Hpa-An, tegen alle verwachtingen in uitgsproken als ‘pha an’, is een klein dorpje aan de oostkant van Myanmar. De bus is ‘s savonds vertrokken, en dus komen we een kot in de nacht toe op onze bestemming. De bus dropt ons Om 4u ‘s nachts langs de weg in the middle of nowhere, maar er staan wel een paar tuk tuk chauffeurs ons op te wachten. We proberen even te onderhandelen over een prijs, want zijn voorstel is tochwel aan de hoge kant voor de schamele 2km. Met valiezen is dat echter te ver om te wandelen, en plooien doet ie niet, dus hebben we geen andere keuze dan in te stemmen. Hij brengt ons in een rotvaart naar het hotel, waar iemand klaar zit om ons op te vangen, zelfs om 5u ‘s morgens. We hebben geluk, en mogen al meteen inchecken en naar onze kamer, zodat we eerst nog een paar uurtjes kunnen bijslapen, wat een luxe. Het is eens wat anders dan telkens te moeten wachten tot 14u om te kunnen inchecken. De kamer is bovendien spik en span en voor we ‘t weten vertoeven we alweer in dromenland. De wekker om 9u moet voorkomen dat we heel de dag blijven liggen, maar een 3-tal uur slaap zal al heel wat helpen.

Tegen 9u zijn we alle twee al wakker, en huren we een brommer om de omgeving wat te verkennen. De receptioniste geeft ons een kaartje en vertelt over haar eigen favoriete spots, die ze aanduidt en ons extra motiveert om er zeker langs te gaan. We rijden de kleine baantjes in en verkennen de authentieke dorpjes, en merken hoe schuchter de Birmezen wel zijn. We lopen de rijstvelden in en zoeken naar ons evenwicht op de smalle wandelpadjes tussen de velden door. De ene keer al vlotter dan de andere, best een uitdaging. En de rijstwerkers doen dit dagelijks, echt geen simpele opdracht. Uiteindelijk geven we het balanceren op en komen we met onze voeten los in de klei-achtige modder terecht. Op de Ganges modder na ongetwijfeld de smerigste grond van heel Azië. Dat kunnen ook Ann-Sofie haar kleren beamen, een spatje van deze modder staat voor de rest van het leven gegrift op haar mooie kleren, achja … een mooi aandenken. Op onze tocht doorheen de rijstvelden passeren we enkele locals witte korrels aan het strooien zijn of slakken uit het veld proberen te vissen, terwijl een oudere dame de koeien, die louter als mestproductie-machines gebruikt worden, terug naar hun stal wandelt. Plots komen we tot de pijnlijke vaststelling waaruit de bodem bestaat waarop we zojuist gewandeld hebben… klei met water en koeienstront, heerlijk!

Myanmar is Buddhistisch, en dat is duidelijk te merken aan de caves die we bezoeken. Een daarvan is de Kaw Kha Thaung Cave, waar we bijna hoofdpijn krijgen van de discoverlichting rond de standbeelden. Ieder hoofd heeft een auriool van flikkerende LEDs, en de constructies waar ze in of op staan zijn dan ook nog eens ingekleed in een heus kleurenspel van verlichting. Sommigen vinden dit misschien mooi, voor ons is het eerder kitsch. Van sereniteit is hier in ieder geval geen sprake, dus daar moeten we ons al geen zorgen over maken. De rij standbeelden van aalmoezenierende monnikken die van een kilometer ver tot aan de ingang opgesteld staan getuigt anders ook niet echt van eenvoud. Om te bekomen van al dat kitch gedoe zetten we ons neer en smikkelen we een ijsje van de lokale ijskar naar binnen alvorens we weerop pad gaan.

Het terugrijden langs de kleine baantjes brengt ons langs een dorpje dat nog volledig volgens de oude stempel leeft. Eentje van de jaren ’60, maar dan van de 19e eeuw. Meer dan een simpele hut en een waterput hebben ze niet, maar gelukkig lijken ze wel. Met een kindje van nog geen jaar in de armen zegt een vrouw enthousiast goeiendag, waarna we een korte kennismaking in gebarentaal ervaren. Mooi om te zien hoe de (materieel) armste mensen vaak de meest liefdevolle zijn.

Op aandringen van de receptioniste van het hotel begeven we ons voor zonsondergang naar Yae Ta Khon dorpje en het bijbehorende waterpark. Ofja, “waterpark”. Het zwembad lijkt een grote waterput te zijn waarin de locals met kleren en al in springen. Uitgerust met autobanden en zwemvesten, want de meeste kunnen niet op eigen houtje boven blijven. Natuurlijk is er gigantisch luide muziek te horen, een van de omstaande auto’s heeft z’n koffer volledig uitgerust met een serieuze hifi keten, en dat mag iedereen geweten hebben. Op een gegeven moment horen we een liedje dat we al honderden keren gehoord hebben in Cambodja, Laos en Myanmar, maar geen idee hoe het heet of wat ze zelfs zingen, er lijkt maar 1 zinnetje in het Engels te zijn: She looks good, but shy’ en rest is voor ons gebrabbel. Dit moeten we onthouden (en straks opzoeken natuurlijk)!

Na wat rond te wandelen door het naastgelegen stupa complex en het dorpje zelf – dat trouwens opnieuw super gezellig en authentiek is – gaan we eten in de resto om de hoek, waar ze tot Anso’s grote vreugde Tigerhead Soda verkopen. Wat een verademing! We kappen er een paar achterover en nemen een hele voorraad mee voor in de hotelkamer. Wanneer we voldaan zijn blijkt deze pelk toch niet echt de sunset plek die we in gedachten hadden, en dus besluiten we nog snel een andere tempel op te zoeken die naar het schijnt ook fenomenaal mooi moet zijn. In een race tegen de klok razen we in volle vaart – na 6 maand Azië zijn onze brommerskills er al heel wat op vooruitgegaan – richting de Kyaut Ka Latt Pagoda. Net op tijd, en na het zoeken van een rustig plekje kunnen we genieten van een prachtige afsluiter.

Om de dag helemaal compleet te maken ontdekken we frietjes met mayonnaise op de avondmarkt, haleluja! Lekker stevig en vettig maar net niet zo goed als echte Belgische natuurlijk! Tijdens het binnensteken hiervan krijgen we te horen dat ook Pauline, waar we in Laos samen de Bolaven plateau loop mee gescootered hebben – ook in Hpa-An zit. Ze zou morgen vertrekken, maar nu dat ze weet dat wij hier zijn blijft ze een dag langer, zodat we samen nog eens op pad kunnen gaan, leuk!