7u ‘s morgens en de wekker gaat alweer, de ferry richting Maripipi vertrekt pas tegen 10u, maar ook deze boot durft al eens volboekt te zijn. Daarom gaat Ann-Sofie richting de haven om een plekje te reserveren, zodat we er gegarandeerd vandaag nog geraken. Reserveren gebeurt door je naam op een lijst te schrijven en 100 Pesos te betalen. De lijst staat al bijna vol, geen slecht idee dus om hier zo vroeg heen te komen. Ze ziet ook hoe de haven bruist van leven, en vol herwonnen energie keert ze terug naar de kamer om Nick wakker te schudden en samen op ontdekking te gaan. Geen ontbijt vandaag, maar recht naar de haven dus.

Het is een levendige combinatie van bussen, tricycles en jeepneys. Jeepneys zijn een soort omgebouwde jeep voor passagiervervoer, met twee lange banken achterin om zo zoveel mogelijk mensen te tegelijk te kunnen vervoeren. Altijd fel versierd zodat ze goed opvallen in het straatbeeld. We zijn er meteen fan van. De bussen worden volop ingeladen, en handmatig worden de loodzware zakken rijst op het dak gezwierd.

De tricycles zijn gemaakt van mini bmx’en met daaraan een sidecar gelast. Waarom ze precies die kleine oncomfortabele fietsjes verkiezen boven een groot model is ons een raadsel, maar het is komisch om te zien rijden.

Ook de boten worden ingeladen, met de typische houten loopplank die doorbuigt tot net niet het kraakpunt wanneer een drager een loodzware doos aan boord probeert te krijgen. De gedroogde kokos ontbreekt ook hier niet, en verspreidt een stank van jewelste.

We vervolgen onze weg langs het water en via een basketbalveld komen we terecht tussen de kartonnen huisjes. Dit is duidelijk weer niet het meest bedeelde deel van de Filippijnen. We gaan op verkenning tussen de kleine straatjes en worden overweldigd door het authentieke Azië gevoel, dat we al lang niet meer hebben gehad. De mensen zijn open en vriendelijk, doen voort met het weinige dat ze hebben en lijken gewoon gelukkig te zijn. Het is alsof wij de eerste blanke mensen zijn die hier voorbijlopen, want vaak kijken ze nogal gefascineerd wanneer we passeren. De kindjes verstoppen dit minder en lopen ons gierend achterna, en wanneer Ann-Sofie snoepjes koopt en die uitdeelt onder onze achtervolgers staan er in een mum van tijd een stuk of 20 rond haar te draaien. En zo is iedereen blij, de kindjes met de snoepjes en Ann-Sofie omdat ze iemand gelukkig heeft gemaakt!

Langs een visser die zijn aas aan het voorbereiden is lopen we verder en komen we uit op een doodlopend straatje, waar een grootmoeder ons vriendelijk ontvangt. Ze vertelt ons wie haar kleinkinderen zijn en dat haar dochter in dit huis woont. Ze is apetrots dat ze met ons kan praten, en ook wij genieten ervan, deze gesprekken maken Azië tot een pracht van een beleving. Langs de rijstvelden door komen we uit op de grote baan en is het tijd om terug te keren, de boot gaat bijna vertrekken en we moeten nog eten inslaan voor onze tweedaagse trip. Met een lunchpakket van noedels en rijst en een paar flessen water, kunnen we richting de haven gaan. We betalen de terminal fee en kunnen geduldig wachten tot de boot er is.

Wanneer we mogen inladen blijken er geen zitjes te zijn, maar iedereen zit gewoon op de grond. Voor we vertrekken krijgt iedereen een reddingsvest die hij of zij verplicht moet aandoen, en er komt zelfs iemand op de boot om dit na te kijken. Hoe je hem aanhebt boeit voor geen meter, zolang je oranje ziet is het goed. Eens we vertrokken zijn begint het terug inzamelen van de reddingsvesten vrijwel meteen, en niemand lijkt ervan op te kijken. Tegen onze verwachting in begint iedereen z’n reddingsvest weer uit te doen en af te geven aan de man die ze terug weg stopt, blijkbaar zijn ze dus enkel voor de schijn, en om de controleur blij te maken.

2u lang varen we door een prachtig landschap van verspreide eilandjes hier en daar, en de boot blijft gelukkig gespaard van enig ongeluk zodat onze reddingsvesten ook effectief niet nodig zijn. We komen aan op Maripipi en zoeken vrijwel meteen iets om te eten, de noedels zijn op en van varen krijg je honger! Het blijkt echter niet zo simpel te zijn om iets te vinden om te eten, want hier is echt geen hol. Een local weet ons een plekje aan te wijzen, een paar honderd meter verder. En inderdaad, vermoedelijk het enige restaurant op Maripipi duikt op voor onze neus, hoera!

Een noedelsoepje later zoeken we een brommer op die ons richting de boot voor Sambawan kan brengen, ons einddoel van vandaag. We denken van richting een haventje gevoerd te worden, maar niets is minder waar. Ongeveer 8km verder is er een dorpje met een paar boten, maar om iemand te vinden die ons richting Sambawan wil brengen moeten we maar rondvragen. Gelukkig is onze brommerchauffeur behulpzaam en helpt hij bij die zoektocht, tot we iemand gevonden hebben waar we een akkoord mee kunnen sluiten. We krijgen de kleinste en simpelste boot van de hele Filippijnen toegewezen, en mogen instappen nadat hij twee colaflessen gevuld met benzine is gaan halen bij zijn buurman, die een geïmproviseerd tankstation uitbaat. Achter elkaar zitten is de enige mogelijkheid op deze boot, en met een kleine schrik trekken we het open water in. De golven in het begin zijn goed te doen, maar halverwege de route beginnen ze ongeveer even hoog te worden als de boot. Niet echt moeilijk want zo groot is de boot niet, maar dat betekent wel dat er om de haverklap een golf in de boot slaat en die Nick trakteert opveel te zout zeewater. De frisse bries maakt het helemaal compleet, maar tot onze opluchting geraken we veilig aangemeerd. We betalen een entreeticketje en mogen vrij en zonder ‘gids’ (hoera) het eiland verkennen, terwijl onze bootman op ons zal wachten tot na de zonsondergang om dan terug te varen richting Maripipi.

Sambawan is best klein, een paar tiental meter breed en misschien 300 meter lang, maar het viewpoint is fenomenaal. Het biedt een uitzicht van iets hogerop gelegen, waarbij je Sambawan zelf ziet, met in het verlengde ervan het vulkanisch gevormde Maripipi. Een prachtig zicht, en de reden waarom we speciaal naar hier zijn gekomen.

Na dit viewpoint wandelen we wat verder om de rest van het eiland gezien te hebben. Op een stuk strand waar niemand is besluiten we even pauze te nemen, en gaat Nick vol enthousiasme de onderwaterwereld ontdekken. Met een gehuurde snorkel gaat hij op zoek naar visjes en koraal, terwijl Ann-Sofie even probeert te genieten van de rust. Al is die van korte duur, wanneer een bende kinderen haar vragen komt stellen zoals “What’s your name?”, “Where from?” en “Husband?”. Er zit niets anders op dan de kindjes even te entertainen.

Nu het tijd is voor sunset is er natuurlijk maar een plekje om dat door te brengen, boven op de viewpoint. Het is al heel de dag sterk bewolkt en overtrokken, maar net voor de zon volledig ondergaat verdwijnen alle wolken volledig, waardoor Maripipi in een warme gloed wordt gebaadt. Wat een gelukzakken zijn we, normaal gezien zitten er altijd wolken rond deze vulkaan, maar net vandaag is ze tijdens zonsondergang weg gebleven, speciaal voor ons!

En dan de terugkeer naar Maripipi, de minst gezellige boottocht ooit. In de schemerdonker in een bootje waarvan de golven los binnenslaan en de motor maar net krachtig genoeg is om ons 3 vooruit te duwen. Met een kleine schrik komen we aan op Maripipi, en bedanken we de bootman voor zijn inspanning, dankzij hem hebben we deze pracht in z’n volle glorie kunnen aanschouwen, het avontuur van de boot zelf nemen we er met plezier bij (achteraf gezien dan toch). Onze brommerchauffeur van deze ochtend staat al te wachten op ons, aangezien hij gehoord had dat we tegen 18u a 18u30 zouden terugkeren was hij hier al om 17u30 komen staan, zodat hij ons zeker niet zou missen. Wat een goeie bediening is me dat! Voor hetzelfde bedrag als de heenrit brengt hij ons terug naar de haven, waar we opnieuw het enige restaurant van heel Maripipi bezoeken en proberen uit te vissen waar we precies gaan overnachten. Er zijn 2 hotels, te vinden, waarvan eentje helemaal aan de andere kant van het eiland en dus ongeveer 2u rijden, en de andere aan de verkeerde haven. De boot vertrekt morgenvroeg om 4u, en dus is er niet veel aan om een hotelnacht te boeken. We beslissen onder de blote hemel te slapen, en de sterren te tellen, maar wanneer we voorbij de boot passeren en vragen of we er misschien op mogen slapen antwoord de kapitein losjes ‘natuurlijk’. We denken even dat hij ons niet goed heeft verstaan, en wanneer we het nogmaals vragen wijst hij vriendelijk naar de boot en zegt hij dat we maar een plekje moeten uitkiezen, dit heeft hij duidelijk nog meegemaakt. We maken een bedje met de helaas steenharde reddingsvesten om toch wat comfortabel te kunnen slapen, en na het genieten van de Milky Way boven ons kunnen we terugblikken op een lange, maar oh zo mooie dag.