Onder een volle wolkenhemel proberen we ons recht te krabbelen uit bed. Het gaat beter dan verwacht, de leuke activiteit helpt daar sowieso bij. De straten zijn compleet verlaten, en dus is een Jeepney zoeken een onmogelijke opdracht. De twee tricycles die passeren vragen woekerprijzen omdat ze in een machtspositie zijn, maar we wandelen door met het idee dat er ergens wel een bus of Jeepne moet passeren, we hebben best wel wat tijd over aangezien we mooi op tijd vertrokken zijn. En geen 5 minuten later zien we al een bus aanrijden die ind e juiste richting rijdt, met airco dan nog wel! 10 minuten later staan we al klaar aan het ATV verhuurkot, ondertekenen we een paar papieren en mogen we helmen uitkiezen. De Quads zien er wel al redelijk versleten uit, maar voor de prijs die wij betalen mogen we echt niet klagen. Het testritje verloopt vlekkeloos, maar wanneer we de straat oprijden valt het op hoe sterk Ann-Sofie haar machien scheeftrekt. Ze moet continu tegensturen, maar op een oneffen ondergrond maakt dat zoveel niet uit, enkel op de baan valt het echt op.

We rijden even rechtdoor langs de baan, om dan door een rivierbedding richting de vulkaan te rijden. Er is een begeleider mee die de weg toont, en een kiindje dat achter ons aanrijdt. Waarom hij precies mee is weten we niet, misschien om binnenkort ook als gids te kunnen werken? Hij is duidelijk nog niet zo behendig wanneer hij plots los tegen Nick z’n quad aanrijdt. Gelukkig geen gewonden of schade, maar vanaf dan blijft hij op een iets veiligere afstand. Nu en dan stopt onze gids zelf omdat we een fotogeniek plekje passeren, en hij een foto van ons wil nemen. Hij weet perfect waar we welke positie moeten aannemen, zodat we de perfecte memories kunnen overhouden aan deze trip. De view op de vulkaan is ongeevenaard, er is geen wolkje aan de lucht terwijl we steeds dichter en dichter rijden. Omdat Ann-Sofie haar quad echter vervelend links stuurt besluiten ze haar quad te wisselen met die van de jongen die achter ons rijdt. Die moet dan wel weer bijgeregeld worden zodat hij continu gas geeft, anders valt hij stil. Batterijen zitten er niet in, dus moeten ze de brommer op gang trekken als dat gebeurt.

Door de palmbomen heen rijden we dichterbij, terwijl de zon door de blaadjes begint te schijnen. Via een bordje ‘Black LAVA ->’ rijden we verder, en na een paar riviertjes te kruisen stoppen we aan een hut in het midden van het bos. Hij vertelt ons dat we vanaf hier te voet verder moeten, omdat de lava niet toegankelijk is voor Quads. Na een halve minuut wandelen staan we er eindelijk zelf, op de lava van de uitbarsting in 2006. De strook loop enorm ver door, tot aan de rim van de vulkaan. Vroeger stonden hier palmbomen voor het oogsten van kokosnoten, maar die zijn nu dus allemaal vernietigd. Opnieuw mogen we poseren voor de camera van de gids, en vertelt hij ons tot in de puntjes hoe en waar we moeten staan. Onze gids vertelt ons hoe hij eens tot het groene deel in de verte is gewandeld, en dat maar liefst 5u duurde, door de moeilijk begaanbare ondergrond. We genieten even van het prachtige uitzicht met een muziekje dat onze gids opzet. Wanneer een liedje begint te spelen dat we ondertussen al honderd keer hebben gehoord en best goed klinkt gaat Nick meteen vragen wat de titel is. Kahit Ayaw Mo Na blijkbaar, van een Filippijnse band. We verstaan er natuurlijk geen hol van, maar het klinkt wel leuk.

Voor de terugrit wisselen we even van Quad omdat Ann-Sofie denkt dat ze benadeeld is met haar reservemateriaal. Nick maakt hier natuurlijk geen verschil in en zoeft de bomen door. De gids weet ondertussen dat we wel ok kunnen rijden, en hij durft al eens wat meer gas te geven, met wat driften en plezier tot gevolg. Bij een laatste viewpoint houden we nog even halt voor een fotosessie, en wanneer we een rivier doorrijden filmt hij zelfs het gehele gebeuren. Tegen de tijd dat we terug bij de verhuur aankomen is de vulkaan al volledig overtrokken met wolken, we hebben weer geluk gehad.

Die middag gebeurt er niet veel meer, terwijl we naar de grote baan terugkeren valt Nick al wandelend in slaap. Een middagdutje later gaan we op zoek naar eten, en eindigen voor de verandering eens niet in de Jollibee maar in de McDo, waar we bekijken wat we na Legazpi op de planning gaan zetten. Na te kiezen voor Caramoan, een afgelegen deel met verlaten eilanden en witte stranden, gaan we even naar buiten en merken we op dat er een festival bezig lijkt te zijn. Het is het begin van de grote vakantie, en dat wordt overal gevierd. Wij mogen getuige zijn van eenheus majorette en orketspektakel, een soort wedstrijd tussen de scholen uit de omgeving. Een heel mooi spektakel om te zien, en tussen de laatste optredens en de prijsuitreiking door wandelen we even rond op het marktje dat ook bij de festiviteiten hoort. Een super gezellige sfeer en eten alom, waarom waren wij ook alweer in de McDo gaan eten? Verdorie toch. Met een Milk tea en een avocadoshake kijken we naar de uitroeping van de winnaars, waar Legazpi zelf helaas het onderspit moet delven. De winnaars zijn echter terecht, wij vonden hen ook veruit de beste.Vooraleer we Legazpi verlaten moeten we natuurlijk wel nog even langs de kerk gepasseerd zijn, en terwijl we er wat foto’s maken komt een gek in een legeroutfit – met bijbehorende matrak en nep pistool – het verkeer regelen. Hij is super enthousiast en laat iedereen duidelijk zien wa ze wel en niet mogen doen met behulp van een luid fluitje. Hier kan dat allemaal, de politie om de hoek staat er zelf mee te lachen en laat hem gewoon doen, zo hoort het ook te zijn. Na een babbel met de pastoor van de kerk, die zelf ook nog in Belgie is geweest en 7 jaar in New York heeft gewoond, keren we met een Jeepney terug naar onze kamer. Het laatste deel moet met een tricycle, en zonder exact te zeggen waar we naartoe moeten – enkel de buurt – zet de driver ons exact voor de deur af, alsof hij kon ruiken dat we hier verblijven, ongelofelijk!