Na Phnom Penh rijden we met de bus richting Battambang, een bezoek dat we verdelen over 2 dagen, en zoals ondertussen de gewoonte is hier in Cambodja start de eerste dag met niets doen. Het enige dat moet gebeuren, is het boeken van de boottocht richting Siem Reap overmorgen. Daarvoor lopen we richting de pier, en passeren ondertussen een markt, waarvan er zowel in Cambodja als Vietnam talloze aanwezig zijn. Ann-Sofie laat er haar creatieve geest even volledig los:

We high-fiven enkele spelende kindjes aan de lopende band, en keren dan terug naar de hostel. Het is best warm hier, dat was ons op voorhand verteld, maar we kunnen het alleen maar bevestigen. De middag passeert rustig aan, mede door de leuke babbel met een monnik en voor we het weten is het etenstijd.

Ditmaal hebben we er een goed uitziende pizzeria uitgekozen, La Pizza. Met de mogelijkheid om een pizza half/half te beleggen hebben we samen dus de keuze om er tot maar liefst 4 te proeven. De keuze maken is niet simpel, maar we settelen voor noten en honing, parmaham en geitenkaas, 4 kazen, en zalm. Met een glaasje wijn kunnen we genieten van de overheerlijke maaltijd, een mooie kennismaking met Battambang!

De tweede dag bestaat uit sightseeing, en met een gehuurde scooter bereiken we de bambootrain in een oogwenk. De bambootrain is een spoorlijn die vroeger gebruikt werd om goederen tussen de dorpjes te transporteren, maar tegenwoordig is het niets meer dan een toeristische attractie. Het bestaat uit kleine houten treintjes aangedreven door een motor, waarmee je van het ene dorp naar het andere gebracht wordt aan een snelheid die ons echt niet veilig lijkt. Het is best wel komisch om te zien. We rijden verder langs de kleine baantjes, waar we nu en dan stoppen omdat er altijd wel iets te beleven valt op het platteland. Bij een verlaten schooltje houden we halt km even te urbexen. De stoelen en banken staan nog in de klassen, maar hier is duidelijk al jaren niemand meer geweest. In een schooltje een stuk verder zitten er wel nog kindjes in de klas, sommigen zijn flink de les aan het volgen, anderen komen naar buiten gestormd bij het zien van twee blanke mensen als ons.

We passeren iets dat wel wat weg heeft van een wijngaard, maar niemand lijkt thuis te zijn. De ranken hangen ook allemaal halfstok, dus veel wijn zal er hier wel niet geproduceerd worden. Het zou de enige wijngaard in Cambodja moeten zijn, niet dus. Na een korte pauze voor wat afkoeling d.m.v. een ijsje rijden we verder, en passeren al snel een échte wijngaard tegen aan de andere kant van de weg. Er is zelfs de mogelijkheid tot een tasting! Een set bestaat uit allemaal lokaal gemaakte producten: gembersap, druivensap, whisky en uiteindelijk ook een rode wijn. Of dat is toch hoe zij dat noemen. We merken dat het gembersap best wel straf is, de druivensuiker overzoet en de wijn smaakt alsof ze een jaartje te lang in de kelder gelegen heeft. De whisky is best lekker, dus dat is al toch iets. We besluiten dan ook gene te kopen, hoe graag we ook de lokale ondernemingen ondersteunen.

We zijn nog geen 100 meter verder, of we worden van langs de kant van de weg uitgenodigd om een pintje mee te drinken met een paar locals. Zoiets hebben we nog nooit afgeslaan, dus deze keer ook niet. We vliegen in het bier, en een minuut later weet één van hen bij zijn vertrek te vertellen dat hij “Head of the local Police Office” is, de schrik slaat ons even aan, maar hij lacht eens goedkeurend en vertrekt dan op z’n brommer naar z’n werk. Er staat heerlijke kip bereid op tafel, met rijst en groentjes, allemaal in overvloed natuurlijk. De pintjes drinken ze zoals gewoonlijk met een rietje, iets waar wij vriendelijk nee tegen zeggen. Tegen het rietje dan toch, niet tegen de pintjes! Nog geen 20 minuten later staan we samen te dansen rond hun livingtafel, waarbij de Cambodjaanse muziek ons luid maar vrolijk om de oren schalt.

En dan is het tijd om verder te gaan, er wacht ons nog de Banan tempel en de batcave. De Bana tempel geeft ons een eerste indruk over ons gevoel voor Angkor Wat. We zijn er nog niet aan uit of we 1 of 3 dagen tempels gaan bezoeken, en dus is het altijd goed om al eens het tempelgevoel te krijgen. De Banan tempel ligt boven op een berg, en dus moeten er trappen gedaan worden. Om niet te bezwijken aan de warmte kopen we nog elk een typische Cambodjaanse hoed, en vertrekken we voor de beklimming. Het is best een mooi complex, en niet te groot!

Na een korte pauze en wat foto’s (hoe kan het anders) rijden we verder richting de batcave. Helaas geen rijke superheld of Batmobile, maar een grot waaruit iedere avond bij zonsondergang naar het schijnt meer dan 500.000 vleermuizen vliegen. Bij aankomst aan de cave lopen we een aantal mensen tegen het lijf, die ons herkenden van deze ochtend bij de bambootrain. We hebben van een aantal van hen een foto getrokken, en dus gaan we die proberen door te sturen. Er is alvast ééntje dat meer dan geslaagd is:

En of de batcave indrukwekkend is, hoe ze ooit geteld hebben dat het er 500.000 zijn, geen flauw idee, maar het fenomeen duurt meer dan een kwartier. Al die tijd vliegt er een hele horde vleermuizen in 1 bepaalde richting de grot uit, op naar de velden rondom Battambang. Daar zouden ze te zien zijn nadat ze de grot zijn uit gevlogen, en dus gaan we daar straks ook naar toe. Het is fenomenaal hoe zoveel dieren tegelijk en in dezelfde richting hun schuilplaats verlaten, en na een kwartier besluiten we ze te volgen richting de omliggende velden. Net op dat moment stopt de stroom echter, waardoor we helaas het spoor bijster geraken. Wat we in de plaats krijgen is een spectaculaire zonsondergang. Een kleurenspel om u tegen te zeggen, en zeker minstens even indrukwekkend als de horde vleermuizen die we gemist hebben. Nu is het echter helemaal donker, dus veel meer dan terugkeren naar de hostel zit er niet op, in de donker rijden we rustig de lange baan af en passeren we nog langs de winkel voor voorzieningen voor de boottrip van morgen (richting Siem Reap), dan moeten we dat morgenochtend om 6u30 toch al niet meer doen.