Een dag later is het de beurt aan de Mossy Forest, een bos waarin alles bedekt wordt door een dikke laag mos, wegens een altijd aanwezige vochtigheid. Het mos wordt enkel teruggevonden op de hoger gelegen delen, en dat betekent dus klimmen. De busrit naar de voet van de berg neemt 1u30 in beslag, terwijl dat eigenlijk slechts 20 minuten had mogen duren. Maleisië is duidelijk sterker ontwikkeld, en alle brommers zijn hier ingeruild voor auto’s, met lange files tot gevolg, zelfs in een klein dorpje als dit. Daarbij komt dan nog eens dat er net 2 weken schoolverlof zijn aangebroken waarin het halve land op reis gaat, we hebben ons bezoek weer goed getimed. In Azië is trouwens alles mogelijk en dus is het geen uitzondering dat de buschauffeurs soms van hun gebruikelijke route afwijken om iemand af te zetten op speciale locaties, zo maakt onze bus vandaag een omweg van een paar kilometer (in totaal de tegenovergestelde richting als de gebruikelijke route) om een oudere dame af te zetten aan het ziekenhuis voor een consultatie. Onder het motto “beter laat dan nooit” bereiken we onze eindhalte.

Eens aangekomen is het nog 6km wandelen naar de ingang van de Mossy Forest boardwalk, waar we hopen op een omgeving als in Lord of the Rings (als we de reviews online mogen geloven). De wandeling leidt ons langs de eerste theeplantages, waar de verse groene theeblaadjes schitteren in de zon. Aangezien wij geen echte koffiedrinkers zijn is het plezanter om hier tussen de theeblaadjes rond te lopen dan in de koffieplantages van Laos.

Na een mooie eerste kennismaking met de thee beginnen we uitgeput te geraken, en proberen we voor de laatste steile kilometer omhoog een lift te regelen, en met Ann-Sofie haar oogverblindende lift moves, hebben we meteen prijs. Met de eerste auto die passeert mogen we al meteen mee, en kunnen we even uitrusten vooraleer we de Mossy Forest intrekken. Met 5 op de achterbank is dit zeker niet de meest comfortabele rit uit ons leven, maar onze voeten zijn de vriendelijke chauffeur meer dan dankbaar. We worden aan de ingang gedropt, en na het betalen van de inkom kunnen we op verkenning. Het wordt al snel duidelijk dat dit niet is waarvoor we zijn gekomen, vrij rondwandelen is niet toegelaten, en Lord of the Rings taferelen zijn in de verste verte niet te spotten door het aangelegde wandelpad. Een serieuze teleurstelling, die alleen maar vergroot wanneer we nog geen 5 minuten later al aan het einde van het pad gekomen zijn. Er staat een groot bord met een waarschuwing, hoe we een boete of gevangenisstraf riskeren als we verdergaan, iets wat trouwens bijna onmogelijk is door het grote hek dat er geplaatst is. We blijven er even plakken om onze volgende stappen te contempleren, tot een Nederlands koppel duidelijk dezelfde teleurstelling ervaart wanneer zij het hekken en het waarschuwingsbord te zien krijgen. Onze gezamenlijke teleurstelling is het begin van een leuk gesprek, over reizen, over Maleisië en de rest van Azië, en over Zuid-Amerika, waar zij duidelijk al kenners van zijn.

We maken kennis met Ingrid en Gijs, en na een hele poos rond het ontgoochelingshek te staan praten (waar telkens opnieuw mensen tot dezelfde conclusie als ons lijken te komen), besluiten we terug te keren richting Brinchang. We krijgen spontaan een lift aangeboden, en wanneer we uiteindelijk in Brinchang aankomen, stellen ze voor om samen iets te gaan eten in ons dorp. Dat lijkt ons natuurlijk een fantastisch idee, en we gidsen hen richting Tanah Rata, een opdracht die vrij simpel is aangezien er slechts een baan is, fout rijden is dus eerder een uitdaging dan een risico. Om de parking te betalen moet er gekrast worden, Maleisië heeft namelijk een komische manier om de parking te betalen. Met een krasformulier waarop elke combinatie van maanden, dagen, uren en minuten op staan moet je aanduiden wanneer je je auto geparkeerd hebt, waardoor de parkeerwachter kan zien of je betaald hebt voor deze parkeerbeurt of niet. Een vrij omslachtige manier dus, vooral om dat het enorm grote pagina’s zijn voor wat het maar dient.

Na het krassen is het etenstijd, we zoeken een gezellige bar uit en bestellen iets kleins. Eerst wat Italiaans, gevolgd door de heerlijke arabische keuken, Maleisië is enorm multicultureel, en alleen al op culinair vlak is dit een zaligheid!