Met de bus van 8u30 keren we terug naar Naga, deze keer niet om terug naar Legazpi te gaan, maar om onze rit naar Manila te breken en onze benen te strekken. In Naga is er op zich niets te zien, maar er is wel het wakeboardpark, ideaal voor een dag ontspanning.

Mooi op tijd zijn we aan de bushalte (gewoon een toevallig plekje langs de straat) en na het inladen van de bagage en het betalen van een ticketje mogen we instappen. Nog snel even ontbijt en een fruitshake voorzien voor onderweg (waarbij Ann-Sofie vakkundig de bus tegenhoudt die om 8u28 al wilt vertrekken) zijn we vertrokken. Het lijkt sneller te gaan dan de heenweg, al is dat enkel iets mentaals, want het duurt een exact even lange 5 uur vooraleer we rondwandelen in de bushalte van Naga.

We zoeken ons een leuke hostel uit en wanneer we inchecken vraagt de eigenares wat onze plannen zijn voor de komende dagen. Ze hoort onze ‘we vertrekken met de vlieger van Manila richting Bali’, en kijkt ons meteen met een bleek gezicht aan. “Hebben jullie al een bus geboekt voor overmorgen?” is haar antwoord, waar we natuurlijk negatief op moeten antwoorden. Het zijn verkiezingen overmorgen, en wij dachten dat dat het moment is waarop iedereen thuis is en het dus totaal niet druk is op de baan. Nope. Veel inwoners van Manila keren terug naar hun thuis op het platteland, en nog meer inwoners van het platteland trekken richting Manila. Wat dit zowat de drukst mogelijke dag ooit maakt. Ze raadt ons aan van niet te wachten met het boeken van een ticket, en nu meteen richting de bushalte terug te keren om ons plekje te verzekeren. Wat we dan ook meteen doen. En ze had gelijk, elke bus is los uitverkocht. En er zijn er veel, zowat 10 verschillende maatschappijen die rijden tussen Naga en Cubao (de grootste bushalte van Manila). Allemaal hebben ze verschillende bussen gepland op de 12e mei. En allemaal zijn ze uitverkocht. Ook via een online tool lijken we op hetzelfde uit te komen, behalve een enkele bus van St. Judes de Legazpi, een kleine maatschappij met non-airco bussen, en zij zijn dus onze enige hoop.

Het duurt een hele poos vooraleer we iemand te pakken krijgen die al gehoord heeft van de naam. Aan de infobalie weten ze het niet en buschauffeurs wijzen naar elkaar. Tot er plots een bus opgereden komt met een gelijkaardig logo, niet dezelfde naam, maar wel dezelfde stijl. Die moeten dus wel iets met elkaar te maken hebben, en ons vermoeden wordt meteen bevestigd. We vragen het aan de chauffeur en hij leidt ons naar het correcte lokket met de magische woorden ‘Saint Judes!’. En plots vindt de lokketbediende, waar we ondertussen al 3 maal zijn langsgekomen met dezelfde vraag – die telkens negatief werd beantwoord – wel nog twee vrije plaatsjes, hoe is het mogelijk! We hebben prijs, twee ticketjes van Naga naar Manila, hoera! Met een big smile keren we terug naar de hostel om de dame te bedanken voor haar gouden tip, zonder haar hadden we waarschijnlijk moeten smeken om ergens in het bagageruim mee te mogen. Deze tickets moeten gevierd worden, en hoe kunnen we dat beter doen dan met een bezoek aan de Jollybee?