We pikken nog eens een sunrise mee, ditmaal bij de Ulun Danu Beratan Tempel, gelegen aan het meer waar gisteren ook de zonsondergang was. Met de tip van de restauranthouder gisteren in het achterhoofd rijden we een klein straatje in net voor de tempel zelf, en ja hoor, geen kat te zien, maar wel een poort naar de tempel, en die staat wagewijd open. We zijn de eersten die kunnen genieten van een ontzettend rustgevende omgeving. Het is ons nog niet helemaal duidelijk waar de zon exact gaat opkomen, en met alle tijd van de wereld zetten we ons neer. Een lokale gids die net toegekomen is met twee toeristen zegt ons goeiendag en geeft ons groot gelijk dat we hier zo vroeg zijn, tegen de middag loopt het hier blijkbaar zwart van het volk.

Na een ontbijt in het zonnetje checken we uit het hotel en gaan we op verkenning in Munduk zelf. We passeren al snel aan de twin lakes, en de ziekte die Ubud getroffen heeft is ook hier al te vinden. Overal zijn schommels te vinden om de perfecte instagramfoto’s te maken, zelfs op plaatsen waar je helemaal geen zicht hebt op iets fotowaardigs. De inkomprijzen zijn dan nog eens om van achterover te vallen, en vriendelijk zijn ze echt niet meer te noemen. Er is net een fotoshoot bezig die we met plezier even aanschouwen. Een overdreven geshminkt model wordt omringd door 3 fotografen, en dezelfde foto wordt 100 maal opnieuw genomen, waarbije gedetailleerde instructies krijgt over hoe ze haar benen en armen moet houden en in welke plooi haar rok moet liggen. Een echte shoot dus, uit nieuwsgierigheid vragen we even na waar we de foto’s kunnen bekijken. We zijn benieuwd wat ze hiervan gaan maken.

Al snel blijkt het een instagramaccount te zijn van een Nederlander die op Bali woont en een nieuwe business op poten probeert te zetten waarbij ze je in een dag heel Bali rondvoeren om dergelijke shoots te houden. Van princessenkleren tot zelfs zeemeerminkostuums voor aan de watervallen, alles is mogelijk, zolang je er maar genoeg voor betaalt. Niet echt ons ding, maar als daar vraag achter is, is dit een verstandige mens.

Even verder komen we aan bij het echte Twin Lakes viewpoint, waar je beide meren vanop één plek kunt zien. Een indrukwekkend zicht, waarbij de zon mooi met het water speelt. Met een Bakso voor onze neus kunnen we de honger stillen, en rijden we verder richting de rijstvelden van Munduk, waarbij we onderweg omgeven worden door groene bossen en de haarspeldbochten elkaar in sneltempo opvolgen. Opnieuw een zalige weg om af te leggen, daarvoor alleen al zou een mens hier naartoe komen. En gelukkig maar, want de rijst zelf is niet zo spectaculair. Maar zo hebben we de mooie weg er naartoe toch al mee kunnen pikken!

We besluiten terug te keren naar Ubud, de rijstterassen zijn niet groen en watervallen hebben we in de Filippijnen al genoeg gezien. Bovendien kunnen er de heerlijke warme temperaturen van Ubud wel gebruiken. In 2 uur rijden we in één trek door tot we terug aan komen bij Umah Dajane, en met open armen ontvangen worden door de eigenaar en z’n lieve hondje Jerry (uitgesproken als Jeeeri). Al is Jerry nogal schuw, en vertrouwt hij dit hele zaakje nog niet volledig. We zullen nog een paar nachtjes extra moeten blijven alvorens hij ons als kameraad ziet. De kamer die we krijgen is maar liefst dubbel zo groot, een douche die nog beter is dan de vorige en een salontafeltje met bijbehorende stoelen, en dat speciaal voor ons! Ze moeten ons hier wel heel graag zien, maar dat is wederzijds, nog maar zelden hebben we in zo een leuke homestay verbleven.

Hoe kunnen we dit beter vieren dan terug te keren naar onze geliefde Mexicaanse keet, waar we meteen met open armen verwelkomd worden? We bestellen de Wet Burrito en de Burrito Bowl en kunnen opnieuw genieten van het beste avondmaal dat je je maar kan indenken. Wanneer we even wat eten uitwisselen om van elkaars keuze te proeven, komt de serveuse aangesneld met de paniekerige vraag of er iets scheelt met het eten. Wanneer we haar vertellen dat het zodanig lekker is dat we moeten proeven van elkaars keuze keert ze opgelucht terug naar de keuken, waar ze het vertelt tegen haar collega’s en die allemaal meegniffelen. Een potje Scrabble is genoeg om deze dag te vervolledigen, terugkeren naar Ubud was duidelijk een goeie keuze.