En opnieuw transport. Als er een iets is dat in de Filippijnen in ons geheugen gegrift zal zitten, zijn het gegarandeerd de lange afstanden die overbrugd moeten worden. We nemen de bus van Naval naar Legazpi, die tegen 6u ‘Filippino time’ zal vertrekken. Op de bus komen we echter tot een vervelende conclusie, de zetels die we toegewezen gekregen hebben hebben zo’n nauwe beenruimte dat het onmogelijk is om recht te zitten zonder je knieën achter je oren te moeten steken. Dwars zitten is de enige boodschap, maar dan is het onmogelijk om met 2 op de al smalle zitjes te kunnen zitten. We nemen dan maar elk een volle bank in, in de hoop dat de bus niet vol komt te zitten. Onze ticketverkoper komt nu en dan eens langs om te zien of we nog oke zijn, terwijl hij als een typische Filippijn zen T-shirt omhoog opgerold draagt zodat zen bolle buik bloot zit, hun manier om niet oververhit te geraken blijkbaar.

Uiteindelijk zijn we tegen 6u30 al op pad, niet slecht. De ticketverkoper zwaait ons lachend uit, en we zijn vetrokken door een prachtig landschap. Vanaf we de stad uit zijn duiken de bergen met palmbomen en rijstvelden naast ons op. Eindeloze groene vlaktes, zalig om zo uit te rijden. Een paar uur gaan voorbij, en we beginnen over een brug te rijden. En niet zomaar eentje, zo maar even de langste brug van de hele Filippijnen!

Nu en dan stopt de bus voor een plaspauze of om mensen langs de kant te laten opstappen, en langzaam maar zeker komt de bus vol te zitten. Helaas moeten we dus terugkeren naar onze voorziene plaatsen, en onze benen in onze nek leggen. De pauzes zijn dus meer dan welkom. Het duurt ongeveer 11u vooraleer we het noorden van Leyte bereiken, maar dan zijn we er nog lang niet. Hier moet de bus, en iedereen er op, ingeladen worden in een ferry die ons van Leyte naar Luzon brengt. Luzon is de eilandengroep waar ook de hoofdstad Manila op gevestigd is, en waarop Legazpi, de eindbestemming van deze busrit ligt. Er is wat onduidelijkheid in de ferry terminal want iedereen moet uitstappen en naar het loket gaan om een ticket te kopen, maar dat zou in de prijs moeten zitten. Onze mede busgenootjes betalen allemaal gewoon de terminal fee, en lopen dan weer naar buiten, waarbij wij hen als schoothondjes op de voet volgen. Terug aan de bus krijgen we onze ferry tickets, waarna we opnieuw naar de terminal moeten gaan om daar binnen te wachten… Een organisatie waar wij niet wijs uit geraken. En dan is het wachten tot onze bus afgeroepen wordt. Nadat we even wanhopig rondkijken om uit te vissen hoe dit precies verloopt (de mededelingen over de luidsprekers zijn enkel in het Filippijns), doet een collega busreiziger teken dat zij wel zal zeggen wanneer we moeten opstaan, dankuwel! Eens de melding komt, kunnen we allemaal samen opstappen en duurt het nog anderhalf uur vooraleer de ferry ingeladen is en we kunnen vertrekken.

Met de zonsondergang naast ons varen we van Leyte naar Luzon, en dan op naar de laatste kilometers. De afstand is nog enorm groot, maar de baan is hier duidelijk beter aangelegd en we sjezen met een snelheid van jewelste de kilometers door (sjezen staat hier gelijk aan 60 à 70 km/u, geen zorgen). Ann-Sofie houdt onze locatie nauwgelet in de gaten en geeft Nick om de 5 minuten een nodige update van de gemaakte vorderingen.

17u later dan ons vertrek is het dan eindelijk zo ver, we komen aan in Daraga, onze stop! Daraga is het busstation dichtst bij Legazpi, en dus kunnen we opgelucht ademhalen wanneer we de bagage overladen in een tricycle. De laatste 3km naar ons verblijf gaan vlotjes, en tegen 23u30 zijn we ingecheckt in een pracht van een kamer, de eerste in de Filippijnen. Het zicht op Mount Mayon, de meest vulkaanvormige vulkaan ter wereld, ontbreekt ons op dit moment omdat die natuurlijk niet verlicht is, maar hopelijk is dat morgen beter. Een warme douche en een proper bed, meer hebben we op dit moment niet nodig. De volle 17u transport, wie doet beter?