De omgeving rond Inle Lake is klein genoeg om dit met de klassieke niet-gemotoriseerde tweewieler te doen, een fietstocht is al een hele poos geleden. Op twee min of meer berijdbare kinderfietsjes trekken we de het platteland in. We steken de brug over en met een grof idee van de richting die we uit moeten rijden we een straat in met bomen aan weerszijden zoals het plannetje vermeldt. So far so good.

We slaan een klein straatje in naar de wensen van Ann-Sofie en komen uit op een monastery. We kijken even rond en zien heel wat over en weer geloop van locals, maar het lijkt erop dat we hier niet echt horen te zijn. Tot een enthousiaste monnik ons teken doet dat we naar binnen mogen komen, ook Ann-Sofie, die ditmaal geen Sarong mee heeft. Hij is de enige overblijvende monnik in dit monastery, en is blij dat er volk over de vloer komt. Het is best een wijze man, zoals de meeste monikken, en hij laat ons weten dat hij de melk van bij ons heerlijk vindt, en dat de condensed milk die hier verkocht wordt maar brol is. Ook de Belgische chocolade en de pintjes weet hij enorm te appreciëren. Op dat vlak komen we in ieder geval al overeen. Na deze leuke babbel vraagt hij zelf om een selfie te trekken, niet voor zichzelf, maar voor ons. Zodat we hem nog lang kunnen herinneren. Niet meteen wat we verwacht hadden, maar dit aanbod kunnen we niet laten liggen. Hij toont ons ook een hele hoop foto’s van andere toeristen die hier toevallig langsgekomen zijn en waarvoor hij een heuse fotoshoot heeft gehouden. Hij is er enorm trots op dat deze toeristen de tijd erin hebben gestoken om hem achteraf de foto’s met de post op te sturen, meer dan terecht dus!

We nemen afscheid en hobbelen terug naar de grote weg, waar een Shan Noedelkraam ons toelacht. Shan Noedels zijn over het algemeen al super lekker, maar dit moeten echt de beste ooit zijn. De beste van heel Azie tot nu toe, zelfs beter dan die van Thailand! We eten elk twee porties, omdat het veel te lekker is om dat niet te doen, en feliciteren de kokkin meermaals met haar prachtige bereiding, dit zal ze waarschijnlijk niet snel vergeten. Puffend en zwetend proberen we ondertussen bergop te geraken, een hels karweitje met het extra gewicht van deze loden hitte. Een meer dan welkome pauze in de vorm van een volleybalmatch en kermis zorgt voor wat verandering, en het schietkraam brengt Nick er helemaal bovenop.

Door met een plastieken kapje richting een beer te schieten op het rek iets verder, kan je die winnen. Na een paar keer schieten is het raak, en krijgt hij de prijs in handen geduwd. Natuurlijk wil Ann-Sofie dit ook proberen, en met een kleine moeilijkheid bij het herladen van het geweer slaagt ze er ook in om een beer te schieten. Ondertussen is er een hele horde locals achter onze rug verzameld die vrolijk meeroepen iedere keer een van ons schiet. Het kraampje ernaast, een ballengooikraam, kijkt met lede ogen toe hoe wij geld investeren in het schieten, en dus moeten we hen ook een deel van het geluk geven. De inzet is simpel, je legt je geld in op hoeveel bekers van de toren blijven staan na 1 worp. Ben je juist krijg je 1x tot zelfs 2x je inzet terug. Ben je fout verlies je je inzet. En het is al meteen raak, we krijgen onze inzet dubbel terug met de gok dat er nog 3 blijven staan. De tweede maal krijgen we 1x onze inzet terug bij het gokken op ‘even’, en de derde maal verliezen we. Het komt dus mooi op een nuloperatie uit, maar we hebben wel plezier gemaakt, en wij niet alleen, ook de 20 locals achter ons hebben zich duidelijk geamuseerd.

Na het bezoeken van het Khaung Daing dorpje, een klein havendorp met paalwoningen, zoeken we een bootman op die ons naar de overkant van het meer kan brengen. Op goed geluk vraagt hij 3 maal zoveel als gewoonlijk is, maar wanneer wij het correcte bedrag zeggen hapt hij al snel toe, met ons valt niet meer te sollen! De fietsen worden op de boot gezwierd en langs nog meer paalwoningen en kleine kanaaltjes komen we uit op het echte meer, dat gigantisch groot is. Een half uur varen later arriveren we aan de overkant, bij de Maung Thauk steiger. Onze kapitein helpt met het uitladen van de fiets en vaart als een tevreden man weer weg na het ontvangen van onze centjes, en zo is iedereen tevreden! We wandelen even rond en merken dat het al snel laat begint te worden. Als we nog willen terugfietsen naar Nyaungshwe moeten we nu vertrekken, en missen we de sunset. En dan komt Ann-Sofie met het geniale idee om een boot te huren voor sunset, onze fietsen gewoon mee te nemen en ons te laten afzetten aan de pier van Nyaungshwe zelf. Als dat geen strak (en lekker lui) plan is!

Omdat we door deze tijdsbesparende planning nog wat tijd over hebben kunnen we nog snel even met een kleiner bootje op verkenning door het dorp dat hier vlakbij ligt. Een bewoner biedt zich aan als bootchauffeur (lees peddelaar) en toont ons de prachtige paalwoningen, waaronder ook haar eigen huis. Het zijn kolossale structuren, maar vaak wonen er 3 generaties in eenzelfde gebouw. Ruimte is dan geen overbodige luxe natuurlijk. We kunnen mooi op tijd overstappen op de boot voor sunset, en kunnen meteen de acrobatische vissers aanschouwen, showmannen die het vissen allang niet meer voor de kost doen, maar hebben opgemerkt dat er geld te verdienen valt met het poseren voor foto’s van toeristen. Het zijn ware acrobaten, ze balanceren met hun roeispanen en artistieke interpretaties van visnetten op het topje van hun boot, zoals ook de echte vissers het hier nog steeds doen. Met de ondergaande zon op de achtergrond krijg je een pracht van een beeld dat kenmerkend is voor Inle Lake.

Bij het aanmeren in Nyaungshwe blijken we net iets teveel fooi gegeven te hebben aan de acrobatische vissers op het meer, waardoor we nu de bootman niet meer kunnen betalen. Met het schaamrood op de wangen vertelt Nick dat hij eerst even langs de ATM zal moeten passeren, en dat vindt hij allemaal niet erg. Terwijl Ann-Sofie onze bootman wat entertaint gaat Nick met de fiets op zoek naar de dichtstbijzijnde ATM, maar die doet al snel moeilijk wanneer blijkt dat de bank de verrichting blokkeert wegens verdacht, net wanneer je het geld nodig hebt natuurlijk. Gelukkig is de klantenservice van de bank fenomenaal en is er al snel iemand die hem te hulp schiet, om de kaart te deblokkeren en de transactie goed te keuren. Ondertussen zijn er in de haven waar Ann-Sofie en de bootman zitten te wachten, twee Israëlische meisjes aangekomen, en geraken ze aan de praat. Een van hen vertelt dat de cooking class van ZuZu, hier in Nyaungshwe, echt de moeite is om te doen. Misschien een ideetje voor de laatste dag, en Ann-Sofie slaat die aanbeveling op in haar geheugen! Ann-Sofie verneemt dat één van de meisjes echter tijdens hun uitstap gekwetst aan haar voet en veel moeite heeft met wandelen, een taxi bellen is niet mogelijk, want noch Ann-Sofie noch de bootman, noch de meisjes hebben een gsm ter beschikking en dus komt onze bootman met een oplossing naar voor. Hij leent snel Ann-Sofie haar fiets om een taxi te halen in het centrum, wat een lieve man! Zo zijn Nick en de bootman tegelijkertijd op pad, terwijl Ann-Sofie (die als waarborg diende voor de bootman tot Nick terug was) plots weer een vrije vrouw is en er voor piet snot alleen in de haven staat.

Tegen de tijd dat het pikdonker is, zowat een half uur later, is het probleem van de ATM opgehelderd en komt Nick aangereden. Terwijl ook de bootman weer toekomt met een taxi. We geven hem een extra fooi voor het lange wachten, en hij wuift ons vriendelijk vaarwel. Het lijkt hem helemaal niets te doen, wat een zalige ingesteldheid.

Wanneer we iets later de fietsen terugbrengen is het 5 voor 19u, terwijl ze tegen 19u binnen moesten zijn. Perfecte timing noemen ze dat. Onderweg naar de hostel passeren we nog even langs het restaurant van waaruit ZuZu de cooking class organiseert, en na een korte babbel beslissen we ons al snel in te schrijven. Ze is enorm sympathiek en krijgt alleen maar goeie reviews. Het is ook een perfecte kans om eens wat lokale gerechten te leren kennen! Na het kopen van een paar avocado’s krijgen we in onze homestay al het nodige materiaal toegedient om een heerlijke salade te maken. Met toastbrood en een kom vol guacamole kunnen we genieten van een heerlijk zelf bereide snack, perfect om het vandaag voor bekeken te houden.