We starten vroeg in de ochtend bij de trainstreet om de unieke ervaring nog eens van op de eerste rij mee te maken. Het grote verschil met gisteren is dat we nu de enige toeristen zijn. Terwijl de rest nog ligt te ronken in hun bed, draait het lokale leven op de spoorweg al op volle toeren. Voor we het weten horen we het getoeter van de eerste trein al. We zetten ons langs de kant en genieten nog eens van de spectaculaire passage. Straf dat de locals dit meermaals per dag meemaken. Een spoorweg die functioneert als tuin, het heeft wel wat.

We vervolgen onze weg langs de St. Josephs Cathedral, een kathedraal uit de periode van de Franse colonisatie die gebouwd is in de stijl van de Notre Dame in Parijs. Een mooi zicht, binnengaan is helaas niet mogelijk, maar van buitenaf krijg je al een best imposante indruk. Meteen ook het ideale moment voor Ann-Sofie om haar nieuwe fototoestel (en meer bepaald de zoom functie) eens uit te testen. En wat een resultaat, zelfs de kleinste details helemaal bovenaan op de kerk kunnen scherp vastgelegd worden op de gevoelige plaat. Haar nieuwe aanwinst heeft alvast zijn eerste grote test met glans doorstaan.

Op weg naar het volgende punt passeren we langs een straat met een heel aantal streetfoodkraampjes. Hanoi staat bekend om zijn uitstekende aanbod aan Vietnamees streetfood. Het ideale moment om alles eens geproefd te hebben. Vanzelfsprekend zijn er Banh Mi’s, maar ook loempia’s, gefrituurde balletjes met vullingen in alle smaken en kleuren, scampi’s op verschillende wijzen klaargemaakt, met ieder een specifieke smaak en saus. We nemen van alles eentje, wat een overschatting blijkt te zijn. De vele kleine hapjes zijn een hele hoop eten samen, en we hebben moeite met alles op te krijgen. Iets laten liggen, daar doen we natuurlijk niet aan mee, daar is het nu eenmaal veel te lekker voor.

Ondanks het feit dat we al meer dan voldaan zijn passeren we snel nog even langs de Dong Xuan Street, ook wel bekend als dé streetfood steeg van Hanoi. Klinkt als een lekkere straat, dus dit mogen we zeker niet overslaan. Eens aangekomen blijkt het een straatje te zijn van een meter of twee breed, waar het ene na het andere kraampje met exact dezelfde gerechten elkaar opvolgt. De meeste snacks, zoals bijvoorbeeld de ‘fresh springrolls’, zijn al volledig bereid, en liggen in stapels op kleine bordjes te wachten tot er een hongerige local passeert die ze besteld. Echt vers ziet het er niet uit en de omloopsnelheid van het eten is naar Vietnamese normen eerder aan de lage kant. Hier en daar zien we een local iets eten, maar over het algemeen trekken de meeste kraampjes geen volk aan en zitten de verkopers verveeld te wachten tot er iemand langskomt. Of dit gewoon te maken heeft met het moment van de dag, of dat het de dagelijkse gang van zaken is, we hebben er geen idee van. Echt uitnodigend is het niet om hier iets te eten, maar we besluiten het toch een kans te geven. De straat moet toch ooit ergens zijn naam en faam gekregen hebben. Bovendien is ons immuunsysteem in topconditie na onze avonturen in India en Nepal, en dus zitten we op dat vlak safe. We zetten ons neer bij een van de kraampjes en bestellen een bordje Banh Bot Loc Tran, een snack bestaande uit een doorzichtig flubberachtig omhulsel met daarin een een bolletje varkensgehakt (of dat denken we toch) en een grote garnaal, geserveerd met wat sla een lekker gekruidde vissaus. Het gerecht is alvast geen smaak explosie, maar toch goed genoeg voor een 7/10.

We verlaten de streetfoodsteeg en zetten onze tocht verder. Het vele eten van vandaag heeft ons nogal dorstig gemaakt en dus gaan we op zoek naar een leuke plaats om iets te drinken en onze voeten te laten rusten. We komen uit bij een caféetje op de hoek van een kruispunt, gevestigd in een prachtig donkergeel koloniaal gebouw. We zetten ons boven op het smalle terras met uitzicht over het kruispunt en bestellen een egg coffee, dé beroemde koffie van Hanoi. Als niet-koffie liefhebbers, bestellen we uit voorzorg ook al een lime juice om de koffie smaak nadien te kunnen doorspoelen. Egg coffee is ontstaan tijdens de vietnamoorlog, wanneer melk en suiker schaars en dus duur waren. Om de koffie wat aan te dikken en te zoeten ontstond het idee van eieren te gebruiken, iets waarvoor Hanoi tot op de dag van vandaag bekend staat. Tegen alle verwachtingen in is het eigenlijk best wel lekker, het is vrij zoet en dik, en heeft dus eigenlijk nog weinig weg van echte zwarte koffie, maar voor ons zeker geslaagd! Vanop het terras hebben we ondertussen een overzicht over het hectische verkeer van Hanoi, brommers vlammen over het kruispunt zonder echt te kijken, terwijl fietsers en enkele auto’s voorzichtig langs hen heen proberen te rijden. Een waar fenomeen om te aanschouwen.

Omdat we de laatste dagen best wel al wat streetfood hebben gegeten, is het tijd voor een wat anders. De keuze is snel gemaakt wanneer we een pizzeria opmerken die XL pizza’s serveert, en net vandaag is het 1+1 gratis, een deal die we niet kunnen laten schieten dus. Om toch nog even van de stad te kunnen genieten zetten we ons neer naast het meer, dat in het weekend helemaal tot leven lijkt te komen. De weg errond is afgesloten voor alle verkeer, waardoor iedereen vrolijk op straat loopt. Er staan kraampjes die elektrische autootjes verhuren, en dus rijdt het vol van de mini politiewagens, tanks en jeeps. Sommigen zelfs met een afstandsbediening, zodat mama of papa hun kind zelf kunnen besturen. Er zijn artiesten die muziek spelen en dansen, en natuurlijk talloze eetkraampjes. Kortom, een super gezellige sfeer!