Tegen 5u is iedereen wakker, de een al beter dan de ander, en samen gaan we kijken naar de sunrise. Wolken versperren echter ons zicht en dus komen we niet toe aan een mooie zonsopgang, maar eens terug aan de tent worden we ontvangen door de porters met 6 bordjes heerlijke dikke pannenkoeken met een goeie laag suiker over, al eens wat anders dan die rijst! Na het ontbijt keren we nog snel eens terug naar de krater om een laatste blik te werpen op het meer en afscheid te nemen, terwijl een gigantische arend voorbij fladdert en de vulkaan schittert in de zon. De wolken zijn ondertussen verdwenen en dus kunnen we opnieuw genieten van het prachtige zicht van gisteren.

De weg bergaf verloopt voor de een al moeizamer dan voor de andere, degene die gisteren traag waren zijn nu de snelle, en omgekeerd. Hier en daar helpt de gids een handje om de moeilijke stukken voorbij te gaan, en met de nodige glijpartijen geraken we vooruit. Het mulle zand helpt hier niet echt bij, en dus is het opletten geblazen. Gelukkig geraken we allemaal zonder gebroken benen aan rustpunt 4, waar het zand ingeruild wordt in aarde en de bomen opnieuw beginnen te groeien, wat voor schaduw zorgt. Iedereen gaat op eigen tempo de berg af, zodat niemand zich opgejaagd voelt en domme dingen begint te doen, waarbij gids maar 10 keer ‘No Jumping’ tegen Ann-Sofie hoeft te zeggen.

In de laatste kilometer voor we het park verlaten eten we nog samen een heerlijke lunch en nemen we afscheid van de porters, zij gaan met de brommer terug terwijl wij het laatste deel te voet doen. We krijgen nog een pak koekjes voor de laatste loodjes en in geen tijd bereiken we de uitgang van het park en de startplek van gisteren. Van hieruit is het voor ons nog 2 kilometer te voet en wordt het Koreaanse meisje opgehaald met een brommer – die heeft duidelijk met een betere organisatie geboekt. Daar nemen we afscheid van de gids, en al onze fooien samen zijn vermoedelijk meer dan hij in die 2 dagen officieel verdiend heeft, en je ziet hem glunderen tot achter zijn oren. We krijgen een taxi aangewezen, halen nog snel onze bagage op en zijn dan al op weg naar Mataram, de slaapplaats van vannacht. En dat zit allemaal inbegrepen in de prijs van de trekking, we worden zelfs gedropt voor de deur van ons hotel, wat een luxe!

Mataram is dicht bij de luchthaven van Lombok, en dus goed voor de vlucht die we morgen willen nemen – maar nog moeten boeken – naar Labuan Bajo. Labuan Bajo is de uitvalsbasis voor de trips naar Komodo National Park op Flores. Komodo NP is gekend voor zijn Komodo Dragons en de prachtige natuur die het herbergt. Ook zou het park vanaf volgend jaar mogelijks sluiten voor onbepaalde duur en zijn er plannen om de toegangsprijzen de hoogte in te jagen, dus moeten we de kans grijpen nu het nog min of meer betaalbaar is. De vlucht is echter nog niet geboekt, dus moeten we dat eerst nog doen. Uit ervaring weten we dat boeken bij de luchtvaartmaatschappij zelf veruit de veiligste optie is, niet altijd de goedkoopste, maar dan krijg je tenminste een rechtstreekse service in plaats van via kleine boekingsbedrijfjes die goedkope tickets opkopen en nul klantenservice bieden. De enige vlucht die we vanop Lombok naar Labuan Bajo kunnen nemen is van Wings Air, en die hebben blijkbaar de policy van 48u voor de vlucht geen kredietkaartboekingen meer toe te staan, enkel ATM betalingen. Een ATM betaling is in Indonesië blijkbaar nog enorm populair en bestaat eruit met je kredietkaart naar een ATM te gaan, en via een speciale code een betaling te doen, zoals een internetbetaling maar dan op locatie. Geen probleem denken we dan, genoeg ATM’s in de buurt. Maar na heel wat proberen (en zelfs rondgevoerd te worden door een sympathieke local met een brommer) blijkt dit enkel mogelijk te zijn voor Indonesische kredietkaarten. Tot zover ons plan dus. Na alle ATM van heel de stad uit te proberen nemen we contact op met de klantenservice, en die zeggen zelf van het gewoon via Traveloka te boeken, met de garantie op dezelfde klantenservice aangezien ze een officiële samenwerking hebben. En die bieden wel de nodige betaalmogelijkheden aan, dat weten we dan ook alweer.

Om dit te vieren proberen we eens Grab Food uit, iets wat we nog nooit hebben gedaan. Grab hebben we al talloze keren gebruikt, maar voor de Food optie zagen we nog nooit echt een nood, tot nu! Na heel wat vijven en zessen slagen we erin om een restaurant te vinden dat effectief open is en onze bestelling aanvaard: McDo (ja, Nick noemt dat een restaurant), dat is lang geleden! Een bestelling van 2 milk tea’s lukt ook perfect, en dus kunnen we de dag afsluiten met een super gezonde maaltijd, vet en suiker à volonté!