waarin we grondig opwarmen door de brandende zon. De verfrissende duik in het zoute water van de grot is dan ook mooi meegenomen. Na een uurtje zwemmen en springen beslissen we terug te keren, en onze brommer brengt ons naar een Bakso kraampje. Het is ondertussen al even geleden dat we er nog eentje gegeten hebben, en aangezien Ann-Sofie er al een week zit achter te zagen is dit geen slecht moment. Iedereen kan er zijn buikje rond eten, waarna we besluiten van even platte rust te houden en af te spreken aan een sunsetpoint niet ver buiten het dorp. Wij komen als eerste toe, maar aangezien we het punt niet lijken te vinden beslissen we terug te keren naar het cafe van gisteren en de sunset van daar te zien. Sina en Naoufall zijn in slaap gevallen en laten niets weten, en dus zijn Rian en Patrick de enigen aan de sunsetspot.

Tegen de tijd dat iedereen bekomen en bereikbaar is, is het etenstijd. We gaan samen naar Burger time, en eten de beste frietjes in lange tijd. Goed gebakken en lekker vettig, en met wat zeezout erbij komen ze hoog in de ranking van beste frietjes op reis te staan. En dan is het tijd voor de fotoles die vooral Sina al vanaf de eerste dag van de boottocht gevraagd heeft. Ze heeft een goed fototoestel maar weet nog niet helemaal hoe ze ermee moet omspringen, en dus geeft Nick een introductie fotografie. Na anderhalf uur is de basis uitgelegd en weten zowel Sina als Naoufall hoe ze hun toestel kunnen gebruiken. Ook Patrick probeert er wat van op te steken, en heeft vooral interesse in starshooting, het fotograferen van de sterren. Om alles even te testen proberen we de maan te vinden, omdat dat zowat het enige echt verlichte object is ‘s nachts, maar aangezien we er niet in slagen besluiten we het hierbij te houden. Het is al best laat, morgen vertrekken Sina en Naoufall naar Japan en Patrick vertrekt samen met Rian voor een tour van het eiland. Wij gaan morgen duiken, dus daar kruipen we ook best niet te laat voor in bed. Met een finale kuffel en de belofte van elkaar nog eens op te zoeken nemen we afscheid. Deze mensen gaan we niet snel vergeten, want zelfs na de boottocht hebben we nog 2 zalige dagen gehad. Bye bye vriendjes!