Ziek zijn is nooit plezant, en zeker al niet wanneer de wekker gaat om 5u30 en je een volle dag planning voor de neus hebt. Veel bewegen zit er voor Nick echter niet in, koppijn, draaierig en mottig. Vermoedelijk een zonneslag dus, ai. De enige optie is slapen in de airco, en hopen dat het snel over gaat. Ondertussen trekt Ann-Sofie er even op uit om het vervolg van onze trip door de Filippijnen verder uit te spitten, veel kan ze toch niet doen om Nick te helpen. Beginnend in de lounge van de hostel wordt ze al snel vergezeld van het kindje van de uitbaters, waarvoor Ann-Sofie al snel Bumba en Musti opzet op de tablet. Samen besluiten ze dat Musti veel leuker is dan Bumba, en Bumba eigenlijk maar stom is. En zo zie je maar dat leeftijd soms maar een illusie is. Omdat het ondertussen bijna middag is gaat ze een restaurantje opzoeken, waarna Nick verbijsterd naar buiten komt en Ann-Sofie nergens in de hostel te bespeuren valt. Moeilijk te vinden is ze echter niet, het lekkere eten volgen en je vindt ze meteen. Het restaurant van gisteren, dat lijkt de meest logische plek te zijn. Simpel!

Na wat te eten en veel water te drinken is Nick ondertussen al aan de beterhand, en tegen de late middag kunnen we afkoeling zoeken in het frisse zeewater bij een ondergaande zon. Al snorkelend zien we de eerste glimps van de Sardine Run waarvoor Moalboal bekend staat. De Sardine Run is een enorme school sardientjes die samen in een grote zooi voortbewegen. Een school vissen van jewelste, en echt de moeite om te zien. Als we erin slagen van een duik te regelen gaan we die sardientjes zeker eens goeiedag zeggen!