Eén van onze dagen in Vang Vieng hebben we al dobberend op de rivier gespendeerd. Na een rustig ontbijtje In de gewoonlijke keet – een pompoensoepje en muesli met fruit – gaan we op zoek naar een eerlijke tubeverhuurder. Die vinden we helemaal op het einde van de straat, en het is dan ook de plaats waar alle tourist offices ook de tubes voor hun klanten gaan halen.
Voor een appel en een ei worden we zelfs met twee vervoerd naar de startplaats van de tubing, waar we gedropt worden met een opgeblazen camionband, bruiswater en een pintje, de enige benodigdheden voor de komende uren. Vanaf dan is het terug richting de tubeverhuur, dat slim genoeg stroomafwaarts gelegen is, veel hoeven we dus niet te doen. We zoeken een veilig plaatsje om de rivier te betreden, aangezien er hier best veel stroming staat en er al meteen een paar mini-watervalletjes voor onze neus opduiken. Deze eerste meters overleven we gelukkig goed en wel, en dus kunnen we ons gemak zoeken in de band. Best comfortabel eigenlijk, als je zelf niets moet doen.
We passeren prachtige landschappen, bossen en … chinezen. Ze zijn wel best schattig, één voor een zwaaien ze en zeggen ze vriendelijk goeiendag, waarbij ze meer dan eens hun evenwicht verliezen en bijna met al hun hebben en houden van de kajak kletsen. Spijtig genoeg is het geen enkele keer zover gekomen, dat hadden we graag eens zien gebeuren. De rivier wordt breder, maar de stroming is op sommige plaatsen best sterk, waardoor Nick plots richting een dreigende boom in het midden van de rivier getrokken wordt, een snelle – maar elegante – afsprong verhindert een accident, de stroming neemt hierna stevig af en we kunnen de rest van de tijd rustig genieten van het brandende zonnetje. Op sommige plaatsen is de stroming zelfs zo goed als verdwenen, waardoor we met handen en voeten moeten spartelen om een meter vooruit te geraken.
Haast hebben we echter niet, en na zowat 4u dobberen zien we een bord met de eindhalte verschijnen, waarbij we ons naar de kant van de rivier moeten begeven om te voet het tubekantoor te kunnen bereiken. Het is duidelijk de ideale plaats, de storming drijft ons bijna vanzelf richting de kant, en net waar we aanmeren is een cafeetje te vinden. Hier zit een stevig businessmodel achter, slimme Laotiaantjes. Een korte wandeling leidt ons terug naar de verhuurplek, waar we tegelijkertijd bij elkaar opmerken dat 4u in de blakende zon precies niet van het gezondste was. Als 2 rode kreeften begeven we ons naar een restaurantje om de rest van de dag te chillen, van een rustige dag gesproken. We merken trouwens op dat de playlist van het restaurant ongeveer 1u30 lang is, over het algemeen langer dan het gemiddelde verblijf van een klant. Wij zijn natuurlijk geen doordeweekse eters, en na 3 maal de playlist gehoord te hebben zit de avond erop, de teksten kennen we ondertussen vanbuiten, even goed als de ober ons kent waarschijnlijk!
Waar dit alles precies in onze tijd in Vang Vieng past krijgen we niet echt uitgeplozen, maar we wilden jullie deze ervaring zeker niet besparen!
Jaartje Verlof 