Gisteren was het onmogelijk Mount Mayon te zien, maar vandaag willen we daar verandering in brengen. Naar het schijnt is de vulkaan best zichtbaar voor 8u ‘s morgens, omdat vanaf dan de wolken beginnen op te komen. De wekker gaat dus tegen 5u30, ontieglijk vroeg, maar tegen 6u zijn we op pad. We komen nog maar buiten de deur van het hotel en BAM, een vulkaan voor vlak onze neus. Echt straf dat we die gisteren niet hebben opgemerkt.

Met een tricycle gaan we richting Lignon Hill, een heuvel die een prachtig zicht op de vulkaan zou moeten geven. De berg is echter te steil voor het brommertje, en dus moeten we te voet naar boven, naar adem happend komen we 20 minuten later boven, maar worden al meteen beloond met een uitzicht om u tegen te zeggen. Bos, groene velden en een rivier aan de voet van de vulkaan, die prominent voor onze neus opgesteld staat. Er zijn nog zwarte stroken lava zichtbaar van de uitbarsting van 1999, 2006 en 2018. Vanuit de snuit komt een continue stroom van damp die meegevoergd wordt met de wind en een dramatische lijn door de lucht trekt zo ver het oog kan zien. Hij staat dan ook niet voor niets op alarmniveau 2, wat betekent dat er lichte activiteit plaatsvindt. Dit betekent echter nog geen gevaar voor een directe uitbarsting, daarvoor dient niveau 3.

Na een wandeling terug naar beneden rijden we met een Jeepney richting de Cagsawa ruins, een kerk van de 16e eeuw die deels verwoest werd door de uitbarstingen van 1814. We komen aan tegen 7u30, het voordeel is van vroeg uit de veren te zijn. Van hieruit krijg je een heel ander beeld van de vulkaan, een stuk dichter en groter. De ruines zelf zijn leuk om te zien, maar er is natuurlijk wat verbeelding nodig om er een volledige kerk in te zien, enkel de klokkentoren staat nog recht.

Na een paar broodjes te kopen bij een bakkerij om de hoek – iets wat overal in de Filippijnen trouwens vaak te vinden is – nemen we een Jeepney richting Sumlang Lake. De Jeepneys zijn prachtig versierd en zijn overal op straat te zien. Je betaalt de driver al rijdend door met het geld op z’n schouder te tikken. Wanneer je te ver naar achter zit en je niet zelf aan de driver kan, dan geeft iedereen gewoon het geld door tot het daar geraakt, en het wisselgeld keert op dezelfde manier terug. Het is 8 Pesos voor de eerste 4km, daarna 1.4Pesos per extra kilometer, en zoals gewoonlijk hier krijgen studenten en ouderen een korting van 20%. Om de paar honderd meter stopt de Jeepney langs de baan als er iemand staat om op te stappen, of als er een reiziger op het dak heeft geklopt, het universele teken van ‘hey jong, ik moet er hier af!’. Haltes zijn er niet, het is een kwestie van te zwaaien als je de juiste jeepney ziet passeren.

Eens aangekomen aan Sumlang lake worden we al snel ontvangen door een weide die ons aan de Zwitserse alpen doet denken. Gras, paarse bloemetjes, een koetje dat rustig staat te grazen met Mount Mayon op de achtergrond. Dit vraagt om tot rust te komen, terwijl kindjes al vliegerend voorbij lopen bij gebrek aan wind.

Na een welverdiend rustmomentje gaan we verder naar het eigenlijke meer, en met een reflectie van Mount Mayon in het water en een frisse mix van komkommer- en limoensap zetten we ons in een zetel. De Filippijnen zelf kiezen liever voor een vlot, dat hen naar het midden van het meer en terug brengt. Omdat Ann-Sofie zich moeilijk stil kan houden gaat ze even op verkenning, en ontdekt ze zowat de mooiste plaats om te leven op aarde. Een klein aantal huisjes staan langs het meer gebouwd, met zicht op de vulkaan. De vogels tjirpen en de eenden zwemmen rustig voorbij, als dit niet rustgevend is weten wij het ook niet meer. Nick gaat haar al snel vervoegen om mee te genieten van deze rust.

Een hongertje proberen we dan op te lossen met het restaurant aan het water, maar dat zit helaas al vol. Onze enige optie lijkt dan maar de Jollibee of McDo te zijn, maar nog net op tijd merken we een restaurant op dat verscholen zit in de kleine straatjes. Het blijkt een soort homestay te zijn waar je ook kunt eten, en via de living door worden we naar het terras gebracht. De soep die we geserveerd krijgen is er uit blik helaas, maar de gewokte groentjes en gegrillde tonijn zijn overheerlijk en de porties zijn gigantisch. Na deze overdaad moeten we even bekomen, en dat doen we door een wandeling te maken in de velden rond de Cagsawa ruins, tussen de rijstvelden en de buffels door. Op de Jeepney ernaar toe worden we aangesproken door een dame die ons hier deze morgen ook heeft zien passeren, en ze vraagt ons of we geen zin hebben in een ATV tour. Het is mogelijk om met een Quad de vulkaan (deels) op te rijden en dus heel wat dichter te komen dan te voet mogelijk is. Het stond sowieso al op ons verlanglijstje, en met een mooie korting erbij omdat we niet via een agency boeken, gaan we meteen akkoord. Morgen starten we al om 5u ‘s morgens, dat wordt weer plezant!

Na de wandeling is het tijd voor de sunset, en alle locals raden ons de Embarcadero aan, waar je een mooi zicht zou hebben op de vulkaan. Na een zware file en een omrijdende Jeepney komen we al redelijk laat aan, om dan te weten te komen dat niemand hier weet waar je hier de sunset kan bekijken. Het blijkt een soort winkelcomplex te zijn met uitzicht op de haven, god weet waar je hier Mount Mayon mooi kunt zien. Misschien zien de Filippijnen dit wel als adembenemend, maar van de havenactiviteiten en balustrades voor onze neus zijn wij geen fan. Om de dag dan maar met een positieve noot af te sluiten gaan we weer langs bij de Jollibee. We hadden nooit verwacht dat we het zo laag in de voedselketen gingen moeten zoeken. Er is haast geen andere optie, en met de wekker om 4u hebben we geen zin om nog lang te zoeken achter een alternatief.