De laatste activiteit van Indonesië is het halen van de vlieger naar Singapore. Onze visa verlopen morgen, en dus kunnen we hier niet langer blijven. Met de vlucht van 17u plannen we tegen 18u op Bali terug te zijn, om dan een vlucht van 21u richting Singapore te halen. 3u overstap voor een vlucht van een uur lijkt ons meer dan voldoende. Maar dat is natuurlijk buiten Nam Air gerekend. Eens aangekomen in de luchthaven staat er een vertraging aangegeven, maar niemand die van iets weet. Geen personeel aan het loket, geen aanduiding van vertraging of niets, enkel een ander vertrekuur dan op ons ticket staat. Meer dan 2u later, waarmee we tegen 20u50 zouden aankomen voor onze vlucht van 21u. In de TV series van National Geographic rijden ze gehaaste mensen altijd in sneltempo door de luchthaven in golfkarretjes, maar voor onze vlucht van 50 Euro lijken ze die moeite niet te willen doen, zelfs interesse tonen voor ons probleem willen ze niet. Bye bye vlucht naar Singapore dus, het enige dat ze willen doen is een blaadje opstellen met de mededeling dat onze vlucht vertraging had, leuk. Na wat zagen krijgen we wel nog 2 VIP tags aan onze bagage, waardoor ze als eerste behandeld zouden moeten worden. Veel hebben we er echter niet aan, want Jet Airways, waarbij we onze vlucht naar Singapore hebben, kan niets anders doen dan ons op een andere vlucht zetten, tegen meerkost natuurlijk. Veel meer dan dit zit er dus niet op, maar de enige vlucht later is pas morgen, de dag waarop onze visa vervallen gaan zijn. Indonesië heeft een maand geleden de overstay boetes verdriedubbeld van 300k Rp. naar 1 Miljoen Rp, wat neerkomt op zo’n 70 Euro ook. Tot slot van rekening lopen we nog iemand tegen het lijf, iemand die we in geen honderd jaar nog wensten te zien. Het lot wil dat ook Putu net een vlucht naar Bali moet halen, al heeft hij duidelijk meer budget en kan hij mee op de vlucht die vroeger vertrekt dan die van ons. Hij komt ons vriendelijk goeiendag zeggen, alsof er helemaal niets is gebeurd. Met het grootste effort houden we ons bedeesd, en nemen zelfs nog een allerlaatste fotootje samen, eentje om in te kaderen! Hij weet ons nog te vertellen dat het best is dat we niet op hetzelfde vliegtuig zitten, want als dat het geval zou geweest zijn zou het gegarandeerd neergestort zijn. Met die woorden stapt hij op zijn vliegtuig. Bye bye Putu, tot nooit meer!

Met een klein hartje en de moed in onze schoenen landen we uiteindelijk tegen 21u20 op Bali, dus sowieso al grandioos te laat voor de vlucht die we moesten hebben. Zelfs een VIP golfkarretje zou ons niet geholpen hebben. Als extra pleziertje zijn onze valiezen de allerlaatste op de band, letterlijk. Niemand staat zo lang aan te schuiven aan de luggage belt dan ons. Er zit volgens ons iets serieus verkeerd in hun zogenaamd “VIP” bagagesysteem. Misschien moeten we hen vertellen dat de eerste bagage die ingeladen wordt er als laatste uitkomt, want dat lijken ze zelf nog niet door te hebben.

En dan de volgende opgave, migration proberen te overtuigen dat onze overstay door overmacht komt, en niet door slechte wil. Dankzij een paar vriendelijke personeelsleden mogen we doorsteken tot aan immigration, zonder ingecheckt te hebben voor een vlucht. We proberen hen te overtuigen dat onze overstay niet vrijwillig is, maar ze moeten er niets van weten en vertellen ons van morgen terug te komen, want vandaag kunnen ze er niets aan doen. De vlucht is pas om 14u, dat wordt dus weer een lange nacht. De banken zijn zo hard dat de vloer een stuk comfortabeler ligt, en met een half uurtje hier en daar te slapen geraken we min of meer de nacht door, niet de plezantste van onze reis. Inchecken voor onze vlucht en door naar immigration, eerst nog even terugkeren naar de checkin balie omdat tripods niet toegestaan zijn als handbagage, waarop het kleine zakje als los stuk bagage ingecheckt wordt, hopelijk komt dat heelhuids aan. Bij immigration weten ze het natuurlijk meteen, we gaan naar twee naastliggende balies en na het afgeven van ons paspoort kijkt hij ons aan met de vraag “Overstay?”. Met een klein hartje zeggen we “yes, but…” maar hij verwijst ons meteen door naar het loket van gisteren, waar we hetzelfde verhaal te horen krijgen. Een vlucht missen geldt niet als geldig excuus. Ze tonen geen grijntje begrip en lachen ons zelfs onder elkaar uit, we zijn echter niet achterlijk genoeg om dat niet door te hebben. Veel kunnen we er echter niet aan doen, en na het betalen van bijna 150 Euro mogen we weer vertrekken. Van een plezante afsluiter gesproken. Indonesië was niet ons favoriete land!