Een ontbijtje op het dak van het hotel – dat de naam Sea View heeft gekregen – vormt de ideale start van de dag. De constructie recht voor onze neus nemen we er maar bij, binnenkort is er dus van de Sea View van dit hotel helaas geen sprake meer. Het heeft ons wat het gevoel dat het ‘ga nu naar Myanmar of je bent te laat’ eigenlijk al niet meer geldt, overal zijn ze bezig met het bouwen van hotels en het aanpassen van de regeltjes, dus die uitspraak behoort ondertussen ook al tot het verleden.

We kruipen de brommer op en laten Pauline weten dat we richting de Kyaut Ka Latt Pagoda gaan om deze overdag eens te ontdekken. Vooraleer we binnengaan koopt Ann-Sofie echter nog een Sarong, die verplicht te dragen is bij het binnentreden van eender welke tempel. De verkoopster is vereerd en is in de zevende hemel van iets aan een toerist verkocht te hebben, dit overkomt haar duidelijk niet elke dag. Ze bezegelt haar verkoop met een paar fototjes en zelfs een kus op de wang van Ann-Sofie. Dat hebben we dan ook al weer meegemaakt.

Even later arriveert Pauline, wat een leuk weerzien! We wandelen door een eerste tempel en een stuk langs het meer, maar we komen al snel tot de conclusie dat er meer gebabbeld wordt dan dat we aan sightseeing doen want we hebben allemaal ondertussen weer heel wat meegemaakt. We klimmen samen naar de top van de rots in het midden van het meer en genieten van het uitzicht en een paar locals die als het ware gezegend worden door één van de monikken boven op de top. De tempel op zichzelf stelt niet al te veel voor, maar het uitzicht daarentegen mag er wel zijn. We sluiten ons bezoek af met een korte wandeling rondom het meer, waarna we ons neerzetten in een lokaal restaurantje. Pauline raadt ons de Tea Leaf Salad aan, die Nick met veel plezier probeert. Wat we van de Bermicelli die Ann-Sofie bestelt moeten verwachten, hebben we geen idee. Ons aandachtige oog spot ondertussen een nieuwe tattoo op Pauline haar arm, eentje waarvan ze ons in Laos had verteld dat ze die nog graag wou bijzetten, als dat geen aandenken is aan een prachtige reis!

Onderweg passeren we de Kaw-Gun cave, volledig geadorneerd met honderden – dan wel niet duizenden – Buddha beeldjes. De rotswand van gang er naartoe is al volledig versierd, en de binnenkant van de cave moet zeker niet onderdoen. Een heel serene sfeer van locals is enorm rustgevend, en we kunnen in alle rust de epileptische aanval inducerende LED-Buddhas aanschouwen. Het viewpoint hoger op de berg is niet aan Pauline besteedt, en dus gaan we alleen op pad. Pauline kan geen trappen meer zien door de beklimming van Mount Zwegabin gisteren, wat voor ons morgen op de planning staat! Tussen de hyperactieve aapjes door, vermoedelijk door die opzwepende LED verlichting, banen we ons een weg naar de top. Het zicht is mooi, maar het ontbreekt ons wat aan groene rijst, het nadeel van in het droge seizoen te reizen natuurlijk.

De dag vliegt voorbij, we rijden rond langs de kleine baantjes en genieten van het uitzicht en de compagnie. Voor we het weten is het alweer tijd om een sunset spot uit te kiezen, dagen duren hier echt niet lang. We kiezen voor de Kawgon Cave waar honderdduizenden vleermuizen uit de cave vliegen om eten te zoeken rond de velden van Hpa-An. Vanop een viewpoint naast de cave kan je ze mooi zien vliegen, wat ons een plezante afsluiter lijkt. Er zitten hooguit een tiental toeristen, rust verzekerd. Een meisje dat naast ons zit vraagt in het Engels wat er te doen is om de cave, en na een hele uitleg in het Engels over de vleermuizen blijkt ze afkomstig te zijn uit het Gentse. Nederlands is heel wat eenvoudiger. Ze heet Marieke, en is net begonnen aan haar laatste weken van een 8 maanden lange rondreis doorheen Azië. Morgen komen haar ouders op bezoek naar Myanmar om nog 2 weken samen te reizen vooraleer ze alleen afsluit met een laatste week. Haar manier van reizen is echter compleet anders, ze heeft in 8 maanden maar een handvol landen bereisd, maar telkens waar ze kon vrijwilligerswerk gedaan. Vol bewondering luisteren we naar haar verhalen, en voor we het goed en wel beseffen beginnen de vleermuizen onder ons in heuse zwermen uit te vliegen. Een stroom die zowat 30 minuten aanhoudt. In vergelijking met de bat cave in Laos heb je hier een veel mooier zicht op dit fenomeen, van bovenaf zie je een echte stroom vanuit de cave tot boven de velden van Hpa-An, echt een onwaar spektakel.

Na wat napraten besluiten we met zen vieren naar beneden te gaan, het is ondertussen pikdonker en Pauline moet haar bus halen die tegen 20u vertrekt. Aangezien het nu 19u is en het maar 5 minuten rijden is naar haar hotel is dat een perfecte timing. Ware het niet dat het slot van Marieke haar brommer geblokkeerd lijkt te zitten. In het donker een slot proberen te forceren is niet echt aan te raden, we kunnen van ervaring spreken. Het begint ondertussen later en later te worden, maar het slot wil voor geen meter meewerken, tot er een local aankomt met een rugzak vol ervaring en het slot – met wat gesukkel – na tien minuten toch open krijgt. Eindelijk kunnen we vertrekken, nog een half uur en Pauline haar bus vertrekt, dat wordt nog spannend. Het hotel bereiken we vlotjes, maar om nu nog vervoer regelen naar de bushalte, daar is geen tijd meer voor, dus stelt Nick voor om taxi te spelen en haar af te zetten. Met een wazig idee van waar de bushalte ongeveer is vlamt hij als een volleerde chauffeur door de straten van Hpa-An. Eens aangekomen aan de clock tower begint hij de weg te vragen, maar telkens wanneer hij iemand vindt die min of meer Engels spreekt, lijkt die persoon hem een andere plek aan te duiden.

Na heel wat rondvragen en zoeken is er uiteindelijk een vrouw die blijkbaar zelf op de bus zit te wachten, en ze is zo vriendelijk van hen te verwittigen wanneer de bus zal passeren. Ondanks het feit dat ze hier maar 5 minuten te vroeg waren is ze dus nog niet gepasseerd, gelukkig! 20 minuten later is het eindelijk zover, de valiezen kunnen worden ingeladen en Pauline kan vertrekken. Misschien komen we elkaar nog eens tegen, Azië blijkt kleiner te zijn dan verwacht!

Ondertussen zijn Ann-Sofie en Marieke duchtig aan het socializen geweest, en hebben ze ontdekt dat Marieke heel wat tijd heeft gespendeerd in zowel Maleisie als Sumatra, waar we beiden super graag naartoe willen gaan. Ze heeft al vanalles opgeschreven om ons te helpen bij het ontdekken van deze regio’s, en vertelt in geuren en kleuren over haar ervaringen, wat ons alleen nog maar meer zin doet krijgen om rond te reizen. Na heel wat te horen te krijgen en een A4 volgekrabbeld te hebben met allerhande info gaan we samen nog even naar de avondmarkt, waar we nog snel een paar snacks kunnen kopen vooraleer ze allemaal beginnen op te ruimen. Het is dus duidelijk geen laatavondmarkt. Een laatste gezellige babbel langs het water sluit de avond af, het zou super zijn om elkaar nog eens terug te zien in Myanmar, de komende 3 weken hebben we ruwweg dezelfde planning, dus de kans zit er dik in!