We hebben het ondertussen helemaal uitgedokterd. Om het echte stuk Mossy Forest te bereiken, en dus niet het gedeelte van de boardwalk, dienen we een aantal trukken toe te passen. Eerst en vooral moeten we een pad volgen dat eigenlijk officieel gesloten is (maar er is nergens een verbodsbord te zien, dus weten we van niets natuurlijk), en daarna moeten we ongezien door een terrein lopen waar we eigenlijk niet horen te komen. Of we daar eerst en vooral al gaan geraken is nog maar de vraag, want jungle trail 1 vinden blijkt niet zo eenvoudig te zijn. De ingang is een paar jaar geleden door een landslide weggespoeld, en dus moeten we vertrouwen op wat we online lezen, waarbij er een aantal suggesties staan met een mogelijke route die op pad 1 zou uitkomen. We trekken vroeg genoeg op pad en vermijden ditmaal gelukkig de file, en kunnen dus snel beginnen aan de zoektocht. Na het rechts houden op de eerste splitsing en een ‘trap’ op te kruipen die het bos in loopt lijken we de goeie richting uit te gaan, wat aangeduid wordt door lintjes die aan de bomen langs het pad hangen. De eerste zijn wit, wat geen officiële route aanduidt, maar iets later veranderen ze in roze, de oorspronkelijke aanduiding van trail 1, het is ons gelukt!

We volgen de vlaggetjes door een pracht van een omgeving. Puur natuur, vogeltjes die rondom ons fluiten, en verder geen beetje lawaai, zalig gewoon. Het pad loopt voornamelijk omhoog, en aangezien we een bergtop dienen te bereiken tegen het einde van het pad, lijkt dit geen foute richting te zijn. 4u lang mogen we genieten van deze puurheid, met regelmatig eventjes rust om de omgeving volledig op te kunnen nemen, een noedeltje te eten of wat vogels te spotten (poging tot dan toch). Hoe hoger we komen hoe meer mos er aan de bomen begint te groeien, wat er opnieuw op wijst dat we de goeie richting op gaan. De lucht wordt vochtiger en nu en dan krijgen we een view over de omgeving wanneer het pad even vanuit de bossen te voorschijn komt. De fauna en flora is prachtig, van zwammen en kleurrijke bloemetjes tot beestjes met een schild die we nog nooit in ons leven hebben gezien, en we ook niet goed weten wat voor soort dit ook maar zou kunnen zijn.

Wanneer we plots boven aan het zendstation uitkomen, het zogenaamde verboden terrein van het zendstation, lijkt het ons erop dat we toch nog de echte Mossy Forrest gemist hebben. De route zou hier ergens verder moeten lopen, maar wij zien ze helaas niet meer, ook niet na 2 toertjes rond de prikkeldraad gelopen te zijn.

We besluiten de gewone weg af te wandelen en zien twee werkmannen die eens opkijken als ze ons zien passeren, en zich afvragen hoe we hier geraakt zijn, aangezien dit verboden terrein is. We leggen hen uit dat we vanuit het bospad gekomen zijn, en op zoek zijn naar Gunung Irau, de hoogste top van het Mossy Forrest. Ze maken ons duidelijk dat we daar niet naartoe kunnen en tonen ons de weg die ons uit het verboden terrein weer naar de boardwalk van het Mossy Forrest loodst. Niet meteen waarop we gehoopt hadden, we hebben niet voor niets een paar uur naar boven geklauterd om dan terug naar die boardwalk te gaan. We dolen nog even rond op het verboden terein en duiken ergens een klein padje in dat stijl naar beneden loopt en ook de roos gekleurde lintjes draagt. Dit zou misschien wel dé weg kunnen zijn waar we naar op zoek waren. Echter na een paar honderd meter houdt het pad op, of zijn wij alvast het pad bijster geraakt. Aangezien we totaal geen idee hebben waar we zullen uitkomen als we verder gaan en we bij voorkeur niet in het donker vast komen te zitten in het bos, besluiten we terug te keren en gewoon de weg te volgen die de werkmannen ons getoond hebben. Het zit er vermoedelijk op, als we hier het juiste pad niet vinden, gaan we het nergens vinden waarschijnlijk, want deze weg komt binnen 100m aan bij de boardwalk van de Mossy Forrest, waar we gisteren zijn geweest.

En dan duikt er langs de kant van de weg een rood waarschuwingslint en prikkeldraad op – dat duidelijk een oude route aangeeft – een kans die we niet kunnen laten liggen. Er passeert nog een auto waarvoor we doen alsof we gewoon rechtdoor lopen, en eens hij de hoek om is snellen we we langs het lint en de prikkeldraad heen en worden we onthaald door het meest feërieke landschap dat we ooit hebben gezien.

Het werd ons beschreven als de omgeving van een Lord of the Rings film, en dit stukje bos voldoet 100% aan deze verwachting. Een wildgroei van bomen die van boven tot onder bedekt zijn met mos met de perfecte groene tint. We merken al snel dat er hier ooit een wandelpad gelopen moet hebben, en we besluiten het even te volgen, in een omgeving die we zelfs met onze eigen ogen moeilijk kunnen geloven. Dit is de echte Mossy Forrest, dit is waar we al 3 dagen naar op zoek zijn. Eindelijk!

We nemen er even onze tijd, maar blijven er ook niet onnodig lang hangen, het is overduidelijk nog steeds verboden terrein en Ann-Sofie pist bijna in haar broek van de schrik om ontdekt te worden, wetende dat we simpelweg de bak in vliegen volgens het waarschuwingsbord aan de boardwalk. Wanneer we iets later op het pad een touw zien om naar beneden te klauteren, wordt het duidelijk dat hier ooit echt een pad geweest moet zijn, maar dat het nu om mysterieuze redenen niet meer open is. Het lijkt ons erop dat dit mede komt door de verdere uitbouw van het zendstation op de top van de berg, waardoor er mogelijkheid tot gevaar zou kunnen zijn voor de wandelaars. Dit wordt bevestigd wanneer we 100m verder een hekken tegenkomen, waarbij we niet anders kunnen dan erover te kruipen, een andere uitweg is er duidelijk niet.

Eens we hierover zijn komen we inderdaad uit op de ingang van de boardwalk, en moeten we het hele eind naar beneden nog wandelen, het deel dat we gisteren gelift hebben inclusief dus. We hebben al betere vooruitzichten gehad. Maar we zijn nog geen kilometer ver of er stopt al meteen een auto op ons liftsignaal, en we mogen instappen. Zalig, zo’n autocultuur, op een brommer zou dit moeilijker geweest zijn! Onderweg worden de sluizen van de hemel nog eens stevig open gezet, iets wat we niet aan ons hart laten komen, wij zitten lekker droog in de auto. Of dat denken we toch … eenmaal beneden dropt de autochauffeur ons aan het tankstation van Brinchang. Van hieruit moeten we nog op eigen houtje naar terug naar Tanah Rata zien te geraken. Wandelen is geen optie, de regen blijft hier met bakken uit de lucht vallen en een lift versieren in het tankstation blijkt geen eenvoudige klus te zijn aangezien alle auto’s volledig vol zitten. De enige optie die ons nog rest is de bus. Met ons laatste sprankeltje energie trekken we een spurtje richting de bushalte een paar honderd meter verderop, helaas zonder effect, we zijn kloddernat. De bus lijkt maar niet te komen, en de locals zeggen dat ze ook helemaal geen schema heeft. De drukte zorgt gegarandeerd voor heel wat vertragingen, en wanneer nog 2 andere toeristen toekomen stelt een local voor dat we gewoon een taxi delen. Geen slecht idee, en voor nagenoeg dezelfde prijs als een busticketje worden we voor onze deur afgezet. Luxe!