Na het ontbijt wandelen we richting de bushalte, waar een man aangelopen komt om ons te helpen de correcte bus te nemen. Na het horen van Can Tho zet hij het op een lopen en doet teken dat we snel moeten volgen, de bus die net aan de overkant van de straat halt houdt is blijkbaar degene die we moeten hebben. Hij helpt ons opstappen en vraagt ons te betalen, maar het bedrag is 4x de normale prijs, en dan gaan onze alarmen af, dit lijkt verdacht. We vragen hem om uitleg en hij verklaart de meerprijs door de rugzakken die we meehebben, en dat die ook elke een ticketje nodig hebben door de plaats die ze innemen. Dit hebben we in 5 weken Vietnam nog geen enkele keer meegemaakt. De rugzakken liggen zo gestapeld dat ze slechts 1 plek innemen, en dat willen we gerust aanvaarden, maar niet nog een extra ticket omdat het 2 rugzakken zijn. Dat wil hij dan van zijn kant niet aanvaarden, en blijft aandringen. We geven hem het bedrag voor drie zitjes in de hand, maar hij weigert dit aan te nemen. En dan plots loopt hij weg en springt hij van de bus, wat al helemaal verdacht is. We zien vooraan een andere man opstappen die geld in z’n handen heeft en een ticketmachientje draagt, en dus valt onze Dong. Die man had helemaal niets met de bus te maken en wou gewoon wat zakgeld verdienen. Gelukkig is het niet gelukt, en wanneer de echte conducteur aankomt betalen we het correcte bedrag voor 2 personen, en de rugzakken laat hij mooi voor wat het is.

De busstop duurt een stuk langer dan verwacht door de vele eet- en pipistops, en net na de middag rijden we Can Tho binnen. Het centrum zelf is echter best ver verwijderd van de bushalte, en dus bestellen we nog een grab taxi. We krijgen al snel een bed toegewezen en kunnen wat rondslenteren. Het is bakkend heet, dus veel zal er hier niet meer gebeuren. Het park waar we langs passeren staat vol met fitnesstoestellen, iets typisch voor Vietnam. Niemand is ze op dit moment aan het gebruiken natuurlijk, maar ‘s morgens rond een uur of 5 staat het gewoonlijk vol op pleintjes als deze. Mensen staan voor dag en dauw op om toch nog even van de friste gebruik te kunnen maken om te sporten. Wij proberen ze wel even uit, en met een enthousiasme van jewelste sporten we er toch enkele calorietjes vanaf. Na een goeie 10 minuten zitten we bijna te baden in het zweet, en zoeken we verfrissing op. Iets wat we vinden in de vorm van milk tea, waar Nick in een oogwenk verliefd op wordt. De chocolate almond milk tea is zo heerlijk dat deze locatie meteen op de kaart gezet wordt, zodat we ze ten alle tijden kunnen terugvinden.

Terug in de hostel raken we aan de praat met 2 andere Belgen die ook al een tijdje op pad zijn, we praten wat over de reiservaringen en over Cambodja, waar we best wel nog wat tips voor kunnen gebruiken. Na de leuke babbel gaan we op zoek naar een boot voor morgen. Can Tho is bekend voor z’n floating market, zowaar de grootste van heel Azië, die ‘s ochtends vroeg plaatsvindt. Om er te geraken moet je natuurlijk zelf ook op een bootje zitten, en we hebben niet echt zin om die morgenochtend nog te regelen om 5u, dus proberen we er snel eentje te vinden. Langs de oever vinden we maar 1 boot meer, en die heeft er precies niet veel zin in want z’n prijs ligt een stuk hoger dan wat het zou mogen kosten. Dan maar boeken via de hostel, en na een kort telefoontje worden we ervan verzekerd een bootje te krijgen, weer een zorg minder dus. Na het genieten van wat lokale delicatessen gaan we vroeg slapen, morgen is het vroeg opstaan dus kunnen we de nachtrust wel gebruiken.

Dat vroeg opstaan is 4u30, we zijn dat niet meer gewoon en dus doet het best wel pijn. We kunnen er echter niet van onderuit, dus kruipen we onze kleren in en maken we ons klaar voor vertrek. Tegen 5u staan de roeisters klaar en wandelen we samen richting de haven. Nick komt plots tot het besef dat zonnecreme wel handig zou kunnen zijn voor wanneer de zon opgekomen is, en loopt terug richting de hostel om die te halen. Ondertussen lopen de roeisters samen met Ann-Sofie en nog 3 andere toeristen verder richting de haven. Wanneer Nick terugkomt en de weg volgt die ze vermoedelijk hebben genomen, zijn Ann-Sofie en de rest nergens meer te bespeuren. Er volgt een spannende 10 minuten, want de haven is redelijk groot, en we hebben geen idee waar het bootje precies aangemeerd ligt. En dan zien we elkaar terug, beiden vol van het zweet. Nick van de haven 3 keer op en af te lopen, en Ann-Sofie van de zenuwen. We stappen samen het bootje in en vertrekken richting de haven. Onze kapitein is opnieuw een kind van een jaar of 12, en we voelen ons rotslecht dat hij dit moet doen. Of hij naar school moet of niet weten we niet, want hier in Vietnam lijkt dat een nogal vreemde regeling te zijn soms, maar los daarvan zou een kind dit niet moeten doen. We hebben eerlijk gezegd geen idee hoe we hierop moeten reageren, en Engels zijn ze niet machtig dus laten we het maar gebeuren. Het is ongeveer en half uur varen richting de floating market zelf, en dus is er in die eerste 30 minuten niet veel te zien. Het is pikkedonker en de rivier is enorm breed. Wanneer we dan de brug met een gigantisch bord ‘Floating Market Can Tho’ passeren wordt het ons meteen duidelijk dat dit niet authentiek meer is. Er vaart al meteen een bootje naast ons dat thee, koffie en frisdrank aanbiedt, iets wat de locals gegarandeerd zelf meebrengen als ze naar deze markt komen. Puur toeristisch dus. En jawel, ons vermoeden wordt bevestigd wanneer we de markt binnenvaren. Er zijn nog een stuk of 10 boten, maar allemaal groot, en niet de kleine bootjes die hier een paar jaar geleden wel nog rondvaarden. En opnieuw komt er een bootje met versnaperingen naast ons varen, waar tegen we 10 maal moeten zeggen dat we niets nodig hebben vooraleer ze afdruipen. Dit zou de grootste floating market van de Mekong Delta moeten zijn, maar er schiet niets meer van over. Het beetje dat nog rest is toeristisch en onaangenaam, verpest door het toerisme waar wij zelf helaas ook aan meewerken.

Dan slaan we de kleinere kanaaltjes in, en dat is wel plezant. We varen door water van soms nog geen 5 meter breed, en zien het lokale leven passeren. Dit is een stuk aangenamer, en dus genieten we ervan met volle teugen. Na een heuse tocht stoppen we even aan een noedelfabriek, waar ze zelf nog op authentieke manier noedels zouden fabriceren. En raad eens, van zodra er geen toeristen meer zijn valt het stil, echt authentiek is dit dus niet te noemen. We blijven wel even kijken hoe ze het precies maken, want we kunnen wel geloven dat dit de manier is die echt gebruikt wordt, alleen is dit geen authentieke locatie (meer). Een soort afkooksel van rijst wordt op een ronde vlakke plaat gegoten die verwarmd wordt door een vuur gestookt met de rijstomhulsels, geen verlies dus. Er wordt een deksel op gelegd en een minuut gebakken, waarna het vel eraf wordt gehaald en te drogen gelegd in de zon. Dit vel wordt dan door een machine gehaald dat het versnijdt in flinterdunne reepjes die dan dubbelgevouwen en gebundeld worden tot kant-en-klare noedels.

Na deze stop kruipen we terug op onze boot en varen we verder richting een tweede floating market, maar wanneer we er aankomen stellen we ons eerlijk de vraag of dit zelfs nog een market genoemd kan worden. Er zijn in totaal 7 bootjes, waarvan 3 met toeristen, en ander dat schijnbaar leeg is en dan nog 3 anderen die enkel bananen en watermeloen verkopen. Dit stelt al helemaal niets voor, een tourist trap van formaat dus. We varen terug richting de hostel en zijn eerlijk gezegd blij dat het erop zit, de ervaring stelt spijtig genoeg niets meer voor en is dus een domper om zo Vietnam af te sluiten. Morgen rijden we richting de grens en dus had een laatste zalige ervaring mooi meegenomen geweest. Wat we allemaal meegemaakt hebben in dit fantastische land is echter meer dan sterk genoeg om dit laatste in geen tijd uit ons hoofd te verdringen, en we weten nu al dat we afscheid gaan nemen van een pareltje.

Tegen 11u zijn we terug aan de hostel en willen we nog snel de bus halen richting Ha Tien. Vanuit Ha Tien kunnen we de grens oversteken richting Cambodja, en als we wat geluk hebben kunnen we dit vandaag nog afwerken. Dan moeten we wel snel de bus halen en wat geluk hebben met de overstap in Rach Gia, maar het kan. Er zijn twee bushaltes, en we vragen aan de hosteleigenaar welke van de twee we moeten nemen. Die weet het echter zelf niet helemaal, en vermoed de verste bushalte. Waar ze ons wel mee kunnen helpen, is geld wisselen. We hebben nog heel wat Vietnamese Dong over, en daar kunnen in Cambodja natuurlijk niet veel mee doen. Wisselkantoren zijn er niet, en de banken wien een ruil van VND naar USD niet zitten (enkel omgekeer), dus brengt de hosteleigenaar Nick achterop de scooter naar een juwelier. Daar wisselen ze alle VND om tegen de exacte wisselkoers, en dus niet een minder gunstige zoals je meestal krijgt in een wisselkantoor, hoe zalig! Na het sterk bedanken nemen we afscheid van de hostel. We proberen nog even aan de man in de straat te vragen welke bushalte we best kiezen, en die antwoord met hetzelfde vermoeden. We bestellen dus een grab en worden al snel gedropt aan het loket van de bushalte. We krijgen te horen dat er inderdaad een bus vertrekt richting Rach Gia, waar we kunnen overstappen naar Ha Tien. Het is een klein busje, wat best comfortabel is, maar niet echt strookt met wat we online gelezen hebben. Hoe dan ook, als we er maar geraken. 10 minuten later wordt het allemaal duidelijk, dit busje brengt ons naar de bushalte die dichterbij was, waar de echte bus vertrekt. We zijn dus naar de verkeerde bushalte gereden en nu is het niet meer mogelijk de bus te nemen die we moesten halen. De volgende bus is een uur later, waardoor een grensovergang zo goed als onmogelijk wordt. Bij de overstap is het nog even onduidelijk en worden we van hot naar her gestuurd waarna we opnieuw via een klein busje naar een grotere bus gebracht worden. Jep, nu is het definitief, geen Cambodja meer vandaag. We laten ons in Ha Tien droppen aan een hostel en gaan onze laatste nacht Vietnam tegemoet. We vullen ons nog even met de laatste Banh Mi’s en genieten van de laatste Vietnamese noedelsoepjes. Morgenochtend zeggen we geen vaarwel, maar tot weerziens!