De beslissing om naar Biliran te gaan was niet simpel, het was kiezen of verliezen. Het is geen Vietnam waar je in een lijn door reist of Myanmar waar je de bekende route kunt volgen. De Filippijnen zijn zodanig groot en moeilijk te bereizen dat je keuzes moet maken, en nooit alles gezien kan hebben. Door te kiezen voor Biliran, kiezen we er ook voor om Palawan te skippen, voor velen de highlight van de Filippijnen. Palawan is gekend voor z’n witte stranden en instagram spots, maar wij willen avontuur. De weg naar Biliran is lang, maar de keuze is gemaakt. Aangezien we over land en water moeten reizen ziet het er ongeveer als volgt uit: brommer – ferry – bus – ferry – bus – grab – ferry – tricycle – minivan – tricycle.

Deel 1: Siquijor – Cebu City

Met onze gehuurde brommer rijden we richting de haven, waar we die kunnen achterlaten en de ferry kunnen nemen. We zijn wat later terug met de brommer dan beloofd, maar niemand doet er moeilijk over.

Een ticketje voor de ferry kunnen we aan het loket kopen, en dan is het wachten tot het onze tour is. Tegen 2 uur wachten is het zover en mogen we boarden voor een boottochtje van anderhalf uur richting Dumaguette. Daar aangekomen kunnen we kiezen tussen een tricycle en een bus, maar aangezien de tricycles zowat vier keer zoveel vragen en 2x zo traag zijn als de bus is de keuze snel gemaakt. We krijgen opnieuw een prikticketje en worden voor de deur van de andere ferryhaven gedropt. Een korte wandeling later staan we aan het loket om een ticket te kopen richting de Lilo-an haven op Cebu. Voor deze boot zijn we perfect op tijd, en nog geen 5 minuten nadat we zijn ingestapt vertrekken we al, de volgende boot is pas binnen 2u dus hebben we even geluk. Deze tocht duurt maar een half uur, best oke dus. Eens aangekomen in Cebu is het wandelen naar de hoofdstraat waar de bus richting Cebu City zal passeren. Een tijdschema hebben die niet, die komen gewoon langs wanneer het past, niet meer niet min. Normaal gezien passeren de bussen ruwweg om de twintig minuten, maar ditmaal duurt het wat langer. Iets meer dan een half uur later zitten we erop en weten we wat gedaan voor de komende 5 uur. En dan zijn we nog maar in de South Terminal van Cebu City, nog niet eens bij de haven waar we de volgende ferry moeten nemen. Het is ondertussen 19u, en na 11u onderweg te zijn hebben we het gehad. De ferry zou om 20u vertrekken, dus tegen de tijd dat we in de haven zijn gaat het enorm nipt worden. Die ferry komt dan nog eens om 1u ‘s nachts toe, dus besluiten we een nacht in Cebu City te slapen en de eerstvolgende ferry richting Leyte te nemen, de eilandengroep waar ook Biliran deel van uitmaakt. Eens aangekomen in de hostel weten ze ons te vertellen dat de ferry al wel eens volboekt durft te zijn, en dus boeken we nog snel twee ticketjes voor morgen, want een volboeking willen we ten alle tijden vermijden. Met een bezoek aan de Jollibee vlakbij de hostel (toeval of niet?) fleuren we de avond weer op!

Deel 2: Cebu City – Biliran

De boot vertrekt maar tegen 10 dus kunnen we uitslapen, al wil Ann-Sofie graag nog wat kleren gewassen hebben vooraleer we naar het hol van Pluto vertrekken. Nick drukt ondertussen de tickets af van de ferry en met een grab worden we naar de haven gebracht. Eerst nog aan de verkeerde terminal, maar anders zouden we natuurlijk niet Ann-Sofie en Nick noemen. Het is een heel werk om ingecheckt te geraken, we moeten door 37 verschillende poortjes en securitychecks die niets doen, om dan nog teruggeroepen te worden omdat we onze bagage apart moeten inchecken. Dat hoeft echter niet voor bagage onder de 15 kilo, en met de was in een aparte zak komt Ann-Sofie haar rugzak neer op een mooie 12 kilo, en dus kunnen we gelukkig toch die hele zooi vermijden. Het duurt nog even voor we mogen instappen, en dan is het 5u dobberen vooraleer we in Ormoc toekomen. Genoeg tijd om onze was te laten drogen dus, want dat was deze ochtend net niet meer gelukt. Onze buren lachen eens goed wanneer we T-shirts, broeken en hemden openhangen, maar het werkt, tegen dat we halverwege zijn is meer dan de helft al droog!

Eenmaal aan land worden de sluizen opengezet en begint het te gieten alsof het 5 jaar geleden is. Zijknat lopen we een eettent binnen waar ze – alle geluk – heerlijke noedels serveren. Na een extra portie van alles te bestellen gaan we verder. Ormoc is natuurlijk nog niet onze eindhalte, maar de beste plaats om toe te komen als je plant naar Biliran te gaan. Met een tricycle worden we naar de bushalte gebracht, die nog eens 2km uit het centrum ligt, om daar tot de conclusie te komen dat de minivan die wij willen nemen net vol zit en we dus maar moeten wachten op de volgende. Opnieuw geen tijdschema natuurlijk, gewoon hopen dat er snel een busje toekomt. Een uur later is het zover, en we staan als eersten in de rij om een plaatsje te bemachtigen. Het is een busje voor 11 man, waar ze er natuurlijk 15 proberen in te proppen en onze bagage lekker comfy voor onze knieën geduwd wordt. Bye bye bewegingsvrijheid.

Twee uur lang sjezen we langs de kleine banen richting Naval, de hoofdstad van Biliran. In die twee uur moeten we onze rugzakken een heel aantal keer verzetten om slapende benen of voeten te voorkomen, maar eens aangekomen is het des te meer een opluchting. Een tricycle wil ons naar het hotel 200 meter verderop brengen, en voor 10 pesos happen we meteen toe. Wandelen gaat toch niet meer nu. Het zit ons even mee en er is nog plaats in een leuke tweepersoonskamer, haleluja! We checken in en kunnen onze voetjes te rust leggen. Na wat informeren over onze activiteiten van morgen (een uitstapje naar de eilanden Marepipi en Sambawan), en heel wat eten en een milk tea later is het welletjes geweest. Het heeft ons de volle 2 dagen gekost om hier te geraken, hopelijk is het dat allemaal waard!