We dachten van een relatief rustige nacht tegemoet te gaan op de boot, maar niets is minder waar. De reddingsvesten die als bed dienden zijn toch niet van het zachtste schuim gemaakt, en tegen de tijd dat we in slaap vallen, een uur of 2, beginnen de eerste mensen al toe te komen. Wablief? Deze boot vertrekt om 4u, wat al een ongoddelijk uur is, en dan zijn er nog mensen die 2u op voorhand komen. Daar snappen wij echt geen knars van. Tegen 3u ‘s morgens is de boot al volgeladen, er is maar 1 per dag en dus wil niemand die missen, dat is duidelijk. Om 4u zijn we dan weg voor een 2 uur lange dobbersessie, om dan opnieuw aan te meren in Naval. Onze hele trip heeft minder dan 24u geduurd, maar het voelt aan als een week.Het eerste wat we doen is informeren voor de bus richting Legazpi, onze volgende stop. De haven dubbelt ook als bushalte, en dus kunnen we meteen zelfs twee zetels reserveren. De bus vertrekt om 6u, ‘Filippino Time’, wat dus betekent tussen 6 en 7 uur ongeveer. De ticketjes kosten samen 720 keer 2 Pesos, een moeilijke rekensom in tegenstelling tot 2 keer 720 Pesos. De verkoper is een plezante man, en hij wuift ons uitgebreid vaarwel wanneer we met de twee ticketjes in onze zak richting het hotel trekken. Dat blijkt helaas volboekt te zijn op een family room voor 5 maal ons budget na, spijtig. We gaan op zoek naar een andere optie en belanden uiteindelijk aan de overkant van de straat. We laden onze bagage over en doen een erg nodige powernap.We hebben het gevoel van al heel wat gedaan te hebben vandaag, maar het is nog maar 8u30, vroeg wakker zijn is toch voor iets goed. Vandaag willen we Biliran zelf wat verkennen, en dat kan op geen betere manier dan met een brommer. Na even opzoeken lijkt het alsof er maar 1 verhuurder is in de regio, en die krijgt geen al te beste reviews. Aangezien er geen andere optie is laten we ons ernaartoe brengen met een verlengde brommer, en eens aangekomen krijgen we te horen dat we even moeten wachten op de bazin, die zo meteen zou komen. ‘Zo meteen’, dat kennen we ondertussen al. Een half uur later is het zover, en kunnen we uitleggen wat we van hen verwachten. Ze hebben een brommer beschikbaar (alle geluk) en willen die gerust uitlenen, maar de ketting maakt lawaai dus moeten ze er eerst even aan sleutelen. Oke, ons niet gelaten, zolang we er maar mee weg geraken. Ondertussen vullen we de nodige paperassen in om hen buiten gebreke te stellen en onze ziel aan de duivel ter verkopen, en tegen dan is de mechanieker klaar. Het kettingprobleem heeft hij opgelost door simpelweg de kettingkast er af te halen. Zo kunnen wij ook brommers fixen natuurlijk. Soit, we krijgen 2 helmen, en na een korte test lijkt alles – op een serieus gebrek aan power na – in orde te zijn. Het is uiteindelijk iets voor 10 wanneer we de gashendel opendraaien en onze eigen weg in kunnen slaan, op zoek naar rijst en vulkanen. We doorkruisen de kriskras van kleine straatjes, met nu en dan een pauze om van het uitzicht te genieten. Het lijkt er wel op dat ze net op dit moment bezig zijn met het wegdoen van alle rijst, veel velden hebben nog de stengels staan en overal langs de weg liggen de rijstkorrels te drogen. Precies een week te laat, doeme seg! Die Française had nog een landschap in volle bloei een dikke week geleden.Wat later komen we aan bij een waterval, waar locals aan het picknicken zijn en kindjes van de kliffen naar beneden springen. Ook Nick laat zich niet kennen en gaat ervoor, waarbij sommige locals stiekem lachen met z’n manier van springen. Alsof zij het veel beter kunnen, losers. 😄 Het water bovenaan de waterval stroomt via een smalle geërodeerde gleuf de rots af, en een paar kinderen hebben er niets beter op gevonden dan boven in de geul te gaan liggen en zo de waterstroom te stoppen. Wanneer ze dan rechtstaan klotst er een complete stortvloed naar beneden. Best komisch om te zien, en ze vinden het duidelijk zelf ook plezant.Wanneer we verder doorrijden zien we langs de kant van de weg hoe ze hier rijst oogsten, hoe ze de korrels uit de stengels halen is overal een beetje anders. Hier slaan ze de stengels gewoon los tegen een houten constructie, in de hoop dat alle rijstkorrels loskomen. Die vangen ze dan op een groot zeil op, maar een groot deel vliegt er los naast. We zien echt niet in hoe dit efficiënt kan zijn, maar dat kunnen we hen natuurlijk moeilijk zeggen. Om de korrels dan van de lege omhulsels te scheiden hebben ze een grote handmatig aangedreven ventilator. Er is twee man nodig om dit uit te voeren, eentje om de ventilator te laten draaien met een gigantische zwengel, en een ander om de rijst ervoor te laten vallen zodat de lege – en dus lichtere – omhulsels wegwaaien, maar de rijstkorrels recht naar beneden vallen, terug op het zeil. En dit doen ze tientallen keren, tot ze de hele hoop meermaals hebben gefilterd. Wat een job, ze zouden eens moeten weten hoe ze diezelfde rijst in Vietnam oogsten, heel wat efficiënter!

Op basis van Google Maps proberen we ondertussen de weg naar de mooie rijstterassen te vinden. We hebben een paar plaatsjes gespot, en die proberen we allemaal aan te doen. Bij twee hebben we geen geluk, maar bij een derde begint het er al stukken beter uit te zien. In de verte tussen de palmbomen door zien we fel groene velden, en dat geeft ons goeie moed. Het baantje wordt kleiner en kleiner, tot er nog een smal wandelgangetje over blijft, maar Nick zet door, want we gaan niet wandelen als we een brommer ter beschikking hebben! We komen aan bij een paar hutjes en de weg loopt dood, er zit dus niet veel anders op dan richting die hutjes te wandelen en te vragen of we even naar de rijst mogen gaan zien. Dat vinden de locals geen enkel probleem, en tussen de rommel en bomen door komen we op een prachtig stuk veld uit. Een deeltje is al afgedaan, maar het merendeel staat nog in volle bloei.Bij een van de klauterstukken mistrapt Ann-Sofie zich echter en valt ze met haar gat in de modder. Gelukkig hebben we reservekleren mee en is er rap gewisseld, maar de kleur is sindsdien nooit meer helemaal uit de broek verdwenen. Een mooi aandenken aan de Filippijnen dus.We keren wat later terug, en wanneer we nogmaals stoppen om rijst te gaan bekijken ziet Nick een bordje ‘Home made ice candy 4 sale’. De ideale verfrissing in dit warme weer. De vrouw moet ons helaas teleurstellen, de ice candy is op, maar ze biedt ons wel een glas water aan, en we geraken aan de praat. Haar man is matroos geweest, en is zelfs nog in Antwerpen geweest toen ze daar aanmeerden. We hebben een zalige babbel, en ze toont ons vol trots de rijstvelden achter haar huis, die in volle bloei staan. Ze vertelt ons ook dat morgen en de dag daarna alles geoogst zal worden, dus dat we echt maar net op tijd zijn om het nog te kunnen aanschouwen.Conchita heet ze, en haar kinderen en neefjes en nichtjes komen allemaal nieuwsgierig kijken wat er aan de hand is, want toeristen zien ze hier waarschijnlijk maar zelden. We maken kennis met de hele familie, en voor we het weten zijn we een uur aan het babbelen, en halen ze zelfs speciaal twee kokosnoten uit de boom om die voor ons te serveren met een paar ijsblokjes. Wat een zalige mensen zijn dit! Ze nodigen ons ook uit voor het dorpsfeest, maar dat vindt pas plaats binnen 5 dagen, wanneer wij al weg zijn uit Biliran, helaas. Anders hadden we hier meteen op ingegaan, maar als we hier nog 5 dagen blijven krijgen we helemaal niets meer gezien van de Filippijnen. Facebookprofielen worden uitgewisseld, en ne een leuke en deugddoend uur nemen we afscheid, waarbij we de uitnodiging krijgen om bij hen te blijven slapen als we ooit terugkeren naar Biliran. En je kan erop rekenen, als we terug gaan, dan zoeken we hen zonder twijfel op! Wanneer we nog een laatste foto samen willen nemen is haar man even verdwenen, hij blijkt in bad te zitten. Speciaal voor de foto komt hij er snel uit, zodat we nog goeiendag kunnen zeggen, om elkaar nooit te vergeten.Nick houdt even halt onderweg wanneer hij een ijskar ziet (en vooral hoort) passeren, eindelijk toch de nodige verfrissing. Er staan echter 20 kindjes rond ons te draaien, en als enige een ijsje eten voelt nogal egoïstisch, dus krijgt Ann-Sofie de geniale ingeving om de hele buurt op ijs te trakteren. Iedereen die goesting heeft in een ijsje komt langs, niet alleen de kindjes komen langs, maar ook heel wat volwassenen laten deze kans niet aan hun neus voorbijgaan. In totaal 25 ijsjes, deze cremeboer mag zijn boeken toe doen voor vandaag, zijn werk zit erop! Heerlijk te zien hoe gelukkig iedereen is met zoiets kleins.De dag zit er bijna op, maar we hadden nog graag 1 waterval gezien. Er is er eentje dichtbij en eentje veraf, maar van de dichte weten we de exacte locatie niet. We veronderstellen dat er wel locals in de buurt gaan zijn die ons de weg kunnen wijzen, en kiezen daarvoor. De weg ernaartoe lijkt echter onvindbaar te zijn, we worden telkens over en weer gestuurd, tot er een man duidelijk zegt welk baantje we moeten inslaan door met zijn eigen brommer voor te rijden en ons het correcte baantje aan te wijzen. Terwijl we de weg naar beneden volgen zien we eindelijk waar we in Vietnam zo achter gezocht hebben, een kokosnootplukker aan het werk. We zien hem op en neer kruipen, maar hier hebben ze er een aparte techniek op gevonden. Alle bomen hebben kappen in hun schors waardoor ze als natuurlijke trap fungeren, iets wat in Vietnam niet het geval was. Slim!We volgen de weg verder tot die plots verdwijnt en verandert in mul zand en stenen, een kort stukje bergaf later beslist Nick van de brommer hier te parkeren, want zo naar boven rijden komt niet goed. We wandelen het laatste deel en komen toe aan een volledig verlaten waterval in een canyon. Om aan het water zelf te geraken moeten we door de rivier, wat ons tot ons middel in het water steekt. Ann-Sofie gaat voor om de weg te scouten, zodat ze aan Nick exact kan zeggen waar te lopen.De waterval zelf is krachtig als geen een, en wanneer we er probere naartoe te zwemmen komen we al snel tot het besef dat dat misschien niet het verstandigste idee is. Aan de ene kant van de waterval lijkt een kloof te zijn waar we ingeduwd zouden worden door de stroming van de waterval, en er terug uit geraken lijkt praktisch onmogelijk. En daar hebben we geen nood aan.Na nog even te zwemmen komt de pijnlijke vaststelling dat het 17u45 is, terwijl de brommer om 18u binnen moet zijn en het ongeveer 20 minuten wandelen is naar de brommer. Dan nog eens een half uur brommeren, en we zijn grandioos te laat. De brommer de baan uit het zanderige deel krijgen duurt op zich al een hele tijd, iets wat enkel al duwend en gas gevend tegelijk lukt. Ann-Sofie haar propere kleren komen dan natuurlijk ook weer onder de modder te zitten, het is duidelijk niet haar beste kledong dag. We komen tegen 18u30 aan bij de brommerverhuur, en staan voor een gesloten poort. We zien echter licht branden op het eerste verdiep, en na eens luid te roepen komt er iemand naar buiten. Die ziet ons en komt gelukkig naar beneden om de poort open te doen. Hij heeft onze waarborg in z’n handen en geeft die mooi terug als we de helmen en sleutel inleveren, en hij vindt het helemaal niet erg dat we een half uurtje te laat zijn. Best een sympathieke man dus.Tijdens de wandeling van de brommerverhuur naar onze kamer worden we afgeleid door oppeppende muziek. We gaan een kijkje nemen en Ann-Sofie is meteen in de zevende hemel, het is een groepsles bootcamp/battle! Ze doet teken of we binnen in het domein kunnen geraken, en met handgebaren maakt een deelneemster duidelijk dat er aan de achterkant een poortje is dat open staat. In geen tijd staan we beiden mee te battelen, en is iedereen super enthousiast met onze deelname. Ann-Sofie is natuurlijk een pro, en dat zullen ze wel geweten hebben. Het zweet druipt op de grond en het is eigenlijk veel te warm, maar het is genieten. En dat doet ook de lesgever, hij doet het fantastisch goed en je ziet hem glunderen als we snel alle danspasjes onder de knie hebben. Na een deel zumba zit de les erop en nemen we half verzopen afscheid, na een complimentary groepsfoto nodigen ze ons uit om de komende dagen nog eens langs te komen, maar dat zal spijtig genoeg niet mogelijk zijn, anders direct!