Op naar onze vriendjes!

De vlucht van Kathmandu naar Bangkok is vlekkeloos verlopen, buiten het kwijtspelen van het zakje kruiden in een noodelsoep geen spectaculaire belevenissen. Aangekomen in Bangkok blijkt dat we door de douane moeten, en dus een Visum krijgen, en dat voor een overstap van 9u. We krijgen een een IN-stempel, en mogen dus Thailand binnen. We besluiten echter flink op de luchthaven te blijven zodat we morgenochtend niet bedrogen uitkomen en onze vlucht missen. We hebben namelijk een perfecte timing met Pieter en Marijke, die op exact hetzelfde moment zullen toekomen op dezelfde luchthaven als ons, om vanaf dan samen verder te reizen. Geen mogelijkheid om deze vlucht te missen dus. Na een nachtje overleven op noodels, rijst, eend en Burger King is het boarding time. Zonder vertraging zijn we op weg naar Hanoi!

Eens aangekomen blijkt de rij aan de migratie iets langer dan verwacht, en stonden we dan ook nog eens in een verkeerde – kortere rij – te wachten. We merken al snel onze fout op en switchen naar de juiste wachtrij. Een dik half uur later kunnen we dan eindelijk onze visa ophalen, en na het betalen van de $50 zijn we officieel binnen in Vietnam. Nu nog snel onze bagage zoeken en we kunnen ons eindelijk in de armen van onze teerbeminde vriendjes storten. In de aankomsthal worden we met groot enthousiasme en open armen ontvangen, hoe zalig om iemand van het thuisfront terug te zien! Dat moet gevierd worden, met eten! En toeval of niet, net naast de uitgang van de luchthaven is er een restaurant gevestigd, we hadden het niet beter kunnen treffen. Marijke en Pieter spelen op safe en kiezen gekende Vietnamese gerechten – Fried Rice en Pho Bo (noedelsoep). Onze kennis van Vietnamees eten zit echter nog onder nul, dus blijft alles zowat een risico. Nick z’n seafood soep blijkt al snel een goede keuze, maar Ann-Sofie haar krabsoep is niet echt spectaculair. De smaak is moeilijk aan krab te linken, en het vocht erbij smaakt meer naar het kookvocht van rotte spinazie dan naar heerlijke krab. Geen hoogvlieger te noemen dus. Tijdens het eten regelen we wat praktische zaken, en niet veel later zijn we op weg naar Cat Ba Island. Met Pieter en Marijke verantwoordelijk voor de planning valt er geen minuut te verliezen.

Een taxi brengt ons naar de bushalte, waar we nog een uurtje tijd hebben vooraleer de bus ons richting Cat Ba Island brengt. In die tijd kunnen we al meteen de comfortabele straatgewoontes van Vietnam uitproberen. Kleine plastieken krukjes aan een mini plastieken tafeltje, het type tafel dat je aan je 5-jarig nichtje cadeau zou doen om tea-parties mee te houden. Bier wordt vanuit een grote plastieken fles overgegoten in plastieken bekers met grote klompen ijs erin, en we krijgen een plastieken bordje geserveerd met pindanootjes. Het lijkt, zoals Pieter het zo mooi verwoordt, alsof ze de mogelijkheden van plastiek hier nog maar net ontdekt hebben. Werkelijk alles is hier van plastiek en wordt zorgvuldig hergebruikt tot het in stukken vaneen valt. Gelukkig is er bier voor maar 30 cent, dat maakt onze oncomfortabele zitpositie meer dan goed natuurlijk. Voor we het weten is de bus er, en zijn we op weg.

De busrit duurt wel even, het ideale moment om wat bij te praten. Na 3 maand hebben we allemaal wel wat te vertellen, genoeg om de volledige busrit mee te vullen. Halverwege de trip vraagt de chauffeur ons om een naam luidop uit te spreken, aangezien het voor hem iets te moeilijk is. Een zeker Abigail wordt gevraagd, maar lijkt niet te reageren, vijf minuten later blijkt dat ze iemand zijn vergeten op te pikken aan het hotel. Er is echter geen tijd om terug te keren, jammer voor Abigail dus, maar meer plaats voor ons! Tijdens de busrit maken we meteen ook kennis met twee andere Belgen, en jawel hoor, ook uit Leuven! Ons enthousiast getetter wordt echter niet door iedereen geapprecieerd, na 2 uur babbelen worden we vriendelijk verzocht door een andere toerist van op fluistertoon verder te praten aangezien zijn vriendin niet kan slapen … om 14u `s middags. Van saaie mensen gesproken. Niet veel later houdt de bus even halt ter hoogte van een eettent, ideaal om nog snel een hapje te eten. Het is al onze derde maaltijd voor vandaag en het is nog maar middag. Het lijkt wel alsof onze trekking in Nepal ons heeft opgezadeld met een onverzadigbare honger. We bestellen twee Bahn Mi’s (Vietnamese belegde broodjes) en werken daarnaast nog een garnalen snack naar binnen. Dat moet wel volstaan om het vol te houden tot het einde van de busrit. Een dik uur later stopt de bus en moeten we uitstappen, een bootje op dat ons in een kwartier naar het eiland brengt. Daar staat een andere bus te wachten die ons uiteindelijk afzet aan ons hotel. Een hotel dat zorgvuldig geboekt is door Pieter, of nee, Marijke. Of was het nu toch Pieter? We zullen het vermoedelijk nooit weten.

Tijdens de busrit en via Tripadviser hebben we een goed restaurant/cocktailbar gezien, ideaal voor de eerste avond! Loempias, frietjes, pho bo, shrimp, octopus… met een goeie cocktail erbij wordt alles vlotjes binnengewerkt. Ondertussen kijken we om een cruise doorheen Lan Ha Bay (het minder toeristische broertje van Halong Bay) te boeken voor de dag erna, via mail nemen we contact op met een organisatie die blijkbaar zeer goeie tours aanbiedt, een zekere Alibaba. Wanneer hij vraagt waar we op dit moment zitten, en we antwoorden met de naam van het restaurant, laat hij ons weten dat hij geen tijd heeft om met z’n voeten te laten spelen. Hij denkt waarschijnlijk dat we aan het lachen zijn, maar niets is minder waar. Met het idee dat we wel een andere organisatie vinden laten we het voor wat het is en genieten verder van de avond. We bestellen nog een cocktail en leren onze vrienden het kaartspel Shithead. Om 22u30 is het welletjes geweest met kaarten en coktails drinken en beseffen we ineens dat we nog een tour moeten boeken. We wandelen terug naar ons hotel en onderweg zien we een klein bureautje dat dezelfde tours aanbiedt, en voor we het weten zitten we te luisteren naar een uitleg. Het is ondertussen bijna 23u, maar dat speelt hier precies geen enkele rol. We kunnen nog een deal maken omdat we met 4 zijn, en het is geregeld, morgenochtend worden we om 8u opgepikt aan het hotel, wat een luxe. Maar voor we het hotel bereiken zien we een Banh Mi kraampje langs de kant van de weg, en de verleiding is te groot. De dame aan het kraampje wijst naar de grond met een vriendelijke “sit down, sit down”. We kijken wat verdwaasd naar het gebrek aan stoeltjes, en in een oogwenk staan er 4 – uiteraard plastieken – mini-stoeltjes naast elkaar. Geen flauw idee waar die plots vandaan komen, maar nu kunnen we ons lekker comfortabel op 20cm van de grond zetten. Een heerlijke Banh Mi verder is het bedtijd, morgen op cruise!

Op naar Lan Ha Bay

Met een stevig ontbijtje, bestaande uit gebakken eitjes, brood, koffie en pannenkoeken met banaan kunnen we er weer tegen, en staan we om 8u mooi op post buiten het hotel. Tegen 10 na is het busje er en een minuut later zijn we al aan de haven. De pier is blijkbaar maar 500 meter van het hotel, we hadden verdorie kunnen wandelen (niet dat we dat gedaan gingen hebben waarschijnlijk, ons kennende, maar toch). Via een smalle lange, niet al te dikke of stevige houten plank klauteren we de boot op. Een plaatsje boven op het dek lijkt ons ideaal. Echter halverwege de trap naar boven worden we teruggefloten door de begeleider van dienst. We moeten eerst binnen plaatsnemen om het programma van vandaag te overlopen, het doet ons even terugdenken aan onze schooluitstappen met de lagere school. Terwijl onze goede vriend zijn monoloog voordraagt voor heel de boot bellen wij met ons vieren even naar de overige vrienden in België. Daar is het ondertussen Halloween, iets wat naar goede gewoonte met de hele vriendenhoop goed gevierd wordt, aangezien geen van ons 4 er nu bij kan zijn proberen we toch enkele sfeerbeelden vast te krijgen. 8u30 bij ons is 2u30 ‘s nachts in België, goeie halloweenfeestjes zouden dan nog volop bezig moeten zijn. Via facetime kunnen we wat mee genieten van de sfeer en zien we iedereen nog eens terug, al is niet iedereen meer in top vorm (we kijken vooral niet naar jou, Tim). Ondertussen is de monoloog van onze goede vriend ook afgelopen en kunnen we eindelijk plaatsnemen boven op het dek. Tijd om onze gsm weg te steken en te genieten van de frisse buitenlucht en het zonnetje.

We varen al meteen door een prachtig landschap, bezaaid met kartsrotsen en omgeven door blauw water. De stralende zon maakt het helemaal af, en na een pintje besteld te hebben om de warmte te kunnen trotseren blijken we trendsetters te zijn, en begint de hele boot pintjes te bestellen. Spijtig, dat zijn minder pintjes voor ons. Na 30 minuten is de eerste stop er al: Monkey Island. Een eiland met een puntige rots die gekend staat om z’n – je raadt het nooit – monkeys. We krijgen een aantal waarschuwingen over de scherpte van de rotsen en de kleptomanische neigingen van de aapjes, maar dat houdt ons niet tegen! Het is geen evidente beklimming zo blijkt, en dat we best goede schoenen aan hadden zijn ze ons vergeten te zeggen, op sletsen kan rotsklimmen namelijk nogal lastig zijn. Samen bereiken we na een half uurtje de top, veel aapjes hebben we niet gezien, maar het uitzicht is wel uitstekend; helderblauw water met hier en daar een karstrots zover als ons zicht rijkt. Prachtig! Veel tijd om van het uitzicht te genieten hebben we helaas niet, binnen 25 minuten vertrekt de boot al weer, we nemen dus snel nog een groepsfoto en reppen ons in een record tempo naar beneden. In de verte zien we de boot zich klaar maken om te vertrekken. We zien hoe de laatste passagiers al op de boot opstappen terwijl wij nog een 200m strandlijn moeten doorkruisen. Ann-Sofie slaat een versnelling hoger en houdt de boot tegen terwijl Marijke, Pieter en Nick op elegante wijze aangelopen komen. Baywatch is er niets tegen. Eind goed al goed, een minuut later zitten we al weer boven op het dek pintjes te drinken genietend van de prachtige omgeving.

De volgende activiteit is kajakken, en best wel op tempo. Rustig peddelen is niet toegelaten. Onze gids legt er duchtig de pees op waardoor we ons beste peddelwerk naar boven moeten halen om de groep te kunnen bijbenen. We varen naar een binnenmeertje, maar vooraleer we er geraken moeten we door een aantal grotten, waarvan de laatste echt wel een uitdaging is. De afstand tussen het water en het laagste punt van de grot bedraagt ongeveer 30cm, net genoeg om – volledig platgedoken in de kajak – te kunnen passeren. Wat een ervaring. Op het binnenmeertje krijgen we even de tijd om rustig te dobberen vooraleer we weer via hetzelfde smalle grottencomplex terugkeren naar de boot, en dat uiteraard op full speed! We trekken een spurtje tegen Pieter en Marijke die ons er gewoon los af roeien … we vragen ons af waar onze top conditie van Nepal ineens naartoe is. Maar, wie niet sterk is moet slim zijn. Net wanneer Pieter en Marijke denken dat de buit binnen is en beginnen uit te bollen trekken wij onze kajak nog eens op gang, peddelen we hen vrolijk voorbij en zetten we zowaar als eerste voet aan land. Laat ons zeggen 1-1. Van al dat peddelen hebben we ondertussen stevig honger gekregen. Gelukkig staat er een heerlijke lunch op ons te wachten. Van gewokte groenten, omeletjes, tofu en rijst, tot heerlijke springrolls en verse vis. Om duimen en vingers van af te likken. We eten tot we erbij neervallen, alle kommen moeten leeg!

En dan is het tijd voor een plons in het frisse water, de snorkels en duikbrillen liggen al klaar, en de GoPro is opgeladen. Eindelijk kunnen we de zee in duiken, en dat vanop het dak van de boot! Na wat snorkelen en rondzwemmen is het tijd voor de echte uitdaging, met een achterwaartse salto het water in. Van Pieter lukt het aardig, maar de landing van Nick is net iets minder elegant. Ann-Sofie en Marijke slaan met plezier de salto activiteit over en bieden zich aan als supporter en fotograaf.

Na een uurtje zwemmen klimmen we terug aan boord van de boot voor het laatste deel van de trip: een stukje Halong Bay, met voorsprong de bekendste (en misschien ook wel mooiste) baai van Vietnam. Onze boot vaart gedurende anderhalf uur doorheen de baai, en het is verrassend stil geworden op de boot. Iedereen heeft zich een plekje uitgekozen en geniet van het prachtige landschap. Op de terugweg naar de haven passeren we langs kleine drijvende vissersdorpjes waar het gewone leven zijn gangetje gaat. En terwijl de zon langzaam ondergaat komen we aan in de de haven, terug het busje in en richting hotel.

Na een douche en een korte platte rust gaan we op zoek naar eten, en belanden bij de beste pizzeria van heel Cat Ba. Tussen de pintjes en de cocktails door boeken we ondertussen ook de bus voor morgenochtend, mooi op tijd weer. Die bus zal ons meteen naar Ha Giang brengen, het Noorden van Vietnam, waar we de befaamde motor loop kunnen rijden. De bus bestaat uit een deel van Cat Ba naar Hanoi, en een tweede deel van Hanoi naar Ha Giang. Er is een uurtje tijd voor de overstap, en dus gaan we iets eten. Wanneer we instappen in de taxi die ons naar de bus zou brengen, wordt het beetje bij beetje duidelijk dat de bus al vertrokken is zonder ons. We verstaan geen woord Vietnamees, maar wanneer je 20 minuten langer in de taxi zit dan bedoeld, de chauffeur 10 telefoons per minuut doet en tot slot een baksteen op de gaspedaal legt snapt iedereen wel hoe de vork in de steel zit. De bus blijkt uiteindelijk langs de kant van de weg gestopt te zijn, en we kunnen overstappen, op naar Ha Giang! We maken voor het eerst kennis met de slaapbussen in Vietnam. Hier zijn het helaas geen rijdende bedden, maar redelijk naar achter hellende standaard buszetels, opgesteld in 2 lagen boven en 3 rijen naast elkaar om de bus optimaal te vullen. Ook de middengang wordt gebruikt om mensen te slapen te leggen. Wij verkiezen toch liever een zetel dan, waar je lekker comfortabel kan liggen als je op je rug kan slapen, iets waar Ann-Sofie helaas niet mee gezegend is. Nick is na 10 minuutjes al vertrokken, maar zij ligt 4u later nog steeds te draaien. Na een kleine 8u transport worden we een halte te ver gedropt maar met de nodige motivatie geraken we aan de Mama’s Homestay, een van de geprezen homestays in de omgeving. Als avondeten krijgen we de beste Bahn Mi’s ooit geserveerd. Lekker vettig, en met een pintje dabei natuurlijk. De aanpak van de homestay is zeer simpel, er zijn een aantal compleet lege kamers die naar wens ingericht kunnen worden. Een hele hoop matrassen in de hoek van het tussenverdiep vertelt ons dat de indeling volledig vrij is. Na het leggen van de matrassen en het opmaken ervan kunnen we slapen, morgen vertrekken we met de scooter voor 4 dagen!

Ha Giang – Onze eerste dag op de scooter

We staan vroeg op, om vroeg op pad te kunnen zijn. Dat is echter zonder al de nodige paperassen voor het huren van een brommer gerekend. We krijgen een uitleg over de werking van de semi-automatische brommers en krijgen een contract onder de neus geduwd. Na wat oefenen blijkt Ann-Sofie niet genoeg vertrouwen te hebben, dus kruipt ze achterop, en dus verantwoordelijk voor het spotten van de mooie uitzichten. We krijgen ook de bevestiging dat ons rijbewijs hier niet geldig is, en we dus moeten zorgen dan we geen politie tegenkomen, of er hangt ons een boete boven het hoofd. Maar we zijn dapper genoeg, en trotseren de risico’s. We krijgen de route op een blaadje en vertrekken, de natuur, authentieke dorpjes en pompstations tegemoet. Voor we het weten zijn we goed en wel op pad en zien we de eerste haarspeldbochten al komen, de baan is echter nog redelijk breed, dus dat is een goeie oefening. Zonder problemen komen we aan bij het eerste viewpoint en houden we even koffie pauze met zicht over de bergen. We vervolgen onze weg naar een grottencomplex, ontdekt in begin 2014 en opengesteld voor toeristen in november datzelfde jaar, ze hadden er duidelijk geld in gezien. Met een helm en koplamp begeven we ons in het complex, stoten ieder ons hoofd een keer of 10, en na een prachtige canon van ‘Brand in Mokum’ in die ongetwijfelt te horen was tot helemaal vanonder in Vietnam, is het tijd om de uitgang te zoeken. We betalen voor het eerst op onze trip door Azië “brommer-parking” – of met andere woorden drinkgeld voor de Vietnamees die toevallig passeert wanneer je je brommer ergens parkeert of weer oppikt – en zetten onze koers verder, op zoek naar een plek om te overnachten.

Na wat zoeken vinden we een homestay niet ver van waar we nu zitten, landelijk en gezellig. De slaapzaal boven is simpel maar gezellig. Het hele huis waar we verblijven is gemaakt uit hout, in de slaapzaal liggen enkele lekker harde dunne matrassen met een dekentje en elke matras mooi gescheiden van elkaar door een gordijn. Het heeft wel iets. We droppen onze spullen en zetten ons beneden nog even neer voor een paar pintjes. Het avondeten in de homestay gebeurt met alle gasten samen. Er is een overdaad aan rijst, heerlijke groentjes, tofu, loempia’s en zalig mals vlees. Bij het eten krijgen we ook ‘Happy Water’ geserveerd, een lokaal gebrouwen maïsjenever die in shotjes opgediend wordt. Klinken doe je door in het Vietnamees ‘1, 2, 3, schol!’ te roepen, en zo leren we onze eerste woordjes Vietnamees: ‘Mo, Hai, Ba, Dzo!’. Telkens onze glazen leeg zijn worden ze meteen weer bijgevuld, we krijgen zelfs al snel onze eigen fles toegewezen. De ene na de andere ‘Mo, Hai, Ba, Dzo!’ weerklinkt doorheen de ruimte terwijl we langzaam het overheerlijke avondmaal naar binnen werken. We zijn alvast onder de indruk, zo’n homestay diners met aperitief vallen best wel in de smaak. Na een klein uur besluiten de 2 andere gasten die mee aan tafel zaten te gaan slapen, maar wij zetten nog even door. Het eten is heerlijk en de shotjes beginnen beter en beter te smaken. Telkens wanneer we denken dat dit wel het laatste shotje geweest moet zijn en dat de voorraad maïsjenever er helemaal doorgedraaid is tovert de eigenaar nog een nieuwe fles op tafel, ongelooflijk.

Een paar uur en veel te veel shotjes Happy water later besluiten we ook maar wijselijk in ons bed te kruipen. En toeval of niet, maar net dan ontdekken we een karaoke microfoon, een soort micro-luidspreker gedrocht dat met je GSM kan verbinden en dus eender welke muziek kan afspelen. Met andere woorden, slapen zal nog niet voor direct zijn. We koppelen onze telefoon aan de microfoon en schieten meteen in actie, waarna elke hit de vorige overtreft. De eigenaar van de homestay kan z’n ogen niet geloven, en filmt het hele gebeuren met veel plezier. Queen, Apres-ski muziek en pokemon passeren de revue, wanneer het tijd is om hen wat dansjes aan te leren. Een poging tot de indianendans mislukt, maar de macarena hebben ze al snel onder de knie. Wat een topavond! Rond 23u besluiten we het af te ronden, en zetten we ons buiten met een laatste pintje. We krijgen meteen ook een hele mand pindanoten geserveerd, een aangename knabbel na een hele avond zingen en dansen. Marijke merkt op dat deze locatie perfect is om sterren te zien, er is geen lichtpolutie, en de natuur rondom ons is volledig stil. Na een stukje wandelen leggen we ons neer op de straat en spotten we o.a. Orion en Mars, we hadden die waarschijnlijk wel al gezien, maar nooit bij stil gestaan. Pieter en Marijke kennen er duidelijk alles van. Wist je trouwens dat de afstand tot sterren berekend kan worden door middel van het meten van het verval van de straling ervan? Of zoiets toch, we verwijzen je graag door naar Pieter, onze weetjes-man van dienst, voor de exacte uitleg. Een uurtje later en veel weetjes wijzer besluiten we maar terug te keren, morgen moeten we tenslotte weer een hele dag scooteren, dat waren we bijna vergeten.

Ha Giang – Zonder kater op pad, Hoera!

Als wonder heeft niemand een kater, het happy water lijkt wel magisch, en het ontbijt bestaat uit pannenkoeken met banaan en honing! Wat een heerlijke start van de dag, het is Nick z’n verjaardag, en dus wordt er gezongen! De eigenaar klapt vrolijk mee terwijl Ann-Sofie, Pieter en Marijke een liedje zingen, wat een prachtige compagnie om een verjaardag mee te vieren! We nemen nog een snel een groepsfoto met de uitbater voor de homestay als herinnering en maken ons klaar om te vertrekken. Na het opbinden van de bagage zijn we weer op pad, op weg naar de Vietnamees-Chinese grens! ‘s Middags is het moeilijk om eten te vinden, dus is een simpel wegrestaurantje volvoende, geen feestmaaltijd, maar hier zijn de eisen niet al te hoog. Een paar verjaardagsbelletjes naar het thuisfront later gaan we weer op pad, en beginnen we aan een prachtig stukje weg. Lange bochten, brede banen en een fenomenaal landschap, zalig om in rond te touren. Stilaan naderen we de grens, en zien de ‘Lung Cu Flag Pole’ al staan, een reusachtige toren bovenop een berg, met een wapperende vlag van hier tot – je raadt het nooit – China. Eens bovenop de toren is het niet echt duidelijk waar China ligt, we hadden een concurrerende Chinese toren verwacht, die veel groter en imposanter is dan de Vietnamese, maar die is er helaas niet. We zien dan maar overal goed rond om China zeker gezien te hebben.

Omdat het te laat is om nog verder te rijden besluiten we hier te blijven, en Pieter en Marijke zoeken alweer een uitstekende homestay uit. We verkennen de frisse buitenlucht op zoek naar eten, meer specifiek Banh Mi, de keuze van Nick als feestvarken. We checken zorgvuldig alle eetkraampjes die we onderweg tegenkomen, maar nergens een spoor van Bahn Mi te bespeuren, veel meer dan gebakken rijst of hotpot valt er hier in dit boerengat precies niet te eten. We besluiten het dan maar anders aan te pakken en stappen een klein winkeltje binnen dat groenten, en zowaar een soort van broodjes in de winkelrekken liggen heeft. Vlees heeft elke Vietnamees standaard in zijn frigo, dus wagen we het erop en vragen we aan de winkeluitbaatster of zij geen Banh Mi voor ons kan maken met de ingrediënten die ze in huis heeft. Na ons eens goed aangegaapt te hebben stemt ze uiteindelijk in. Hoera voor Nick, hij gaat dus toch zijn Vietnamees lievelingsgerecht kunnen eten op zijn verjaardag. We zetten ons neer en bestellen een paar pintjes als aperitief. Na een half uur krijgen we onze Bahn Mi’s voorgeschoteld, maar ze smaken toch wel ietsje anders dan verwacht. De broodjes smaken namelijk enorm zoet en zijn niet krokant. Het is eetbaar, maar niet echt smakelijk. Ze hebben nog andere broodjes liggen, en dus gaat Nick de uitdaging aan en vraagt een tweede Banh Mi, maar ditmaal met een ander soort brood, een soort van hamburgerbroodje. Het is redelijk snel klaar, en wanneer het geserveerd wordt moeten we allemaal twee keer kijken. Het hamburgerbroodje is in twee gesneden, maar niet zoals je het zou verwachten. Niet horizontaal zoals dat over het algemeen gebeurt, maar vertikaal middendoor, nog nooit gezien, en best een hilarisch zicht. Vermoedelijk waren de groentjes en het vlees bijna op want door het broodje op deze manier door te snijden kom je toe met 1/3 van het beleg dat je nodig hebt om een horizontaal doorgesneden broodje te vullen. Een paar pintjes spoelen de – opnieuw zoete – smaak snel door, en na het kopen van een zak van elke soort chips die ze in voorraad hebben zijn we weg. We sluiten de avond af met een heuse chipsparty in de homestay vergezeld van een paar frisse Vietnamese pintjes. Santé.

Ha Giang – Een stukje prachtige natuur

De 2 volgende dagen van de Ha Giang loop zijn fenomenaal qua landschappen, kartstrotsen die uit de grond springen, valleien met (zij het rijstloze) rijstvelden en heerlijke zon. We passeren ook een bordje met een aanduiding van de Chinese grens, en dus kunnen we die kans niet laten liggen. Voor een minuut kruipen we onder prikkeldraad door en wagen we ons illegaal in China, als dat geen lef hebben is weten we het ook niet meer! We nemen snel ook nog twee foto’s: we nemen een foto van China vanuit Vietnam en eentje van Vietnam vanuit China. 2 exemplaren om in te kaderen. Tegen de middag komen we aan in een dorpje, ideaal voor lunch dus. En ze hebben er maar liefst een fastfood keet die blindelings door Pieter en Nick gevonden wordt, hoe kan het ook anders. Deze middag kan het dus wel een feestmaaltijd worden, hoera! In totaal bestellen we 14 gerechten, van Tokbokki (cilindervormige rijstbrokken) en inktvisringen, tot hamburger (met opnieuw een zoet broodje, ocharme Pieter), Banh Mi, chicken nuggets, frietjes en pizza. Aan niets een tekort, een heerlijke post-birthday lunch!

Voldaan kruipen we weer de brommer op voor de laatste kilometers van vandaag. Onderweg stoppen we nog even voor een groepsfoto en genieten we van de adembenemende landschappen. Na een prachtige omgeving doorkruist te hebben komen we uiteindelijk aan in een leuke hostel, met happy hour voor de pintjes! We nemen er dus goed van, en eten avondeten samen met alle andere hostel-slapers. En jawel, opnieuw Happy Water! We komen te weten dat de ‘Mo, Hai, Ba, Dzo’ eigenlijk de ingekorte versie is van het complete tafereel:

Mo, Hai, Ba, Dzo (1, 2, 3, Sante)

Hai, Ba, Wo (2, 3, Drink)

Hai, Ba, Dzo (2, 3 Sante)

Tuksukwe! (Op je gezondheid!)

Iedere toast wordt ingezet door één van de kindjes van de eigenaar van de hostel, nogal straf om te zien hoe een 10-jarige volwassenen aanspoort om te drinken. Het is best plezant en de shotjes gaan goed vooruit. Opnieuw zijn we de laatste overgeblevenen, en opnieuw moet de fles Happy Water leeg. De enthousiaste eigenaar komt telkens met dezelfde vraag: “One more or last one?”, en telkens antwoorden wij enthousiast met “One More!”. Het wordt al snel duidelijk dat deze versie van happy water zwaarder is dan de vorige. De weg terug naar de slaapzaal lijkt dubbel zo lang, en met je ogen toe doen de bedden volledige loopings. De ochtend erop is minder evident, niet zo fris als de vorige keer, met zelfs kleine sporen van een kater bij Pieter. Het scherm van Nick z’n GSM vertoont krassen en barsten aan alle kanten, en de oplader van Pieter en Marijke lijkt verdwenen. Iets later dan verwacht kruipen we uiteindelijk de brommer op, en zijn we op pad. Al snel merkt Marijke echter dat er iets mis is met de brommer, en een snelle maar professionele analyse geeft als resultaat: een platte band. Terug naar het dorpje dan maar, en voor 70.000VND (2.6EUR) is het al snel gefixt. Met een kleine achterstand sjezen we de kleine straatjes af en vliegen de kilometers voorbij. Voor we het goed en wel beseffen zitten we al halverwege, en van zodra de haarspeldbochten achter de rug zijn is het vol gas richting Ha Giang. Aan 70 per uur benaderen we het bord van de bebouwde kom, waar we al snel de gas lossen en braafjes terugvallen op 40, om de aanwezige popo (politie) zeker niet uit te dagen.

Op weg naar Hanoi

Voor de terugweg naar Hanoi hebben we een limousinebus geregeld, plek zat en meer comfort dan we op de hele reis al gehad hebben. De rit duurt een kleine 8u, en dus is er een tussenstop aan een eetkeet. Een toerist die er net gegeten heeft verteld ons dat het het beste eten is dat hij in heel Vietnam al heeft gehad, dus zijn de verwachtingen hoog. Na een vleesbrochette en wat rijst met groenten te bestellen is het toch niet zo veelbelovend, verwachtingen creëren is nooit echt verstandig als je totaal niet weet wat je geserveerd gaat krijgen. Dan de laatste kilometers richting Hanoi, klaar voor de laatste avond. Pieter en Marijke hebben een hotel geboekt in Hanoi, om Nick z’n verjaardag deftig te vieren. Een ontvangst om u tegen te zeggen, aperitief van het huis en hemels zachte bedden. Na een douche gaan we richting de Bia Hoi corner, een straat vol met cafeetjes en bars waar iedereen op de welgekende kleine plastiek krukjes zit op 20 centimeter van de grond. Een prachtig zicht. Cocktails, pintjes, fermented pork balls… van alles wordt geproefd, en dat in een zalige sfeer. Maar dan is het 12u ‘s nachts, de popo komt aangereden en in geen tijd wordt iedereen naar binnen gejaagd en krijgen we de rekening gepresenteerd hoewel onze drankjes nog niet leeg zijn. Een minuut geleden zat de straat vol met mensen op veel te kleine plastieken krukjes, en nu is er niemand meer, ongelofelijk hoe snel dit leeg kan lopen. Alles verliep gestroomlijnd, uitbaters en locals weten perfect hoe ze hun boeltje in minder dan een minuut van de straat naar binnen moeten krijgen. De deuren worden gesloten en we zoeken andere oorden op. Op het einde van de straat zijn er wel nog wat restaurantjes open, en dus besluiten we een laatste Bun Bo Nam Bo te eten, zonder twijfel het beste noedel gerecht van heel Vietnam. Tegen 2u trekken we richting hotel, morgen vertrekken Pieter en Marijke terug naar België en dus is het afscheid nabij.

Na wat uit te slapen zitten we tegen 9u30 aan het ontbijt. Loempias, corn flakes, noodles, toast, yoghurt… alles is er te vinden! Ze maken zelfs op bestelling een overheerlijke Pho Bo voor Ann-Sofie. Na ons vol te stoempen sorteren we even wat materiaal on mee te geven richting België, en gaan we souveniers shoppen. We zouden graag de typische rode t-shirts met de vietnamese vlag weten te bemachtigen, en na wat zoeken kunnen we een paar kwalitatieve op de kop tikken. Er is echter iets opmerkelijks, per maat is het een ander type t-shirt. Allemaal rood met de vietnamese ster, maar zowel de kwaliteit als de kleur verschilt, de uitleg van de verkoopster is dat de shirts allemaal dezelfde zijn, en wanneer ze ze naast elkaar houdt zegt ze de befaamde woorden “Same Same!”, waarop wij antwoorden “but different!”, en dan zij weer “No no, same same!”. Omdat we er als 4 kneusjes gelijk willen uitzien is het dus niet mogelijk om verschillende kleuren te kiezen, en dus kiezen we ook maar allemaal voor dezelfde maat. Niet veel later paraderen we met onze gloednieuwe t-shirt door de straten van Hanoi. Wat een heerlijk groepsgevoel. Ondertussen is de tijd gevlogen, en resten ons nog maar een paar uurtjes samen. Om het leed preventief te verzachten gaan we samen sushi eten, wat een heerlijke manier om afscheid te nemen, bye bye vriendjes, tot snel!