Om 8u op de bus, klaar voor een rit van 11u, de allerlaatste van de Filippijnen. Een lokale bus met open ruitjes en zonder airco, dus hebben we geluk van ditmaal wel aan de goeie kant te zitten, de kant waarbij de zon niet vol op je gezicht schijnt. Nog nooit is 11 uur zo snel voorbij gevlogen, we eindigen zelfs op een stuk autostrade, nooit gedacht dat we dat gingen tegenkomen in de Filippijnen. Met de nodige stops en beenstrekkingen worden we na bijna exact 11 uur gedropt langs de kant van de weg, op een kilometer van de luchthaven.

De buschauffeur zegt dat we hier een taxi kunnen nemen, maar net op het moment dat we eentje willen bestellen komt er een Jeepney aangereden die naar de terminal rijdt waar wij naartoe willen, toeval! Onze allerlaatste Jeepney dropt ons echt aan de ingang van het gebouw, en met 20 meter wandelen zijn we waar we moeten zijn, de luchthaven van Manilla. De eerste supermarkt die we binnen wandelen heeft verdorie glazen literflessen bruiswater staan, iets wat in heel de Filippijnen zo schaars was, met een overgelukkige Ann-Sofie tot gevolg. Met stijve armen en benen van het wakeboarden begeven we ons naar de lift, waarbij Ann-Sofie te snel is voor Nick z’n bagagekarmanoeuvers en alleen weg is met de lift. We worden herenigd op het vierde verdiep, waar alle restaurants te vinden zijn. Met een heerlijke noedelsoep is Ann-Sofie tevreden, maar Nick zoekt het bij de Wendy’s. Een fastfoodketen die we nog niet hebben geprobeerd, de leuze ‘Always fresh, never frozen’ doet in ieder geval al lekkere dingen verwachten. En inderdaad, met de lekkerste frieten in een lange tijd en een burger met nacho cheese en tacos krijgen zij zomaar even de prestigeuse ‘Best Fastfood Chain’ award toegekend door Nick, vele malen beter dan McDo en Jollibee samen!

En dan hebben we nog even tijd nodig om onze visa voor Indonesië te regelen. Ofwel kies je voor de gratis 30 dagen visa excemption, ofwel kies je voor een VOA en betaal je 35USD, maar kan je het naar wens verlengen tot 60 dagen. We besluiten voor het eerste te gaan, omdat het verlengen blijkbaar meerdere dagen in beslag kan nemen, en je dan dus wat vastzit op eenzelfde locatie. Met een gratis 30 dagen visa exemption moet je uitvliegen en opnieuw invliegen om zo een nieuw VOA te bemachtigen, wat ons een oke optie lijkt. Om binnen te mogen moet je echter een uitvlucht kunnen voorleggen, en dus boeken we nog snel een vlucht bij KLM en kiezen voor betaling via overschrijving, waarbij je de bevestiging meteen krijgt opgestuurd maar het je geen cent kost als je niet betaalt, wat wij wijselijk ook niet doen. We hebben nog geen flauw idee hoe onze trip door Indonesië er gaat uitzien, en dus al zeker niet welke luchthaven ons het beste zal uitkomen op het moment van vertrek.

Met een vroege check-in kunnen we chillen aan de gate – vrij letterlijk, de airco staat hier op 17 graden – en wachten op onze vlucht. Een powernap en wat dried mango eten zijn genoeg om de tijd te doden en onze boarding richting Bali in gang te zetten. Rijstvelden en duikspots, here we come!