Via Soi Rambuttri gaan we op zoek naar ontbijt in een deel waar we gisteren niet aan toegeraakt zijn. Een rustige smalle straat met heel wat tuk tuks, winkeltjes en straatverkopers. Het valt wel meteen op hoe sterk de verkopers gewend zijn aan de toeristen, afdingen is bijna onmogelijk, en er is er zelfs eentje die antwoord met “iemand anders koopt het wel voor die prijs”.

Met elk een grote kom yoghurt met muesli en fruit kunnen we er weer tegen aan, en gaan we de omgeving verkennen. We worden al meteen verrast wanneer we langs een lokale rommelmarkt passeren in een wat meer afgelegen deel van Bangkok, waar opnieuw koloniale gele huisjes met groene houten deuren te vinden zijn en de mensen hun toeristenbril nog niet hebben opgezet. Het gaat er aan toe zoals we bij ons gewoon zijn, waarbij zowel waardevolle stukken als echte rommel op straat tentoongesteld staan. Van oude gsm’s, CD’s, schoenen en kleren, tot een ruim assortiment aan buddha medaillons. Het enige verschil hier is dat, zoals wel vaker gebeurt in Azië, de verkopers liggen te slapen achter hun kraampje, en veel dus gebeurt op het vertrouwen van de mensen. Het is bovendien ook geen uitzondering dat hun stapel zuurverdiende centjes gewoon open en bloot tussen het antiek ligt te pronken, terwijl ze zelf in dromenland vertoeven of een paar kraampjes verder staan te babbelen. En niemand die er ook maar aan denkt die onbewaakte stapel geld te stelen… welkom in Azië! Wanneer je een foto trekt van één van de slapende verkopers, beginnen de buurmannen en -vrouwen te lachen, en moedigen ze ons aan om van elke mogelijke hoek bewijsmateriaal te verzamelen.

Twee vrouwen zingen ongestoord karaoke achter hun kraampje, en zwaaien ons vol enthousiasme toe. Dit is de pracht van Azië, de spontaniteit van de mensen is ongeëvenaard. Dat is ook te merken in de hostel, waar we gisteren bij aankomst al snel het vertrouwen kregen van de eigenares wanneer ze even weg moest, en we het tijdelijk hoedenschap over haar dochter van 2 kregen. We mochten haar een half uurtje entertainen terwijl we de plannen voor Myanmar probeerden vast te leggen, geen evidente taak dus. Het enthousiasme van de peuter was groot, en ze hielp ons zelfs bij het boeken van een hotel dat we helemaal niet kunnen financieren, gelukkig waren we net op tijd om haar tegen te houden.

Na de rommelmarkt passeren we door nog enkele rustige koloniale straatjes, waar de deuren van de lokale ambachten weer wagewijd open staan en we dus alle nijverheid van dichtbij kunnen aanschouwen. We plezieren een lokale pannenkoekenbakster door heel haar voorraad kokospannenkoeken op te kopen en passeren een paar kleine lokale restaurantjes die al dateren vanuit de jaren 1900 en geprezen worden voor hun unieke en heerlijke lokale gerechten op ‘grootmoeders wijze’. Iets wat we natuurlijk pas ontdekken net nadat we onze laatste pannenkoek opgesmuld hebben.

We eindigen onze wandeling met een snelle blik op het Grand Palace van Bangkok. Een domein dat zonder twijfel een van de mooiste gebouwen van Bangkok bevat, en meteen ook dienst doet als officiële verblijfplaats van de Thaise koning. Gepaste kleding (lange broek en mouwen) zijn een vereiste om binnen te mogen en dus zal een bezoekje voor een andere keer zijn.

De avond spenderen we weer in Soi Rambuttri, waar de curry’s en noodlesoepjes ons met een glimlach zitten op te wachten. Bij het terugwandelen passeren we langs een afgelegen massagesalon waar niemand anders lijkt te stoppen. Des te beter voor ons, want zo worden we extra in de watten gelegd door het enthousiaste personeel. Met hun goei stevige pollekes worden al onze spieren weer maximaal gerekt. Hoe kan een dag rondwandelen beter afgesloten worden dan met een deugddoende voetmassage? En we zijn duidelijk niet de enige met dat idee: