De eerste dag Cebu starten we al meteen met watervallen, waarvan er hier ontelbare te vinden zijn. Om die vol energie te kunnen ontdekken ontbijten we bij de ‘Shaka’ bar waar ze fruitbowls serveren. Een basis van gemixt fruit en granola afgewerkt met schijfjes banaan, mango en chia seeds, geserveerd als een echt kunstwerk maar supergezond en overheerlijk. Wel enorm zwaar ook en met een overvolle maag kruipen we op de brommer.

De eerste watervallen op de weg zijn de Cambais falls, die we bereiken langs een klein glooiend baantje op het platteland. Wanneer we na wat zoeken eindelijk de waterval bereiken, staat het er vol van kindjes die zichzelf als gids proberen te verkopen. Het is momenteel schoolvakantie in de Filippijnen en daar maken de kleine kinderen gretig gebruik van om een centje bij te verdienen. Bovendien spreken ze vaak vloeiend Engels, waardoor ze ook effectief iets zinnig kunnen vertellen wanneer ze zich aanbieden als ‘gids’. We vragen hen of we de waterval zonder gids kunnen bereiken en ze zijn wel zo eerlijk om ja te antwoorden. We besluiten gewoon onze brommer achter te laten en zelf op pad te gaan. Het pad naartoe is klein en gezellig en brengt ons in een mum van tijd naar de waterval.

Aangekomen bij de waterval blijken we helemaal alleen te zijn, de canyoning groepen zijn duidelijk nog niet toegekomen. De waterval bestaat uit twee etages waarbij de eerste etage via een glijbaan de tweede instroomt. De waterval zelf is zowat 10m hoog, en in een prachtige omgeving met opnieuw hemelsblauw water kunnen we van de rust genieten. Wanneer de eerste canyoning groep toekomt wordt het al wat drukker, maar het spektakel zit hem in de man die beslist van de meer dan 10m hoge waterval te springen. Met een elegante duiksprong belandt hij als een ware schoonspringer in het water, dat doen we hem niet na!

Wanneer we verder rijden merken we de Kabutongang Falls op, ze staan precies niet op de kaart en het bordje is nu niet van de grootste, maar uit nieuwsgierigheid slaan we het baantje toch in. We zijn weer helemaal alleen en worden ontvangen door een bende kiddos van 7 jaar. Ze bieden ons weer een gidsing aan waarvoor we hen vriendelijk bedanken. Echter, twee van hen volgen ons en tonen enorm enthousiast de weg, en voorkomen dat we een verkeerde afslag nemen.

Tot onze verwondering zit er aan deze godverlaten waterval toch een vrouw om inkomgeld te vragen, en het lijkt er niet op dat hier veel mensen langskomen. De waterval is eingelijk meer een canyon, met rotsen om van te jumpen en door te zwemmen. Terwijl onze twee gidsjes chips kopen met de fooi die ze hebben gekregen beginnen wij met het jumpen en rondzwemmen, en van zodra hun chips op is komen ze met plezier meedoen. We amuseren ons te pletter, en zij zich duidelijk ook, en de volle twee uur blijven ze bij ons om te jumpen en steentjes over het water te ketsen. Na twee uur zijn we best moe en besluiten we door te gaan. In plaats van fooi te geven stellen we voor dat ze gewoon een zakje chips kiezen en wij het betalen, en slim zoals ze zijn kiezen ze er los de duurste uit. Ze weten duidelijk hoe het hier marcheert 🙂 De weg terug naar boven verloopt moeizaam, maar eens boven lopen onze gidsjes te showen met hun lege zakjes chips. De andere kindjes moeten met lede ogen toekijken hoe ze niets meer te delen hebben, en hier kunnen we geen chips meer kopen want er is geen winkeltje. Spijtig, moet je zelf maar mee gaan naar beneden!

Daarna krijgt de Montpeller waterval even de aandacht, een waterval waarvoor we een lange waterbuis moeten volgen tot beneden. Eens aangekomen blijkt die niet zo spectaculair te zijn, maar dat kan ook komen door de vele watervallen die we ondertussen hebben mogen aanschouwen. Nick neemt even een frisse duik om af te koelen van deze bakkende hitte, en dan gaan we verder richting de Mainit springs, hotspring die toe blijken te zijn.

We worden onderweg twee maal gestopt met de mededeling dat ze een half jaar geleden door een flash flood vernietigd zijn, en ze dus gesloten zijn. Dit liedje kennen we al, en we geloven zo’n zaken niet meer tot we ze met onze eigen ogen hebben gezien. De ingang lijkt inderdaad effectief afgesperd te zijn, maar een dame die ernaast woont zegt dat je ze nog perfect kan bereiken via een padje door haar tuin. Voor een kleine fooi mogen we door en kunnen we het baantje volgen richting de springs. En die zijn dus duidelijk niet verwoest. Wat er met de weg ernaartoe gebeurd is weten we niet, want die lijkt effectief afgesloten te zijn, maar we zijn er toch geraakt! Buiten een paar locals is hier niemand, en kunnen we ons met gemak een badje in een van de hotsprings toe-eigenen. Het heerlijk warme water is ideaal om de afkoelende temperaturen te compenseren, we zitten midden in het bos en de zon begint stilaan te zakken. Hoe het mogelijk is dat dit water warm heeft snappen we wel niet, de rivier de errond loopt is ijskoud, en nergens lijkt een extreem hete bron te zijn. Misschien heeft iedereen er gewoon eens in gepist en blijft het zo op temperatuur? Geen idee.

Wanneer de zon echt begint onder te gaan keren we terug naar de brommer, om de sunset vanop het strand te kunnen bekijken. Omdat het allemaal wat sneller gaat dan verwacht kiezen we er ons een plekje uit waar we passeren, want op tijd in Moalboal terug geraken is al helemaal niet meer mogelijk. We staan er recht voor de zon, en samen met een paar kindjes kunnen we met volle teugen genieten van dit kleurenspel. Na nog snel even te tanken is het nog meer dan een uur terugrijden. Een lekker “verse” cream of mushroom soep en een uitgebreide – zeer uitgebreide – babbel later kunnen we ons neerploffen, veel water gezien vandaag, heel veel!