Na 3 dagen van rust is het tijd voor actie, velen vinden Mandalay maar niets, maar dat willen we zelf dan toch even ervaren hebben. We starten met de U-Bein bridge, een brug over het Taungthaman Lake dat een sterke historische waarde heeft. Tegenwoordig een trekpleister voor toeristen, maar naar het schijnt enkel met sunset. Wij kiezen dus voor de sunrise om het volk voor te zijn en sjezen om 5u ‘s morgens een half uur lang door de straten van Mandalay om op tijd te zijn voor de sunrise. We zijn de enigen op de baan, buiten een paar monikken die op restaurant zitten te eten, zo hebben we aalmoezen nog nooit gezien. Eens aangekomen bij de brug worden we meteen aangesproken door een local die z’n bootje wil verhuren, maar er staat bijna geen water onder de brug en dus heeft een bootje niet veel zin. Met de brommer kunnen we zelfs gewoon onder de brug door rijden, wat de kilometer lange brug wat makkelijk maakt om te bekijken. We zoeken een leuke spot uit en kijken hoe de zon, en daarmee het leven, op komt. Veel locals lopen in sportoutfit de brug over, terwijl de temperaturen nog draagbaar zijn en de grote massa nog slaapt. Na een wandeling over de brug zelf gaan we verder op pad, eerst een ontbijtje in een lokale eettent waar we met gebaren duidelijk maken dat we een noedelsoep willen. Heerlijke noedels voor echt geen geld, we voelen ons zelfs schuldig dat we voor de prijs van nog niet eens een euro samen ontbeten hebben. We maken hen duidelijk dat het overheerlijk was en dat ze het wisselgeld mogen houden, veel te lekker dit.

Even verderop zien we in de buurt van een monastery nog een aantal monikken op pad, en terwijl Ann-Sofie haar klaarzet voor de perfecte foto voor de poort van de tempel, slaan ze af. Spijtig voor haar, komisch voor Nick. En dan verder richting de Blue Lagoons. De weg ernaartoe is zo saai als iets, rechtdoor in een saaie omgeving. De enige beleving onderweg zijn de verkeersborden van 38km/u, wat al helemaal nergens op slaat als je weet dat zowat 90% van de kilometertellers van de brommers hier niet marcheren. We passeren verschillende péages die we kunnen ontsnappen door met de brommer een klein weggetje ernaast te volgen, zoals alle brommers ons dit voordoen. Onderweg kunnen we de bergen die rondom ons zouden moeten liggen niet eens zien van het stof dat in de lucht hangt. Voor wie er nog aan twijfelt dat Myanmar momenteel kurkdroog en stoffig is, dit is het bewijs.

De gas wordt open gedraaid om dit proces wat sneller te laten verlopen, en dan nog duurt het bijna een uur vooraleer we aan de watervallen aankomen. We zijn de enigen hier, er is niemand om inkom te vragen en een pad staat al helemaal niet aangeduid. Op zoek dan maar, en via verschillende routes die vaak op niets blijken uit te komen geraken we uiteindelijk aan de eerste drie levels van de lagoon. Er zouden er in totaal vier moeten zijn, maar hier stopt de weg echt helemaal. Geen opties meer, enkel terugkeren. We bekijken even de satellite view op Google Maps en proberen een imaginaire weg te vormen tussen onze locatie en de vierde etage van de lagoon. Door heel wat struiken en bramen vinden we een ander pad terug, dat ons veilig tot aan de laatste etage brengt, hoera!

Het water is helder blauw en de waterval kabbelt rustig door, enorm rustgevend dus. De weg ernaartoe heeft ons heel wat energie gekost, en dus drinken we snel eerst iets vooraleer we het maagdelijke water in springen. Een half uurtje later arriveert de eerst groep nieuwe toeristen, daarna wat locals en nog wat toeristen. Het wordt gelukkig niet te druk, en we leggen ons wat te rusten op een steen in het midden van de lagoon, een heerlijke ontspanning in een omgeving om u tegen te zeggen. Met nu en dan een duik in het water raken we weer afgekoeld en kruipt de tijd langzaam voorbij. De hele middag spenderen we al zwemmend, tot iedereen weer vertrekt tegen 15u. Na nog even te genieten van onze privé-lagoon keren we uiteindelijk ook terug, om voor de sunset terug bij de U-Bein bridge te staan zodat we dat toch ook eens gezien hebben. De weg naar beneden verloopt een stuk vlotter via een compleet ander pad dan dat wij genomen hadden, en het leidt ons rechtstreeks naar de brommer. Ongelofelijk hoe we dit gemist hebben. De mist en stofwolken zijn ondertussen wat gaan liggen, en nu pas zien we de beboste heuvels rondom ons. We rijden door een prachtig landschap, en deze morgen was daar niets van te zien.

De zon begint ondertussen langzaam onder te gaan, en net op tijd komen we aan bij de U-Bein bridge, die inderdaad vol staat van de toeristen. Geen mooi zicht meer, hier is echt niets aan. We komen wel nog eens terug voor de sunrise, om in alle rust van dit fenomeen te genieten.