Na het ontbijt en het inpakken, want we checken uit en verlaten Nyaungshwe vanavond, staan we klaar aan ZuZu’s restaurant voor de cooking class. Het is even wachten op de andere 2 ingeschreven kandidaten, en na wat over en weer gebel blijken ze aan haar thuisadres te staan in plaats van aan haar restaurant. Ze heeft zelf geen flauw idee hoe deze mensen aan dat adres zijn geraakt, maar 10 minuutjes later zijn we compleet en trekken we richting de markt om de nodige inkopen te doen. Samen met 2 Fransen kunnen we kiezen uit 1 appetizer, 1 soep, 1 salade, 1 hoofdgerecht en 1 dessert. Het zijn gerechten die bewust gekozen zijn zodat ze ook in België nog gemaakt kunnen worden, zonder te veel exotische ingrediënten.

Op de lokale markt, die we de eerste dag ook hebben bezocht, doen we niet enkel inkopen, maar krijgen we ook uitleg bij vele andere fruitjes en gewoontes. Zoals de verschillende soorten bananen: je hebt er om op te eten, te fryen of aan Buddha te offeren. Ze hebben allemaal een verschillende vorm en smaak, en vooral die van Buddha mogen niet verwisseld worden. Dat is de groene soort, die dus altijd vers is. ZuZu schept ons meer duidelijkheid over de vele soorten chili poeders en smaakversterkers, de kokosnoten met het blad eromheen gewikkeld en we mogen even proeven van een lokale lekkernij: pannenkoeken! Omdat een oven hier te duur is, maar de pannenkoek toch aan twee zijden gebakken moeten worden, plaatsen ze zowel onder als boven de grill een kom roodgloeiende kolen. Simpel maar geniaal!

Tegen de tijd dat we de vis selecteren heeft niemand van ons nog honger, en we moeten nog beginnen koken… De vis komt van de rivier en is levende vers, hij ligt letterlijk te spartelen als wij de onze uitkiezen. Best zielig om te zien eigenlijk. De look die we kopen is al voorgepeld, dat is hier een gewoonte en spaart ons veel onnozel werk en stinkende vingers. Wanneer we het avocado kraam passeren kan Ann-Sofie zich niet meer inhouden en moet ze er een paar kopen voor ons, om vanavond als snack op te eten voor de busrit, typisch.

Na anderhalf uur shoppen gaan we richting ZuZu’s huis, waar de fransen deze morgen stonden, en waar de eigenlijke les doorgaat. In een brommer met zijspan sjezen we door de straten met al onze aankopen op de schoot. Ann-Sofie met haar snuit naar voor, terwjil Nick de rit achterstevoren meemaakt. Een unieke ervaring alweer.

Het gerief staat al mooi opgesteld, en wij kunnen er bijna meteen invliegen. We overlopen nog eens de menu, en beginnen met het pureren van de tomaat en de ajuin. Nick snijdt de look fijn, Ann-Sofie de tomaten en de Fransen sukkelen met het pureermachien. We krijgen wat meer uitleg over het voorgerecht en in een mum van tijd staat er een tamarind sausje klaar, om te dippen met gefrituurde stukjes ‘gourd’ gewikkeld in een knapperig korstje.

De slaatjes die nu aan de beurt zijn, zijn tomaat, tea leaf en ginger, iets wat we kennen vanop de trekking. Ze maken de salads hier overheerlijk door look in olie te bakken tot ze bijna zwart ziet, en die door fijngepulverde pindanooitjes te draaien. Dat geeft een heel subtiele maar verfijnde smaak, en zorgt ervoor dat de pinda‘s veel meer tot hun recht komen, dat is dus het geheim! De curry’s die als hoofdgerecht dienen zijn chicken, potato, fish en pumpkin. Ze hebben allemaal dezelfde basis, en enkel de afwerking is anders. We kunnen dus alles samen prepareren, en dan is het elk kiezen voor een specifieke curry om de afwerking van klaar te maken. Nick kiest voor de fish, en Ann-Sofie vanzelfsprekend voor de pumpkin. Het klaarmaken gaat supersnel, niet alleen omdat we met 5 zijn, maar omdat de gerechten eigenlijk helemaal niet moeilijk zijn. Als dat geen meevaller is.

Nu de hoofdgerechten af zijn is het tijd voor het middagmaal, de tafel staat opnieuw compleet overhoop met alle heerlijke opties die we zonet hebben gemaakt. De curry’s en salads die iedereen heeft gemaakt gaan in ieder geval meer dan genoeg zijn voor ons 5. Er volgt meteen ook een gezellige babbel, we leren ZuZu wat beter kennen en praten met de Fransen over de heerlijke kaas die we toch wel wat missen. ZuZu is een paar jaar geleden blijkbaar uitgenodigd door een Nederlands koppel om een paar maand bij hen in te wonen en Engels te leren. Ze heeft op die manier een perfect idee hoe het er bij ons aan toe gaat, wat wij lekker vinden en wat onze gewoontes zijn. Die uitnodiging heeft ervoor gezorgd dat ze nu kan doen wat ze doet, en ze is hen dan ook uiterst dankbaar. Wij luisteren met open oren en ogen naar dit verhaal, hoe inspirerend! Een prachtig initiatief dat een direct resultaat oplevert voor iemand hier, als dat geen manier is om iemand te helpen. En het is meer dan 1 iemand die ermee gediend is, door deze cooking class kan ze haar hele familie onderhouden. Dankzij twee openhartige Nederlanders zijn er hier een hele hoop mensen een stuk gelukkiger, als dat geen mooi gebaar is. Ook vertelt ze over Sinterklaas en de Kerstman, hoe die cadeautjes uitdelen en ze niet kan geloven dat zij er ook heeft gekregen. De Kerstman is zelfs speciaal voor haar vroeger naar Nederland gekomen omdat ze midden december al terugkeerde naar Myanmar, en ze die anders ging moeten missen, wat een sympathieke man toch!

Het fotoboek dat het Nederlands koppel gemaakt heeft van de ervaring kijken we met plezier vele malen door, het is leuk om Nederland eens te zien, en al zeker als zij er zo leuk over vertelt. Ook haar ervaring met het red light district (Amsterdam) laat ze vallen, hoe fel ze onder de indruk was en hoe ze naar binnen gelokt is met een smoesje, omdat ze anders nooit mee binnen gegaan zou zijn. Een pracht van een verhaal, en een pracht van een dame. We kunnen de reviews die we op voorhand gelezen hebben alleen maar beamen, het is meer dan een cooking class, het is een echte ervaring! Ondertussen is het eten op de tafel al wat gevorderd, maar nog verre van leeg. Iedereen zit al vol, maar met een extra efforke stoempt iedereen zijn favoriet nog naar binnen, zodat we opgelucht adem kunnen halen en naar huis kunnen rollen. Na deze fantastische ervaring nemen we afscheid, we strompelen richting Bar Asiatico van gisteren, om daar in het gezelschap van twee cocktails geduldig te wachten tot onze bus arriveert, Bagan here we come!