We starten de treinrit rond 22u, vanuit Ninh Binh. Het ideale moment dus om al snel in dromeland te zijn, en zoals gewoonlijk zijn onze zitjes vlak aan de deuren geboekt, lekker veel lawaai dus. De trein zit ook goed vol, dus hebben we niet meteen de mogelijkheid om elk 2 zetels in te palmen. Wanneer het treinpersoneel ons dekentjes komt brengen en vraagt waar we moeten afstappen, zijn ze verrast met het antwoord ‘Ho Chi Minh’. De meeste toeristen stappen halverwege af in Hue of Da Nang, maar aangezien wij daar al zijn geweest gaan we door, voor de volle ervaring. Iets minder evident dan andere keren vallen we uiteindelijk wel in slaap, maar tegen 5u begint het zonnetje alweer lekker te schijnen en worden we dus wakker met een redelijk lange dag voor de boeg. Na het ontbijtje geserveerd te krijgen, lijkt het het ideale moment om de tijd te doden door wat serie te kijken: Nick kiest voor La Casa de Papel en Ann-Sofie voor Orphan Black, en tegen de middag hebben we elk al een heel seizoen aan afleveringen bekeken. Niet slecht.

Op dat moment stoppen we even in een ons onbekend station, en worden er een paar hondjes in kooien ingeladen. De man die de kooi in de bagageruimte achter onze zetels plaatst is er nogal bruut mee, en dat is niet naar de goesting van Nick. Hij laat dat duidelijk merken aan de man, die de schrik van z’n leven ervaart en zich duizend maal excuseert en ons de vraag stelt “of we hondenvrienden zijn misschien?”. Iets wat ze hier duidelijk niet vaak tegenkomen. Telkens wanneer de man om een of andere reden moet passeren biedt hij opnieuw zijn excuses aan, duidelijk aangedaan door de reactie. Mooi zo.

Hoe later op de avond hoe meer de puppys beginnen te janken, in het begin viel het best mee, maar nu lijkt het alsof ze echt aan het afzien zijn. Omdat we dit niet kunnen aanhoren, gaan we even een kijkje nemen en zien we hoe hun waterpotjes – als ze er al eentje hebben – volledig droog staan. Met een klein rietje dat bij ons eten zat geeft Nick ze druppel per druppel een beetje water, in de hoop dat ze zo wat meer op hun gemak kunnen zijn, of toch op z’n minst geen dorst meer hoeven te hebben, de arme beestjes.

De hele dag gaat voorbij aan serie kijken, rondlopen, dutjes doen en wat kaarten, en voor we het weten is de laatste nacht al aangebroken. We kijken nog even mee naar de halve finale van de Asia Cup, waaraan Vietnam deelneemt en proberen dan een goeie positie te vinden voor de nacht. Extra moe van de best oncomfortabele nacht en dag zou je denken dat deze nacht beter wordt, maar helaas. Ann-Sofie doet geen oog dicht, Nick kan een uurtje slapen, en tegen dat de wekker gaat om 5u ‘s morgens zijn we blij dat het eindelijk zo ver is. Na een treinrit van ongeveer 31u komen we met slechts 10 minuten vertraging toe, iets waar de NMBS nog iets van kan leren!

Als twee wrakken stappen we uit in Ho Chi Minh Station, en krijgen we meteen taxidiensten aangeboden. Voor ons niet, wij gebruiken Grab (een equivalent van Uber) en kunnen voor minder dan de helft van de prijs aan de hostel geraken. We worden afgezet aan de deur, maar die blijkt netjes gesloten te zijn. We hadden hen nochtans ingelicht van onze vroege aankomst, en ze zijn zogezegd 24/24 open, lijkt vreemd. Na wat rondbellen komt er iemand de deur op en doen, om ons te vertellen dat we nog niet kunnen inchecken want het is nog te vroeg. Wanneer we ons dan maar in de lobby zetten en de airco in gang zien te krijgen, gaat de vrouw van het onthaal terug slapen. Het is voor iedereen vroeg natuurlijk.

Rond de middag is er een personeelswissel, en van zodra de volgende aan het werk is, mogen we inchecken, 2u vroeger dan voorzien, hoera! Van zodra onze valiezen gedropt zijn trekken we even het stad in, en passeren aan de Streetfood Market, een overdekte hal waar kraampjes van verschillende nationaliteiten samenstaan. Bij het zien van een Indisch kraampje met Massala Chai thee overwint de nostalgie al snel van de redelijkheid en bestellen we een theetje. Van matige smaak, maar aangezien het hier anders onmogelijk is om er eentje te verkrijgen is het overheerlijk. Na deze korte wandeling is het tijd om een dutje te doen voor Ann-Sofie, de treinrit heeft haar slaaptekort alleen maar versterkt en dus het ideale moment voor een siësta. Nick daarentegen is redelijk fris, en brengt de was naar de wasserette.

Eens dat achter de rug is, gaan we op verkenning en al snel wordt het duidelijk dat Ho Chi Minh een compleet andere stad is dan Hanoi. Hoewel Hanoi de hoofdstad is, is Ho Chi Minh veel grootschaliger, en geeft het je meer een gevoel van een grootstad te zijn. Bredere wegen, verkeerslichten die gebruikt worden zoals het hoort, hoge gebouwen… Een heel andere indruk dus. We gaan op zoek naar een restaurantje en passeren een parkje waar jongeren Hip Hop aan het dansen zijn, mensen met de hond wandelen en skaters het terrein onveilig maken. Wat verder zien we een gezellig restaurantje met rood-wit geruitte tafellakens, een ideale sfeer voor een leuk etentje dus. De eerste indruk is alvast wat anders dan Hanoi, de volgende dagen zijn sightseeing dus dan kunnen we ons gevoel bevestigen of aanpassen!

Op verkenning in Ho Chi Minh

De dag start met een bezoek aan de cinema, aangezien we daar vanavond graag een film gaan zien en we geen ticketjes online kunnen kopen. Blijkbaar is er net een Spiderman fandag, en lopen alle kindjes verkleed rond. We gaan samen op de foto met 3 echte spidermans en mogen meedoen aan wat uitdagingen: Nick klimt langs een ladder over en weer in minder dan 10 seconden, terwijl Ann-Sofie een draadloze bestuurbare spin langs een pad probeert te besturen. We zijn beiden succesvol en mogen een prijs in ontvangst nemen, Nick krijgt een Spiderman armband en Ann-Sofie een set badges om op te prikken. Kijken naar de film is echter niet mogelijk, om dat het enkel voor leden van de fanclub is, en dat zijn we helaas (nog) niet.

Dan maar verder op wandeling, en net om de hoek zien we de eerste 7-eleven supermarkt van Azie! Ann-Sofie is daar superblij om, en dus kunnen we ze niet voorbijlopen zonder een bezoekje te brengen. De wandeling gaat verder via de Notre Dame en het Central Postal Office, beiden prachtige klassieke bouwwerken. Via de Opera house lopen we verder tot we plots een H&M spotten. Zoals gewoonlijk echter is het moeilijk om voor Ann-Sofie iets te vinden, terwijl we voor Nick de hele winkel leeg kunnen kopen. Genoeg gewandeld voor vandaag, en na het droppen van de gekochte spullen lopen we terug richting de cinema, waar we The Crimes of Grindlewald gaan zien, een opvolger van Fantastic Beast en een prequel op de Harry Potter serie. Een nogal verwarrende 2u later staan we terug op straat, geen idee wat we ervan moeten denken. Misschien moeten we de film een tweede keer bekijken om helemaal mee te zijn?

De volgende ochtend krijgen we ‘s morgens een gratis thee aangeboden van de hostel, blijkbaar is het café nog maar net geopend en zijn we de 100e klanten. We mogen kiezen uit een variëteit aan smaken, waarbij Ann-Sofie gaat voor de yoghurt en Nick voor de citroen. Beiden zeer speciaal maar echt lekker, leuk om eens zo verrast te worden!

We spenderen de dag aan het plannen van de laatste dagen Vietnam, we willen graag nog naar de Mekong Delta, waarna we de doorsteek naar Cambodia zouden maken. Om te weten wat er ons te wachten staat, bekijken we even wat er te doen is en hoe we er kunnen geraken, om daarna een vispannetje te gaan eten in hetzelfde restaurant als de eerste avond. De dame herkent ons en is superblij van ons terug te zien, waarna opnieuw een heerlijke maaltijd volgt. Na hiervan te genieten zit onze trip in Ho Chi Minh er al bijna op, binnen 30 minuten hebben we een bus naar Ben Tre, de eerste halte in de Mekong Delta. Een best aangename busrit van slechts 2u later – 2u is in een mum van tijd voorbij, dat stelt niets meer voor – laten we ons op goed geluk naar een hostel brengen in het centrum van Ben Tre, waar ze bij goed geluk nog een kamer over hebben. Nog snel een noodlesoepje eten aan de overkant van de straat, en we kunnen al beginnen uitkijken naar de komende dagen.