Agra

De trein naar Agra vertrekt opnieuw vroeg, ditmaal om 6u30, voor een rit van 5u. Terwijl we op de trein zitten komen we tot de conclusie dat onze planning toch niet zo fenomenaal is als we eerst dachten. We komen aan op donderdagmiddag, en spenderen onze dag Agra op een vrijdag. Zij met wat kennis van India weten dat de enige dag waarop de Taj Mahal gesloten is, de vrijdag is. Bedankt travel agency. Geen zonsopgang Taj Mahal dus voor ons, want deze middag is de enige optie. 15km voor we Agra bereiken, met gepakte valiezen zitten we al klaar om van de trein te springen, stopt de trein te midden van de velden. Er lijkt iets mis te zijn, en niemand weet precies wat, ook de conducteurs niet. Een uurtje gaat voorbij zonder beweging, dus beginnen we wat stress te krijgen. De Taj Mahal is slechts open tot 17u, zonsondergang, en ons normaal aankomstuur is 11u30. 12u30 dus ondertussen. Dat wordt weer krap. En dan beginnen we te rijden, en met een uur en 15 minuten vertraging komen we aan in Agra. We haasten ons naar de homestay en vragen of het doenbaar is om de het bezoek nu nog te doen. Hij overtuigd ons dat er donderdagmiddag geen volk is, en dat 4u meer dan genoeg is voor een goed bezoek. Gerustgesteld bestellen we een Ola (de Indische variant van Uber), en voor we het weten staan we aan de poorten van de taj Mahal. Lunch hebben we echter nog niet gehad, dus eten we snel noodles en rijst in een wegrestaurantje, wat afgesloten wordt met een heerlijke Cornetto. En dan op naar de Taj Mahal! Er is geen wachtrij, en dus kunnen we meteen binnen. Bij de rugzak controle blijkt echter het zakmes nog mee te zijn, wat niet toegelaten is. Snel nog even langs de lockers (een man in een lokketje die je een bonnetje geeft met een nummer), en dan zijn we binnen.

We wandelen door de eerste poort van het domein, en worden beloond met het meest prachtige monument van India, in de felle middagzon blinkt het witte marmer ten volle, en zien we de reflecties in het stilstaande water als in de boekskes. Overweldigd lopen we wat rond vooraleer we naar binnen gaan, het domein is imens, en er zijn veel meer gebouwen dan enkel de Taj Mahal. De uren vliegen voorbij, tot zonsondergang genieten we ervan, tot we als allerlaatsten buitengesmeten worden door de security. Nog snel even via de lockers passeren om het zakmes op te halen, en dan kunnen we vertrekken. Al snel blijkt dat niet zo evident te zijn, het is namelijk al gesloten. Niemand meer te zien. Een voorbijganger lijkt onze bezorgheid op te merken en stelt voor om iemand te bellen, hij blijkt een werknemer te zijn die net naar huis ging vertrekken. Even later komt er iemand toe die de locker ruimte kan openen en Nick geeft het kaartje met het nummer af, maar geen zakmes te vinden. Het is spoorloos, in geen enkele schuif of geen enkel kastje vinden ze een zakmes. Na 10 minuten nerveus toekijken besluit Nick te gaan helpen, en nog een 30 seconden later is het al terecht. Of ze het echt niet hadden gezien, of ze het niet wilden zien zullen we nooit weten, maar het is terecht. We kunnen opgelucht naar huis.

We zijn hier maar 1 keer, dus willen we alle views van de Taj Mahal gezien hebben, van aan de overkant van het meer is er blijkbaar een prachtig zicht bij zonsop- en ondergang. Om 5u opstaan dan maar, en met een Ola naar de overkant. We zijn er mooi op tijd, net voor nadat we toekomen begint het licht te worden. Recht tegenover de Taj Mahal zijn tuinen aangelegd, die je een prachtig zicht geven over de opkomende zon. De ideale plek om de dag te beginnen. Terug geraken is een ander paar mouwen, geen enkele Tuk Tuk te bespeuren, maar een vriendelijke scooterrijder neemt ons mee achterop. Z’n vader heeft een Tuk Tuk, en voor we het weten staan we terug aan de hostel, ongelofelijk sympathiek! In de homestay ontmoeten we ondertussen 2 fransen, die net aangekomen zijn in Agra. We vertellen hen van de tuinen aan de overkant van de rivier, en we besluiten terug te gaan voor de zonsondergang. Omdat wij ‘s avonds onze trein richting Varanasi moeten halen nemen we al onze bagage mee, maar dat was buiten de security gerekend. Al onze rugzakken worden doorzocht, en het enige dat moet achterblijven is de laptop. Het zakmes mag mee, maar de laptop moet hier blijven. Om problemen te voorkomen neemt Nick een foto van de laptop met het security personeel, om zeker te zijn van een goede afloop. En dan op naar het viewpoint! De zonsondergang begint al snel in te zetten, en we worden getrakteerd op een prachtig zicht. Eens de zon onder is worden we buiten gejaagd als een kudde schapen door een herdershond, op naar het station dan maar. Daar eten we nog snel een Thali als avondmaal, om tegen de laatste lange treinrit te kunnen. Op naar Varanasi!

Varanasi

De laatse stop van India is Varnasi, de stad van de Ganges en de rituele verbrandingen. Benieuwd wat er ons te wachten staat! We zijn goed voorzien van chips voor de nachttrein, en voor we het weten liggen we te ronken. We worden wakker tussen de rijstvelden, en komen even later al aan. Op dat moment ontdekken we dat het afgesproken hotel aan de andere kant van de stad ligt, ver weg van alle belevenissen dus. Aangezien we ondertussen weten dat er toch niets geboekt is bellen we de travel agency op met de vraag om zelf een ander te mogen kiezen, en hij gaat meteen akkoord. We kiezen er eentje dicht bij de Ghats (rituele wasplaatsen langs een rivier of meer, in dit geval dus de Ganges). We spenderen de eerste dag rustig door wat rond te wandelen en uitgebreid de tijd te nemen om te gaan eten.

‘s morgens gaan we op stap langs de Ghats van de Ganges, om te zien wat er nu eigenlijk allemaal waar is van de verhalen die we gehoord en gelezen hebben. We zien al snel een vissersbootje dat zich klaarmaakt voor een dag vissen, en besluiten even dichter te gaan. Daarvoor moeten we van het pad af, over een moderstrook. Onze onwetendheid laat ons vermoeden dat dit geen slecht idee is, tot Nick z’n slets wegzakt en verdwijnt in de modder, gelukkig maar een paar centimeter, dus de situatie is snel hersteld. Ann-Sofie denkt dan een veiligere weg gevonden te hebben, tot ze plots tot haar knieen in de modder vastzit. Dit oplossen is al iets minder evident, maar een paar minuten later staan we beiden weer op het vasteland, een paar kilootjes Gangesmodder zwaarder. Gelukkig hebben ze hier langs de weg waterpompen, vermoedelijk met opgepompt gangeswater, maar dat is momenteel geen zorg meer. We krijgen alles er mooi afgewassen en kunnen weer verder op pad, al minstens 1 ervaring rijker.

En dan is het zover, de eerste Ghat. We zien meteen alle taferelen naast elkaar, mensen wassen hun haar, anderen hun kleren en een derde zijn tanden, en dat allemaal op een meter van elkaar. En allemaal met Ganges water. Wat wel meteen opvalt is dat het eigenlijk nog rustig lijkt, en al snel krijgen we de uitleg dat dat is omdat het middag is, en dus eigenlijk veel te warm is. Morgenochtend belooft het drukker te worden! Langs de oever liggen enorm veel bootjes, en om de 5 meter krijgen we een aanbod voor een boottour, aangezien het zo druk niet is besluiten we dat morgenochtend te doen, omdat er dan vermoedelijk meer te zien zal zijn. Nu gaan we gewoon even op wandel, van de ene Ghat naar de andere. Daarvoor moeten we vaak kunstelige toeren uithalen, want het is momenteel laag water. Dat betekent dat de Ganges op z’n laagste punt staat, en dat is ettelijke meters lager dan het hoogste punt. Het water is nog maar een paar weken gezakt, en vele Ghats liggen nog vol modder dat de weg versperd. Erover wandelen is niet altijd mogelijk, en een tweede modderzinkavontuur hoeft voor ons niet echt. De Gebouwen langs de Ghat staan grotendeels boven de hoogste waterlijn, en hebben dan trappen die tientallen meters lager naar de Ganges leiden, tot aan het laagste waterpunt. En door de afzetting van het water is het mogelijk te zien hoe hoog het water nogmaal staat, echt zot om te zien hoveel water extra er in deze rivier kan zitten.

We lopen wat verder, en zien een verlaten boot op de oever liggen, prachtig voor een fotootje dus, tot een local ons begint uit te schelden en roept dat we onrespectvol zijn. We snappen helemaal niet waarom, en zelfs na het tonen van de foto’s (waar eigenlijk helemaal niets op te zien valt) blijft hij boos. Na een aantal pogingen om het Engels te verstaan blijkt dat de eerste Burning Ghat (de Ghat waar ze ceremoniele crematies uitvoeren) om de hoek ligt. We weten dat we daar uit respect geen foto’s gaan trekken,vaak staat het daar namelijk vol familieleden, en hun sereniteit willen we in geen geval verstoren. Op de genomen foto’s is dit echter nog niet te zien, maar dat was dus wel degelijk de reden van de boze local. We steken voor de zekerheid onze camera’s weg vooraleer we verder gaan, om meer situaties te vermijden.

Eens aangekomen op de burning ghat zien we hoe 4 mannen een overleden familielid naar de oever brengen op een versierde draagberrie, wat moet binnen de 7u na overlijden. Na een korte ceremonie wordt het lichaam op de houtstapel gelegd, waarna die aangestoken wordt met een vlam genomen van het ‘heilig vuur’, een vuur dat al honderden jaren onafgebroken brandt. Dan zijn er mensen die ervoor zorgen dat het lichaam volledig gecremeerd wordt, door extra blokken hout en (indien nodig) wat brandversneller toe te voegen. Ondertussen voeren de familieleden op de over een ceremonie uit om het overleden familielid te eren. Hierbij worden ze begeleidt door een spirituele leider, en krijgen ze Gangeswater te drinken. Heerlijk! En supergezond! Ik denk dat wij dat niet eens zouden overleven, maar zij zijn vermoedelijk daar maar gewoon een weekje van ziek. Na de crematie worden de assen verzameld en uitgestrooid over de Ganges, waardoor de persoon rechtstreeks naar het Nirvana zou kunnen. Het geheel is maar een rare sfeer, integer aan de ene kant, maar druk, verschrikkelijk heet en overweldigend aan de andere kant. Een enorm unieke ervaring, maar we gaan toch maar verder. Voor mensen die niet in Varanasi leven zijn er ziekenhuiskamers voor stervende mensen, zodat ze toch vlak naast de Ganges kunnen overlijden, en meteen gecremeerd kunnen worden. Indien ze dit niet kunnen, worden ze vaak in de thuisstad gecremeerd, waarna de assen overgebracht en uitgestrooid worden.

Alle ghats zien er voor de rest vrij gelijkaardig uit, tot aan de ‘main ghat’, Dashashwamedh Ghat. Hier is er vanavond een ceremonie die niet te missen valt. Na de main ghat is de grote burning ghat. De eerste was een kleintje, en enkel toegankelijk voor Hindus. Deze is echter opengesteld voor iedereen, en ook de klasseverschillen zijn hier een stuk duidelijker. Van simpele brandstapels voor de armen, over kleine constructies voor de middenklasse tot echte ovens voor de rijken. In totaal kunnen er tot 24 mensengecremeerd worden, op dit moment zijn het er slechts 15, en dat is al een zware ervaring, laat staan 24. We wandelen verder, en zien mensen 10m na de Ghat alweer bezig met de dagelijkse taken, zoals hun tanden poetsen. Ettelijke meters van waar de assen in het water gestrooid worden. Smakelijk.

We wandelen door en zien hoe kleurrijk de Ghats zijn, we lopen tot aan de laatste en keren dan terug naar de main ghat voor de ceremonie. We kiezen een plekje met goed zicht uit en wachten geduldig tot het begint. Ondertussen begint het plein vol te lopen, en hebben we er duidelijk goed aan gedaan van iets vroeger te komen. Al snel begint het spektakel, met zang, wierrook en brandende fakkels. Indrukwekkend, en tegelijk wat eentonig, of wij zijn gewoon ongeduldig. Na de ceremonie gaan we slapen, een dag volvan nieuwe impressies vraagt heel wat energie!

Vandaag willen we wel een boottochtje nemen, het is inderdaad een beetje drukker dan gisteren en het lijkt ons ideaal om een toertje te doen. Nu wij mee willen, lijkt het erop dat geen enkele boot ons nog mee wilt. In tegenstelling tot de tientallen voorstellen van gisteren krijgen we vandaag geen enkele maar de vraag naar een boottocht gesteld. We gaan dan maar zelf op zoek en vinden al snel iemand die ons wil meenemen. We kiezen voor een motorboot, want door de stroming op de Ganges zien we dat roeibootjes geen meter vooruit geraken. En dat is nogal zielig om aan te zien. Van op het water krijg je een heel ander zicht van de ghats, een veel mooier overzicht waardoor het er nog overweldigender uit ziet. Helaas liggen de burning ghats precies helemaal ztil, in geen van de twee is er beweging te zien, en geen idee waarom. Na deze impressie van op de boot gaan we iets eten, waarna we te horen krijgen dat de ceremonie van in de main ghat van gisteren ook vlak naast ons hotel opgevoerd wordt, maar op kleinere schaal. De drukte is een stuk aangenamer, en we kunnen gewoon rondlopen. Als het gedaan is bereiden we ons voor op de laatste trein van India, de trein van Varanasi naar Gorakpur. De trip door India zit er op!