Vroeg opstaan is opnieuw geen enkel probleem, en tegen 7u zitten we al op de brommer richting de Cambugahay Falls, de bekendste van heel Siquijor. Wanneer we daar om 6u45 aankomen worden we de toegang ontzegd, want ze gaat pas open om 7u. Als we de ‘security’ onder tafel wat extra Pesos zouden toesteken mag het wel zegt hij, maar zo’n haast hebben we niet, en dus wachten we geduldig tot wanneer het netjes 7u is. Dan mogen we de trap afdalen en komen we toe bij een waterval uit drie etages. Ze zijn een stuk kleiner dan die van op Cebu, maar wel gezellig en met ontelbare opties voor amusement. Er zijn meerdere slingerlianen, een vlot en een schans om van te springen. Maar natuurlijk moet je voor alles nog eens een apart ticketje halen, of het zouden de Filippijnen (of Azië in het algemeen) niet zijn natuurlijk. Met de drone krijgen we een prachtig zicht van bovenaf, en proberen met het vlot in het midden van de vijver te geraken, geen makkelijke opdracht als de stok om ons voort te duwen niet tot aan de bodem geraakt.

We verkennen even de andere levels, en na een uurtje – en met een paar mooie herinneringen – vervolgen we onze weg richting de Kawasan Falls. Gelijknamig met die op Cebu, maar natuurlijk niet dezelfde want we zitten op een ander eiland. Het ventje dat aan de inkom zit, weet ons te vertellen dat hij mee naar beneden moet omdat het niet toegestaan is zonder gids. We laten hem doen, dat gedoe met die ‘gidsen’ zijn we ondertussen al gewoon, en eens we beneden zijn (waarbij hij heel de tijd achterop liep en dus niet echt voor gids aan het spelen was), komt hij met de mededeling dat we moeten betalen voor hem en de inkom, terwijl we zoney boven al betaald hadden. Blijkbaar was dat enkel voor de brommer. Nu hebben we het echt compleet gehad met al die onnozeliteiten. In plaats van gewoon een bordje te zetten met een totale inkomprijs alles inclusief maken ze het zichzelf echt veel te moeilijk, en Nick laat dat duidelijk merken. Wanneer hij vraagt waarom we dan moeten betalen voor zijn gidsing als hij achterop loopt te slenteren, weet hij te vertellen dat dat ook is ter bewaking van de brommer. Wetende dat hij boven de enige bij onze brommer was in de wijde omtrek, is het niet mogelijk dat er nu iemand onze brommer aan het bewaken is, want de ‘security’ zit hier bij ons aan de waterval. Dat lijkt hij niet te snappen, en uiteindelijk betalen we hem gewoon omdat hij ons anders de waterval niet in laat. Wanneer Nick de liaan opzoekt die boven de waterval hangt zie je hem even opkijken en zie je in z’n ogen dat hij er ook geld wil voor vragen, maar gelukkig beseft hij net op tijd dat dat geen goed idee is, of hij had waarschijnlijk zelf met kleren en al in het water gelegen. Na een uurtje rondzwemmen en springen, maken we de gids wakker zodat hij weet dat we terug naar boven gaan. En net op dat moment komt er een gezin uit de UK toe die in de wolken is omdat ze de hele waterval voor hen alleen hebben, veel plezier!

Op de terugweg is er de San Isidro Labrador Church, die jammer in een volledig nieuw jasje gestoken wordt en dus verscholen staat achter stellingen. Het convent dat er recht tegenover ligt is gerestaureerd met respect voor de oude stijl, volgens ons een mooie benadering van hoe het vroeger er uit zag. We nemen een kijkje aan de buitenkant en zien een trap naar boven, waar een heuse tentoonstelling aan Christelijk materiaal te vinden is. Dat geloof is hier toch eel wat in de Filippijnen!

De rest van de dag hadden we graag weer op het strand doorgebracht, en dus zoeken we een strand op dat gekend staat om z’n verlatenheid. Niemand lijkt er nog te (mogen) komen omdat er security zou staan die de ingang verspert. We willen het toch eens proberen, en inderdaad. Er staat een man in de weg die ons niet doorlaat. Teleurgesteld keren we terug tot wanneer Nick een baantje tussen de bomen door ziet dat richting dezelfde plek lijkt te gaan. Los het bos in, op een pad dat duidelijk niet gemaakt is voor een brommer, rijden we inderdaad richting de zee. Het baantje loopt op z’n eind en we zien een trap die diep naar beneden richting het water loopt. Dit zou het wel eens kunnen zijn! We dalen af en komen op een strand terecht waar een paar vissersboten liggen, maar voor de rest niets. We lopen de strook volledig af, en moeten stoppen omdat het water en een rotsblok onze doorgang verspert. We gaan nog eens moeten terugkeren bij laag water, want dan is de doorgang wel vrij. We zijn benieuwd.

Via Google Maps gaan we op zoek naar een volgend stuk strand, die mooie stukken moeten hier toch ergens te vinden zijn. Wanneer we op de kaart een stuk vinden dat hier niet ontzettend ver vandaan ligt, merken we het van ver ook op in het echt. Na een hele zoektocht en wat rondvragen aan locals komen we uiteindelijk enorm dicht bij het strand uit. Enige probleem is dat we nog steeds veel te hoog zitten. De enige weg richting het strand lijkt via een verlaten resort te gaan dat meer op een urbexlocatie lijkt dan op iets anders. De sleutels zitten nog op de kamers en de bedden zijn gemaakt, maar we vragen ons af wie hier in godsnaam nog wil verblijven. Wanneer we dan een trap richting het strand volgen komen we werkelijk op een afvalberg terecht. Heel spijtig, maar dat is ook de keerzijde van de Filippijnen die niet vaak getoond wordt.

Op zoek naar het mangrovebos dan maar. Na een half uurtje rijden komen we er aan, en ooka dit lijkt een illusie te zijn. Er is een mangrovebos, maar veel is er niet aan want je kan er niet bij geraken. men is volop bezig met constructie hier en daar voor accomodatie terwijl het pad doorheen het mangrove bos er onveilig en vervallen bij ligt. Het ziet er naar uit dat heel dit eiland niet wil meewerken en de bezienswaardigheden hun beste tijd al gehad hebben. Even verderop weet een eenzame boom in het water wel onze aandacht te trekken en zetten we ons even neer voor een pauze.

We gaan nog een kijkje nemen op het verlaten strand van deze middag, en nu is de doorgang inderdaad wel weer vrij en vinden we het strand dat gekend staat als verlaten. Het water is echter veel te wild door de volle maan, en afval spoelt hier en daar aan, veel kunnen we hier dus niet doen. Twee kleine puppies zijn echter wel blij met onze komst, en huppelen vrolijk rond onze voeten. Ze volgen ons de trap op richting de brommer, en worden er herenigd met een broertje dat boven lag te slapen. Ze blijven ons super vrolijk volgen, en Nick wil ze al meteen adopteren, maar 3 hondjes meenemen in onze valies wordt moeilijk.

Aangezien Ann-Sofie op het geniale idee komt van morgen een brunch op het strand te houden gaan we nog even snel inkopen doen in een lokale mini markt. Aardappel- en pastasalade, gaucamole, bruschetta en fruitsla. Niets ontbreekt en we zetten alles netjes in de frigo voor morgen. Laat die brunch maar komen!