Na een laatste ontbijtje in Ben Tre begeven we ons richting de bushalte, maar niet voordat we nog een lottoformuliertje kopen en de prijzen checken. Van de 3 ticketjes van de laatste dagen hebben we geen enkele prijs, verdorie toch! We wandelen naar de bushalte en hebben het even moeilijk om de juiste bus te vinden, maar opnieuw helpen de locals ons met plezier verder. Het blaadje dat we gisteren gekregen hebben waarop staat dat we bus 8 richting Vinh Long willen (maar dan in het Vietnamees natuurlijk) komt volop van pas. Een paar minuten wachten en de bus is er al, perfecte timing dus! Het is een korte rit, in ongeveer 1u zouden we er moeten zijn. 1u is ondertussen zodanig kort dat het zelfs niet meer echt mee telt als echt transport, maar eerder als een korte verplaatsing.

Die 1u wordt er echter 2 nadat we verwikkeld geraken in een verkeersaccident op de rotonde (klinkt een heel stuk dramatischer dan het is, zelfs blikschade was bijna onbestaande), waarbij er een discussie ontstaat tussen beide chauffeurs. Er wordt gewacht op de politie – en dit voor de eerste maal in Azië – vooraleer we verder rijden en na een hele tijd nemen we afscheid van onze aanrijder. Het is duidelijk dat de chauffeur z’n opgelopen vertraging wil inhalen, want hij vlamt alles in een rotvaart voorbij, zelfs de bushaltes waar mensen staan te wachten. Nogal zielig om een ouder dametje wanhopig de bus te zien nakijken, terwijl ze mooi op tijd teken had gedaan om de bus te doen stoppen.

Langs boom- en fruitplantages vlammen we verder de Mekong Delta door, en worden we uiteindelijk gedropt op 100m van de ferry. Om Vinh Long te bereiken moeten we de Mekong rivier oversteken, en een brug is er niet dus staat iedereen mooi aan te schuiven voor de ferry. Om eerst nog wat op krachten te komen, kopen we wafeltjes in een lokale eettent, wafeltjes die verdomd goed lijken op de Belgische variant. Nostalgisch lekker dus! Een kraampje verder verkoopt Rambutan, een soort zachtstekelige variant van lychee. De prijs is nog geen 5.000VND per kilo, oftewel 25 eurocent! Er is dan nog eens een promotie bij het kopen van 3 kilo, waarbij je nog een extra kilo gratis krijgt. 4 kilo Rambutan dan maar, een uitdaging die Nick met groot genoegen aanneemt.

We kopen een ticketje voor de ferry en kunnen er al meteen op, met onze rugzakken en 4kilo extra bagage gaan we aan boord, waar meteen duidelijk wordt dat we de enige zijn zonder vervoersmiddel. Fietsen en brommers vertegenwoordigen hier 80% van de bezetting, de andere 15% zijn auto’s en de laatste 5% zijn wij. Eén brommer is beladen met een honderdtal kippen terwijl een ander 5 geitjes meezeult, waarvan er eentje op het dek begint te plassen. Niemand kijkt om, duidelijk een dagelijks fenomeen. Alle brommers zijn uitgerust voor hun specifieke taak: de kippenbrommer heeft gigantische kooien, de lycheebrommer plaats voor 4 gigantische zakken hangen en de eierbrommer mouchekes om alles heel te houden.

We worden aan de overkant gedropt, en het enige vervoer dat we vinden zijn 2 matig enthousiaste brommerchauffeurs die ons richting ons hotel willen brengen. Met elk twee best zware rugzakken en 4kg lychees op een brommer zonder houvast is ook een ervaring, maar laat het gerust een ‘once in a lifetime’ zijn. 4km later zit de buik- en beenspieroefening erop en worden we voor de deur gedropt, yes!

Bovendien is er nog een kamer vrij in het hotel, dus kunnen we alles meteen achterlaten en beginnen verkennen. Vinh Long zelf is niet zo spectaculair, maar An Binh wel. An Binh is een eiland dat enkel te bereiken is via ferry vanuit Vinh Long, en waar de authenticiteit nog troef is. Maar dat is voor morgen. Bij het passeren van een supermarkt zijn we even verbaasd, ze proberen de kerstsfeer na te bootsen met kerstmuziek en raamschilderingen van sneeuwmannen en skihutjes, maar buiten is het 30°, hier voelen we het dus niet. Met een Bun Bo Hue stillen we onze honger, en een dessertje van geBBQ’de kippenbil wordt het duidelijk dat het eten hier zalig is.