TPT Dag 12 – Lobuche-Gorakshep + Kala Pathar

Lobuche is zowat de verzamelplaats voor alle trekkings die in deze regio plaatsvinden. Three Passes Trek, EBC Trek (Everest Basecamp), Gokyo Lakes via EBC… Het is hier dus best druk, en de ochtendwandeling van Lobuche naar Gorakshep is al helemaal aanschuiven. Nick is beter, en dus zijn we vertrokken richting EBC. Gorakshep is het dorpje van waaruit de meesten de EBC bezoeken, en het aantal trekkers dat op pad is, is niet te geloven. Telkens er een smaller stuk pad is, zijn er opstoppingen en moeten we aanschuiven. We hebben gisteren gehoord van iemand in Lobuche dat hij geen overnachting gevonden had in Gorakshep, en dus willen we ons haasten en voor de rest aankomen om een plaatsje te garanderen. We beginnen met iedereen voorbij te steken en er serieus tempo achter te zetten. Het eerste deel is vals plat, en dus kan dat makkelijk, maar dan gaat het bergop, opnieuw doorheen een gletsjer. En van gletsjers zijn we geen echte fans meer. Achter elke bocht hopen we Gorakshep te zien, en achter elke bocht zijn we een beetje meer ontgoocheld. Tot Gorakshep opduikt en we zien hoe kein het is. Iedereen overnacht hier, en dus kunnen we goed geloven dat dit wel eens volzet kan zijn. Het zijn in totaal een lodge of 8, met telkens rond de 30 kamers, met in elke kamer 2 personen. Voor de sterkere rekenkundigen onder ons maakt dit 480 personen, niets dus.

We haasten ons naar de eerste lodge, en we hebben geluk! Onze voorbijsteekkunsten hebben ons geholpen, meteen krijgen we een kamertje toegewezen. Vandaag staan zowel Kala Pathar als EBC op het programma. We eten sphageetti (weer een andere variant?) en patattensoep als ontbijt, want dat hebben we in Lobuche overgeslaan om tijd te sparen. Eerst staat Kala Pathar op de planning, zolang het nog goed weer is. Van boven op deze berg hebben we een panoramisch uitzicht over de Mount Everest en de omliggende bergen. We beginnen aan de klim richting 5650m, en merken al snel dat dit geen makkie zal zijn, het er is steil en winderig. Halverwege komen we George opnieuw tegen, genoeg reden voor een uitgebreide pauze! Hij waarschuwt ons voor de verschrikkelijke koude bovenop de top, maar veel kunnen we daar nu niet meer aan doen, hopen dat onze kleren zullen volstaan. Hoe hoger we stijgen, hoe minder duidelijk het pad wordt, dat zelfs volledig verdwijnt en verandert in het beklimmen van rotsblokken. Eens aangekomen waaien we volledig van onze sokken. De wind is onbeschrijflijk, maar het uitzicht is nog tientallen keer mooier. En bovenal, we zijn er volledig alleen. ‘s Morgens moet dit gedeeld worden door honderden trekkers die in ‘t midden van de nacht naar boven klauteren om zonsopgang te zien, maar nu is er niemand. We zoeken een schuilplekje en genieten ten volle van de view.

Al snel wordt duidelijk dat de rollen hier omgekeerd zijn. In België is het altijd Ann-Sofie die bevriest, hier is dat telkens Nick. Ann-Sofie voelt zich als een visje in het water, terwijl Nick langzamerhand een in een bolletje gedraaide ijspegel wordt. Boven op de top wil Ann-Sofie echter wachten tot de wolken achter Nuptse en de Mt. Everest verdwenen zijn vooraleer te vertrekken, want dat zou een fenomenale foto opleveren. Geduld is een schone deugd als het op fotografie aankomt en dus geven we het een kans. Na 20 minuutjes is het wel duidelijk, de wolken lijken te ontstaan rond Nuptse zelf, want telkens als we denken dat ze wegdrijven komen er nieuwe bij. Terug naar beneden dan maar. De afdaling gaat vlot, maar de 8 km naar de EBC en terug zitten er toch niet meer in vandaag. We hebben ondertussen al met een aantal mensen gebabbeld, en velen hebben het al geskipped. Er zijn geen expedities (en dus ook geen tenten), en het uitzicht is er ook niet echt de moeite. Veel meer dan een steen waar ‘EBC 2018’ op staat is het niet. Als Ann-Sofie op Nick zen kop ‘EBC 2018’ schrijft hebben we hetzelfde resultaat. Daar gaan we dus geen 8km voor afzien.

We komen aan in de verwarmde eethal van de lodge en bestellen meteen een thermos thee. Heerlijk om zo wat te babbelen en de dag te overlopen. De plekjes in het restaurant zijn gegeerd, en al snel is er nergens plaats meer, waardoor een Indisch koppel bij ons komt zitten. We geraken aan de praat en hebben een supertoffe avond, ze wonen al 6 jaar in de UK en houden van reizen. We delen onze ervaringen uit India en genieten van het gezelschap. Met een korte onderbreking voor een prachtige zonsondergang rond de Mt. Everest spenderen we de hele avond samen aan tafel. Voor we het weten zijn we de laatsten in het restaurant, en worden we vriendelijk verzocht de ruimte te verlaten. Er vallen geen woorden, maar wanneer ze de lichten boven je hoofd doven en het pikdonker wordt is het wel duidelijk. Slapen dan maar.

TPT Dag 13 – Gorakshep-Dzongla

Om 3u zijn we wakker, vele trekkers staan zo vroeg op om de zonsondergang op Kala Pathar te zien, maar wij niet. Een Zwitser die we in Namche zijn tegengekomen had ons dat ten sterkste afgeraden, omdat iedereen die zij waren tegengekomen zich dit had beklaagd. Na wat gebonk op de kartonnen muren is het al wat stiller en kunnen we verder slapen. Zonder ontbijt vertrekken we dan naar Lobuche. Zonder ontbijt? Jawel, zonder ontbijt. In Lobuche zijn er namelijk de overheerlijke veggie cheeseburgers te vinden, waar Nick niet van heeft kunnen proeven omdat hij die avond ziek was. En zoals Jules Winnfield (aka Samuel L. Jackson) het prachtig verwoordt in de legendarische klassieker ‘Pulp Fiction’: “A hamburger, the cornerstone of any nutritious breakfast!”.

Na deze heerlijke brunch is het op naar Dzongla, totaal niet zo ver, maar de rust is meer dan welkom. Dzongla is het laatste dorpje voor de volgende bergpas, Cho La. De pas vandaag nog doen zit er niet in, dus houden we halt ervoor. Het is een leuke en rustige wandeling, wat licht stijgen en dalen, maar geen enkele zware beklimming. Voor het weten zien we het dorpje al liggen in de verte en het is nog maar 12u. Dus nemen we uitgebreid de tijd om een dutje te doen, wat muziek te luisteren, foto’s te trekken en te genieten van de omgeving. De laatste meters zijn Ann-Sofie toch wat teveel, vermoedelijk doordat het hamburgerontbijt haar niet echt bevallen is. Nick offert zich op om even haar Porter te spelen en wandelt met twee rugzakken de laatste helling op richting Dzongla. Wat een held. We vinden een toffe lodge, en zitten al snel een theetje te drinken. Er is zowaar een douche met warm water, en die kans wil Ann-Sofie niet laten liggen. Na 12 dagen stinken kan heerlijk warm water wel eens deugd doen.

De zalige douche wordt verstoord wanneer 2 Oostenrijkse trienen ook willen douchen, maar geen geduld hebben om hun beurt af te wachten. Ze beginnen te kloppen op de douchedeur en Ann-Sofie uit te schelden. Wanneer Nick ter hulp schiet is het niet veel beter, en de eigenaar van de Lodge komt ook tussenbeide. Een heuse Duitse scheldtirade later besluiten we het hierbij te laten, en komt een andere Oostenrijker zeggen dat ze al de hele trekking ontzettend vervelend zijn. Ze hebben hun porters veel te zwaar belast, en schelden ze daarenboven nog eens uit ook, niets is blijkbaar goed genoeg. Dat stilt de woede en frustratie wel wat, zodat we samen met de Oostenrijkse jongen, Oliver, een plezante avond kunnen doorbrengen. Oliver woont op 20 minuten van een skigebied, iets waar wij alleen maar van kunnen dromen. We stapelen de verhalen die we uitwisselen op terwijl we elk maar liefst 7 koppen thee naar binnen slurpen, van veel gebabbel kan een mens al eens dorst krijgen he. Wanneer we ‘s avonds terug naar de kamer gaan blijkt de handdoek van het douchen bevroren te zijn, dat belooft voor deze nacht. Brrr…

TPT Dag 14 – Dzongla-Gokyo

Vroeg opgestaan zoals gewoonlijk, staat de fles water compleet bevroren op het tafeltje naast het bed, we hebben er dus best een frisse nacht op zitten. Tijdens het ontbijtje zien we de Oostenrijkse vrouwen van gisteren in het restaurant komen, en het blijkt maar liefst één van de twee haar verjaardag te zijn. Hoe erg moet het niet zijn om niet als eerste te kunnen douchen, de dag voor je verjaardag. Arme duts. Voor de laatste pas bestellen we een stevig ontbijt, spaghetti met yak-kaassaus, O-V-E-R-H-E-E-R-L-I-J-K!

De pas die vandaag op de planning staat zou de makkelijkste van de drie moeten zijn. Het pad gaat rustig omhoog en we bereiken al snel een eerste plateau. Hierna volgt een paar honderd meter steil klauterwerk naar boven via gigantische rotsblokken tot we een tweede plateau bereiken. En na dit plateau komt opnieuw een gletsjer. Ditmaal geen gletsjer bedolven onder steengrui, maar een gletsjer zoals je ze voorstelt. Een spierwitte ijspiste van boven naar beneden, en wij moeten die oversteken. We hebben geen crampons (van die pinnen voor onder je schoenzool voor betere grip) en ook geen wandelstokken voor extra steun, dus doen we het op ons uiterste gemak. Het is continu zoeken naar het juiste stukje ijs dat er net iets minder glad uit ziet dan de rest, een ware zoektocht naar een speld in een hooiberg. Na een paar slippertjes en bijna valpartijen bereiken we heelhuids de top en kunnen we enkel maar bevestigen dat dit (fysiek) ongetwijfeld een stuk eenvoudiger is dan de Kongma La pas van twee dagen geleden.

De afdaling gaat opnieuw over grint dat langzamerhand overgaat in rotsblokken. Dan een lange afdaling langs een riviertje in een vallei en we komen al aan in Dragnag, het dorpje voor Gokyo. In een mum van tijd hebben we al weer enkele kilometers afgehaspeld. Nu moeten we enkel kiezen tussen hier blijven, of verder gaan naar Gokyo. Als we hier overnachten begint het morgen met de weg naar Gokyo, vooraleer we starten met de beklimming van Gokyo Ri. We vragen het even aan een aantal andere trekkers, en ze zeggen allemaal dat het 2u wandelen is. Het is nu 14u30, dus 2 uurtjes lijkt ideaal. We beslissen verder te gaan, ookal staat er ons dan weer nog een gletsjer te wachten vandaag. Opnieuw eentje vol rotsblokken, het soort gletsjer waar we stilaan genoeg van hebben dus. Maar we bijten door, en na een uiterst lastige 2u bereiken we Gokyo. Opnieuw uitgeput door de gletsjer, maar zo tevreden dat we er zijn.

We vinden een leuke lodge, en Nick ontdekt al snel een bakkerijtje met taarten en cake. De ideale plaats om de late middag en avond te spenderen. Na het eten van een overheerlijke chocolate donut keren we terug naar de lodge voor het avondeten. Meer zit er niet in vanavond, moe maar voldaan gaan we slapen, morgen staat er een rustige dag voor de boeg.

TPT Dag 15 – Gokyo Ri

Gokyo Ri is een berg van 5357m hoog, terwijl het dorpje Gokyo zelf op 4750m ligt, maar liefst 607m hoogteverschil dus. En dat op een rustdag. We beginnen redelijk laat en kijken wat op tegen de klim. Om de 5 minuten nemen we een pauze van 10 minuten of praten we met iemand die aan het afdalen is. Zo ook George, met een uitgebreide pauze tot gevolg. Hij laat ons weten dat we nog niet in de helft zitten, en dus nog een lange weg te gaan hebben, sympathiek! Hij belooft ons wel dat het het mooiste uitzicht is van de trek tot nu toe, genoeg om ons de motivatie te geven die we nodig hadden. Na 2 uur en 30 minuten bereiken we eindelijk de top, en George had volkomen gelijk, wat een uitzicht. Hier valt het pas op dat de Mt. Everest effectief groter is dan de andere bergen. Vanop Kala Pathar leek die een stuk kleiner omwille van een ander perspectief. Gokyo Ri bevindt zich op een grotere afstand waardoor alle bergen meer hun ware grootte ten opzichte van elkaar aannemen. Echt indrukwekkend is de Mt. Everest echter nog steeds niet, Nuptse ervoor is voor ons een stuk impresionanter.

Bergen rondomrond, een gletsjer die er middendoor snijdt en de Gokyo Lakes aan onze voeten. En dat allemaal voor ons alleen, aangezien alle toeristen hier bij zonzopgang al in grote kolonne gepasseerd zijn. Dit vraagt om een pauze. Tot onze verwondering is er zowaar een hond te vinden op de top, hoe die hier in godsnaam gekomen is en waarom is ons niet helemaal duidelijk. Hij vergezelt ons even waarna we terug aan de afdaling beginnen. In 45 minuten staan we terug aan de bakkerij van gisteren voor lunch, onze knieën hebben wel wat last, maar niets dat een goed stuk cake niet kan laten vergeten. En dan wandelt George binnen, de eerste keer dat we elkaar niet op een berg tegenkomen en dus is het tijd voor een iets comfortabelere kennismaking. We leren dat hij van Londen komt en in een reisbureau werkt, en dat hij al 5 maanden onderweg is. Hiervoor heeft hij gefietst door zowel Turkije als Kirgizie, en hij heeft dus heel wat te vertellen. We komen ook te weten hoe hij ‘Burger’ heeft leren kennen, een straathond die tijdens de Annapurna trekking (die hij vlak deze trekking gewandeld heeft), hem is blijven volgen gedurende een aantal dagen. Hij heeft dan de beslissing genomen om de hond te adopteren en mee te nemen naar de UK, iets dat heel wat organisatie zal vergen, maar dat heeft hij er allemaal voor over. Verder komt het ook ter sprake hoe wij onze Lifestraw (een drinkbidon met ingebouwde filter om ieder type water te kunnen drinken zonder zorgen) zijn kwijtgespeeld in Sri Lanka. Hij heeft er zelf ook een, en tot onze verwondering mogen we die hebben, omdat ‘wij ze nog langer gaan kunnen gebruiken dan hij’ aangezien hij na Nepal naar huis gaat. Wat een cadeau! We spreken af om morgen samen de laatste pas te beklimmen, en om iets te gaan drinken eens we terug in Kathmandu zijn en zo ook kennis te maken met Burger, blijkbaar de liefste hond ter wereld. We keren terug naar onze lodge en na een stevig avondmaal van Dhal Bhat is het bedtijd, de laatste pas staat voor de deur, en dus zijn we beter goed uitgerust.