De laatste dag is om te snorkelen, we gaan op zoek naar visjes en Manta Rays! Na een heerlijk ontbijt op de kamer worden we met de brommer begeleid naar de haven waar de snorkelboot vertrekt en tegen 8u30 zijn we weg. Met een 15 tal op de boot varen we richting de eerste stop: Manta Point. Als blijkt het al snel gewoon Point te zijn, geen Mantas te bespeuren helaas. We mogen wel wat rondsnorkelen in de baai, maar veel meet dan Ann-Sofie die zich als een visje waant in het helder blauwe water valt er niet te xien, ondanks de perfecte zichtbaarheid van tientallen meters.

Op de tweede plek is het wel raak, niet voor de Mantas want die komen hier niet, maar wel voor te talrijke gekleurde visjes. De zichtbaarheid is opnieuw schitterend, en dus kunnen we volop in achtervolgmodus gaan. Ann-Sofie zwemt de visjes achterna tot ze er zelf zat van wordt. Tijdens het duiken is het niet echt mogelijk om visjes te achtervolgen, dus moeten we ervan profiteren nu dat wel kan. Op de derde plek is het raak voor Nick, een kleine maar prachtige schildpad zwemt tegen de bodem van de oceaan. Zalig om rustig mee te zwemmen en af en toe een kijkje te gaan nemen, zonder het diertje lastig te vallen. Zo lijkt iedereen ervan te genieten, tot er plots één onnozelaar de ingeving krijgt om er naartoe te zwemmen en ze aan te raken, waarna iedereen duidelijk z’n verontwaardiging uit. De schildpad had daar duidelijk ook geen nood aan, en steekt zicht vervolgens weg onder een stuk koraal, bye bye dus.

De laatste plek is duidelijk een lievelingsplekje voor tonijn, de gigantische exemplaren zwemmen ons rond de oren. De grote reden hiervan zijn de stukjes brood die de bootmannen in het water gooien, en Ann-Sofie heeft al snel een techniek te pakken. Ze neemt een stukje brood uit het water, gaat naar een afgelegen stuk en legt het stuk brood vlak bij haar in het water, totdat een reuze exemplaar het voor haar neus komt weghappen. Dat noemen ze een view vanop de eerste rij.

Van al die tonijn te zien zou een mens al eens honger krijgen. Na 3u snorkelen zit het erop en keren we terug naar onze accomodatie, straks nemen we de ferry, maar dat is pas over een paar uur. Nog eerst even onze kleren te drogen hangen op het terras en snel iets gaan eten in onze geliefde keet, het personeel herkent ons ondertussen en is duidelijk blij met onze komst. In tegenstelling tot ‘s avonds zijn we nu de enige gasten. Met een vegan wrap en een heerlijke smoothie bowl sluiten we Nusa Penida af, om met de boot terug te keren naar Bali. Met onze laatste druppels naft brengen we onze brommer naar de afgesproken parkeerplaats, en net wanneer we hem willen parkeren valt hij uit. Oeps, leger dan dit kunnen we hem niet terugbrengen. Gelukkig is het maar een meter duwen. Onze verhuurder is vandaag op congé, en we mogen de brommer gewoon achterlaten op de parking. De sleutel moeten we vervolgens afgeven aan het loket van de bootticketjes, dus dat is ook best handig. Gepakt en gezakt wachten we vervolgens op de laatste boot die vandaag naar Bali vaart.

We zijn nog geen 10 meter van de kade gelost wanneer Ann-Sofie zich plots bedenkt dat onze kleren, die we deze middag te drogen hebben gehangen in de accomodatie, daar nog steeds hangen. Door het lekkere eten zijn we die compleet vergeten, en de boot laten terugdraaien is niet echt aan de orde. Na te denken hoe we zelf kunnen terugkomen om onze kleren op te halen en terug op Bali te krijgen nemen we eerst even contact op met de eigenaar van de Welcome Inn, die ons meteen een foto doorstuurt met de kleren op het terras met de vraag of dat het materiaal is. Hij laat ons weten dat het allemaal geen probleem is en hij het morgen wel mee geeft met de eerstvolgende boot, die tegen 7u30 aankomt op Bali. Met een gerust(er) gevoel meren we 20 minuten later aan op Bali, om dan tot de conclusie te komen dat Nick de bromersleutel nog in z’n broekzak heeft zitten. Ook dat nog. Met een schuldgevoel van jewelste vraagt hij aan de bootman of het mogelijk zou zijn deze sleutel te bezorgen aan de brommerverhuur, zoals op voorhand afgesproken was. Allemaal geen probleem, en wanneer Nick naar de man van de brommer een foto doorstuurt van de bootman met de sleutel, blijkt de man van de brommerverhuur hem te kennen. Kleine wereld dus, gelukkig maar.

De volgende ochtend om 7u30 staan we aan de haven, maar nog geen bericht van de kleren. Tot de man van ons verblijf stuurt dat hij ze niet heeft kunnen meegeven met de eerste boot, maar wel met de tweede, die een half uurtje later toekomt. Allemaal goed! Een half uurtje later komt de Mola-Mola boot toe, en om heel dit circus compleet te maken is de man die de kleren terugbrengt dezelfde man waaraan Nick gisteren de brommersleutels toevertrouwd heeft… ongelofelijk hoe dit kan, “only in Asia”.