Vandaag geven we onszelf even rust, want in plaats van reeds richting Can Tho te vertrekken blijven we nog een dag langer om samen met een paar locals de finale van de Asia Cup te bekijken op groot scherm. We slapen eens goed uit, wat we na de inspannende dag van gisteren wel kunnen gebruiken en genieten van een lekker lokaal ontbijt op de markt. Tegen de middag neemt onze nieuwsgierigheid de bovenhand en gaan we een kijkje nemen hoe ver ze staan met de opbouw voor het voetbalfeest van vanavond. Voor een finale, ziet het plein er nog verdacht leeg uit. Op een paar mannen na die bezig zijn met het grote scherm in elkaar te knutselen en hier en daar wat hekken die een brommer parking zouden moeten voorstellen is er niets te zien. Geen opbouw van eetkraapjes of biertentjes, laat staan een goeie disco-installatie voor achteraf, we zijn benieuwd wat dat gaat geven. In de tijd die ons nog rest vooraleer we de grootste Vietnamsupporters aller tijden worden, bekijken we de planning voor Cambodja. Als alles goed verloopt gaan we binnen een dag of 3 de grens over, dus kan het zeker geen kwaad van een ruwe planning op te stellen. We hebben de grote lijnen al staan en hebben zelfs al een hotel geboekt voor oudejaar (om zeker te zijn van een plaatsje in een leuke keet), dus is het vooral de invulling ervoor en erna die we nog eens moeten opstellen.

Dit neemt een paar uurtjes in beslag, en wanneer het 18u is vertrekken we richting de grote markt. We hebben er tegen 19u30 afgesproken, maar we gaan zelf eerst nog wat op verkenning. En wat een contrast met deze middag, de straat is gevuld met eetkraampjes, die heerlijke vis en vleesbrochetjes op de BBQ verkopen, de bubble tea verkopers doen gouden zaakjes en de laatste toeters en vlaggetjes vliegen de deur uit. Het is ondertussen al donker en de verlichtte eetkraampjes zorgen voor een gezellige sfeer. Met onze Vietnam T-shirts worden we weer laaiend enthousiast begroet, en al snel hebben we fans aan ons been. Twee kindjes willen samen met ons op de foto, en wanneer we hen complimenteren op de Vietnamese vlag-stickers op hun kaken krijgen we er prompt 4 in de handen geduwd om op onze eigen kaken te kleven, en daar twijfelen we natuurlijk geen seconde over. Dan komen we aan op het plein zelf, en de local na de andere wil met ons op de foto, waarbij we zelfs rode hoofdbanden en toegestopt krijgen.

Het is een heus festijn hier, en langs het plein staan verhuurders van elektrische autootjes en fietsjes, steps en skeelers. Die laatste doen bij ons beiden een golf van nostalgie overwaaien, dus beslissen we snel om elk een paar te huren en het plein onveilig te maken. Na het zoeken van een passende maat in deze bak van maatjes 32 en 33 vinden we twee geschikte, en kunnen we eraan beginnen. We worden overweldigd door het feit dat er zowaar lichtjes verwerkt zitten in de wielen, nu zijn we zeker flitsende verschijningen. Onze coolheidsfactor schiet de hoogte in, en dat is duidelijk te merken aan de hoeveelheid fotoshoots die met ons genomen wordt. We hebben niet eens de kans om meer dan 10m per keer te skeeleren, maar ons hoor je niet klagen! Als kers op de taart krijgen we maar liefst vlaggen van Vietnam, en zwaarder bewapend met supporteritems dan eender welke Vietnamees staan we klaar voor de match. Nick wisselt z’n skeelers voor zijn ondertussen teerbeminde sletsen, en we kunnen onze keel gaan smeren want de match gaat zodadelijk beginnen. Het valt ons trouwens op hoe niemand hier drinkt, Vietnam is hét Aziatische bierland, en geen enkel pintje te bespeuren. Zelfs in de supermarkt staan geen pintjes koud, als dat geen afschuwelijke ontdekking is voor het starten van een voetbalmatch. Ann-Sofie is zonder problemen binnen geraakt in de supermarkt met de skeelers nog aan, en de security vindt het zelfs komisch om te zien. Bij het uitrijden van de winkel doet ze even een toertje tussen de rekken door met de Vietnamese vlag in de hand, waarbij iedereen begint te lachen en zelfs te applaudiseren. Alsof Vietnam al gewonnen heeft nog voor de match gestart is.

Het is nu 19u30, en aangezien we afgesproken hebben met onze Vietnamese vriendjes proberen we hen te bereiken. Facebook, Whatsapp en bellen leveren precies allemaal niets op, tot we plots een van hen aan de lijn krijgen. We hebben wel pech, er is maar eentje van de hele bende die een paar woorden Engels verstaat, en die is helaas onbereikbaar. Onze kameraad aan de andere kant van de lijn verstaat dus geen hol van wat we zeggen, en de luide muziek maakt het er in ieder geval niet beter op. We lopen nog even het hele plein rond, maar geen herkenbare gezichten te bespeuren. Zonder hen dan maar. Tijdens onze rondwandeling valt het ons trouwens op hoe elke Vietnamees hier met de brommer naartoe is gekomen, de omliggende straten staan bomvol geparkeerd. Benieuwd hoe dit straks zal gaan verlopen eens de match afgelopen is. Langs de kant van plein staan de chinese dansers ondertussen opgesteld om hun intrede te maken, maar één van hen biedt aan Nick aan om even met de drakenkop te wandelen. Met plezier, wetend hoe blij ze hiermee zullen zijn. Met veel plezier begint hij eraan, maar het is er duidelijk aan te zien dat er serieus wat werk aan de winkel is om er een deftige performance van te maken. Om het verschil te verduidelijken even een vergelijking:

Tegen 20u begint de match, en kunnen we eindelijk onze outfit eer aandoen. Het is alsof het voetbalteam weet dat ze ons niet in schaamte mogen laten afdruipen, want na 3 minuten is het al 1-0. Het plein ontploft, en wij doen mee. Ze spelen echter niet veel beter dan Maleisië, dus blijft het voor de rest van de eerste helft 1-0. Beter dat 1-1 natuurlijk, en met een positief gevoel trekken we nog even richting de lokale supermarkt tijdens de pauze. We lopen er plots eentje tegen van de bende waar we mee hadden afgesproken, hij probeert ons uit te leggen waar ze staan, maar moet eerst nog iets anders gaan doen (vraag ons niet wat, want het was moeilijk verstaanbaar). We proberen hen een minuut later nog zoeken, maar zien ze nooit meer terug.

De tweede helft is vrij saai, geen van beide partijen speelt echt goed voetbal, maar naar het einde toe begint Maleisië meer te duwen. Ze hebben niets meer te verliezen, dus gaan ze ervoor. Het blijft nagelbijten tot de laatste seconde, waarbij er gigantisch veel gele kaarten worden uitgedeeld aan Vietnam, echt uitzonderlijk veel, terwijl de tegenstander er zo goed als geen krijgt en ze eerlijk gezegd niet veel properder spelen. In een van de laatste minuten doet de keeper van Vietnam een fantastische safe, en het plein ontploft alsof ze gewonnen hebben met nog 4 minuten te gaan. Gelukkig blijft het scorebord onveranderd, en ontplot het plein voor een tweede maal, maar deze keer voor echt. Vietnam is kampioen, en wij kunnen meevieren! Of dat denken we toch. Nog geen 5 minuten nadat de match is afgelopen, is het plein leeggelopen en zit elke Vietnamees op z’n brommer al toeterend de stad te doorkruisen. En laat het nu net lukken dat we vandaag geen brommer gehuurd hebben omdat ons hotel om de hoek is. Ze vieren hier duidelijk op een geheel andere manier dan wij doen, en misschien is dit wel de reden waarom er zo weinig bier gedronken wordt. Er zit niet veel meer op dan gewoon terug te wandelen naar het hotel, waarbij we onderweg door elke local een luide uitroep te horen krijgen bij het zien van onze T-shirts. Wat een match, en wat een afsluiter van Vinh Long.