Onze goeie intentie om vroeg op te staan valt in het water, wat vandaag geen drama is want voor wakeboarden kan dat nog van pas komen. Tegen 9u zijn we op pad, op zoek naar de Jeepney die ons in de goeie richting wil brengen. Na heel wat rondvragen en zoeken slagen we erin, en een 20-tal minuutjes later worden we afgezet op de hoofdstraat nabij het watersportcomplex. Nu nog een brommerchauffeur aanspreken om ons de laatste 2km naar de ingang te brengen, en dan kunnen we er in vliegen. Vol energie en goesting kopen we elk een 2-uren pas aan, waarbij we een sexy reddingsvest en helm krijgen. De wakeboards zien er al stevig gebruikt uit, maar voor ons niveau maakt dat allemaal zo veel niet uit. Met een geel bandje waarop onze start- en eindtijd genoteerd staat krijgen we het starttouw in onze handen geduwd. Het is een kabelbaan, en aangezien we dit beiden enkel nog maar achter een boot hebben gedaan zijn we benieuwd hoe vlot dit gaat verlopen.
De eerste snok is best hard, maar eens je die doorstaan hebt valt het allemaal wel mee. Uitgezonderd de bochten dan. Je kan natuurlijk niet oneindig lang rechtdoor blijven gaan, en dus zitten er 5 bochten in het parcours. 5 bochten waarin je armen los uit de kom getrokken worden en je spontaan een pirouette maakt. De eerste keren dan toch, eens je de techniek beet hebt is het een fluitje van een cent, breed gaan is de oplossing ontdekken we beiden na een paar keer goed tegen het oppervlak te gaan. Het is een rustige baan, niet te snel waardoor het de ideale plek is om te oefenen. Ann-Sofie heeft nog maar 2 keer in haar leven op een wakeboard gestaan, en kan dus wat oefenen op controle, en Nick probeert een eerste jump uit. Voor beiden een uitdaging, en met de nodige ongewenste salto’s – waarbij je heel de vijver terug moet wandelen tot het beginpunt – krijgen we de kneepjes te pakken. Met de nodige pauzes gaan we twee uur lang door, en hebben we de kabelbaan voor ons alleen. Pas tegen de tijd dat wij vermoeid zijn en onze tijd er op zit, komt er nog 4 man proberen, duidelijk ook voor de eerste keer. Eentje probeert al meteen een GoPro mee te nemen om zijn avonturen te filmen, en komt terug met hangende pootjes en een geschaafde elleboog. Door te veel in de lens te kijken lag zijn aandacht niet bij de jumps langs het parcour, en onverwachts een plastieken gevaarte van zo’n 2 meter hoog opvliegen komt meestal niet tot een goed einde. Toch iemand waarbij de helm zijn nut heeft bewezen.
Met een airco bus keren we terug naar de hostel, iets comfortabeler na deze zalige maar best vermoeiende activiteit. Nu alles voor morgen geregeld is en we in de Filippijnen verder niets meer op de planning hebben staan kunnen we onze laatste avond spenderen aan eten. We ontdekken een gezonde eetkeet naast onze deur, en worden verrast met het beste eten dat we in heel dit land al hebben gegeten. Met een Tonijn en Chicken Teriyakki Bowl komen we terecht in een waar smaakparadijs, waar ook de tonijnsalade voor een groot deel tussenzit. Heerlijk mals bereid, en vergezeld van een mango-passionfruit shake die de gezonde voeding wat compenseert met de nodige hoeveelheid suiker. Zo hebben we het graag! Wat een lekkere afsluiter.
Jaartje Verlof 