Maleisië is echter ook het thuisland van Aja en Jayne, twee meisjes die we ontmoet hebben in Ladakh (India). We hadden toen al lachend gezegd dat we elkaar gingen opzoeken als we in hun land op bezoek waren, en bij geluk wonen ze beiden in Kuala Lumpur! We hadden het hen al laten weten van zodra we ons ticket richting dit land hadden geboekt, en op de laatste dag van ons bezoek aan Maleisië gaan we elkaar terugzien. Aja is op dat moment in de Filippijnen voor een 100km trail run, maar Jayne is in het land. We spreken af, en ze komt ons met haar voituur ophalen aan de deur van ons hotel, wat een luxe. Samen rijden we naar een leuk restaurant met overheerlijke eten om er wat bij te praten en verhalen op te halen, we hebben een prachtige ervaring in India gedeeld, en dat schept meteen een band. Na een uitgebreide babbel brengt ze ons naar Putrajaya, het domein waar het bestuur van het land – de eerste minister en het parlement – zich bevinden. Een gigantische oppervlakte, en onmogelijk te bereiken met het openbaar vervoer, iets wat we zelf dus nooit hadden kunnen doen. Ze voert ons rond in het domein, en toont al de mooiste plekjes, een pracht van parlementsgebouw en een Moskee in een moderne stijl die vele tempels achter zich laat.

We kunnen er zelfs een aantal fotoshoots zien van Maleisische trouwkoppels in authentieke kledij, ze zijn super vriendelijk en laten ons met plezier een foto trekken, waarbij ze precies spontaner lachen dan voor hun eigen foto’s. Als dat geen eer is. Prachtige gewaden en een kleed om u tegen te zeggen, mooi om te zien dat deze klassieke trouwstijl nog wordt behouden. Jayne vertelt er ons wel een klein nadeel bij, het trouwfeest zelf duurt zowat 5u, waarvan de bruid 4u lang op dezelfde stoel moet zitten om met iedereen op de foto te kunnen. Niemand blijkt echt op tijd te komen, en die 4u zijn nodig om iedereen een kans te geven. Het laatste uur wordt gespendeerd aan het samen eten, waarna iedereen naar huis terugkeert en het feest erop zit. Geen nachtelijke danspartijen of dronken nonkels, maar wel een hele hoop foto’s dus. Geef ons dan maar de Vlaamse trouwfeesten.

De laatste stop is de PICC, oftewel Putrajaya International Convention Center. De plaats waar alle belangrijke meetings plaatsvinden, en dat op een gigantische arend lijkt, of een UFO, of een samurai. Aan verbeelding geen gebrek in ieder geval. Beneden zijn tuinen ingericht voor de rokers, en via een gigantische roltrap kunnen we naar boven. We krijgen een uitzicht over heel Putrajaya, dat er op deze manier echt enorm uitgestrekt uitziet. De lange grote baan in het midden lijkt eeuwig door te lopen. Er is net een meeting bezig waar we niet welkom op zijn, maar dankzij de overtuigende kracht van Ann-Sofie mogen we snel even een kijkje nemen. Na een minuut te kijken hebben we het wel gezien, en keren we terug. Het begint ondertussen te schemeren, en we moeten de hangbrug over het meer nog zien! Het handige aan Maleisië is dat je overal mag stoppen, en dus ook in het midden van een brug. We nemen snel een foto en genieten van het uitzicht over het meer, om zo ons bezoek aan Putrajaya af te sluiten.

Een tweede deal die we gemaakt hadden in India, was dat we samen sushi zouden gaan eten. Dit hebben we speciaal nog niet gedaan in Maleisië, om Jayne de eer te geven ons naar het allerbeste sushi restaurant te loodsen. Ze weet een paar goeie Japanse restauranten zijn en leidt ons zonder problemen naar de juiste keet. We kunnen meteen bestellen, en maar net op tijd. Nog geen 10 minuten nadat wij hebben besteld komt er een hele wachtrij te staan, blijkbaar een gewoonte hier. Er is geen enkele tafel meer vrij, en de meesten staan tot 20 minuten aan te schuiven vooraleer er iets vrij komt. Wij kunnen echter al genieten van heerlijke sushi en maki, een perfecte afsluiter voor dit gevarieerde land.

Eén iets mag echter niet ontbreken: Durian. Een fruit dat in Bangkok verkocht werd voor woekerprijzen, maar hier best betaalbaar is. Het is een fruitsoort dat in veel hotels en openbare plaatsen verboden is door z’n enorm doordringende geur. Het is iets dat je ofwel super graag eet, ofwel helemaal niets vindt. Na de kennis van Jayne gebruikt te hebben om de goeie soort eruit te kiezen, komen we te weten dat we beiden tot de tweede soort behoren. De smaak is oke, maar de textuur is bizar om fruit te zijn, een soort boterachtige smurrie die je met je tong plat kan duwen. De smaak is met niet veel te vergelijken, maar heeft naar het schijnt trekken weg van look en caramel gemengd in slagroom. Best iets vreemd dus. Het eten van Durian, wat al sinds lang op ons verlanglijstje stond omdat het door velen aangeraden wordt en sommigen er echt verzot op zijn, kunnen we alvast van onze bucketlist schrappen. Wij zijn er jammer genoeg niet verzot op, maar dat wil zeggen dat er meer Durian overblijft voor zij die wel van het fruitje houden!

Het is ondertussen al best laat, en dus besluiten we terug te keren. We kunnen terugblikken op een zalige dag, een reisgenote in een ander land terugzien heeft iets speciaals, vooral als het haar thuisland is. Bedankt Jayne!