Net aangekomen in Delhi is onze euforie van korte duur, want net als mieren die vechten voor een gevallen stukje taart op de grond, komt een leger van tuk tuk chauffeurs op ons afgestormd. Het laatste wat we op dit moment nodig hebben. Gelukkig hebben we Abhay nog steeds bij ons, zelf inwoner van New Delhi, om alle opdringerige chauffeurs weg te sturen en er eentje uit te kiezen die ons voor een prikje naar het metrostation wil brengen. We aarzelen niet en stappen meteen in. We worden gedropt aan de ingang van het station, en staan voor we het weten al in een rijdende metro. Met Abhay aan onze zijde gaat dit een stuk vlotter, zalig! Tijdens de 2 minuten durende rit begeeft Nick zen maag het echter nog een tweede keer, maar een plastiek zakje redt de omstaanders van het ergste. We stappen af aan Connaught Place, een enorm rond punt in het midden van Delhi, een soort epicentrum van hostels, cafeetjes en winkels. Hier scheiden onze wegen en we nemen afscheid van Abhay, het avontuur kan nu echt beginnen!

Net buiten de metro halte slaan we de eerste beste koffiebar in om het toilet te kunnen gebruiken, maar blijkbaar kennen ze hier enkel de smerige openbare toiletten, prettig. Nadat we een half uurtje gezeten hebben en de magen wat gekalmeerd zijn besluiten we richting een hotel te wandelen. Nog voor we goed en wel vertrokken zijn, worden we opnieuw aangesproken door een hoteluitbater langs de straat, et voila, we hebben een hotel gevonden. Het is gelegen in een klein en luguber zijstraatje, maar de kamer is supermodern en zelfs luxueus, zalig om eindelijk wat te bekomen. Terwijl Nick de misselijkheid te boven probeert te komen heeft Ann-Sofie het ideale en meest fancy wassalon van Delhi gevonden om de was te doen. Als een sardientje in een uber pool bereikt ze het, en kunnen onze kleren eindelijk een hoognodige schrobbeurt krijgen. Nadat alles proper en droog is keert ze terug via de metro, die trouwens super modern en perfect in orde is, een heus contrast met het verkeer in de straten erboven.

Eens terug is Nick min of meer aan de beterhand, en dus kunnen we de omgeving wat gaan verkennen, het is ondertussen al aan het schemeren, wat voor een heel authentiek gevoel zorgt. Rond de talrijke vuilnisbelten op de straten waar de koeien in zitten te snuisteren, staan kraampjes met groenten en fruit, kledijverkopers en schoenmakers. Rikshaws, fietsen en brommers banen zich een weg tussen de op straat slapende mensen en wandelaars, en Tuks Tuks wringen zich in doorgangen waarbij we afvragen hoe dit fysisch mogelijk is. We belanden uiteindelijk in een klein restaurantje waar ze een lokale interpretatie van lasagne prepareren, dat moeten we testen! Het blijkt een niet in de oven gebakken variant te zijn, maar minstens even lekker! Na een goed avondmaal gaan we slapen, dit hebben we wel verdiend.

Een goede nachtrust later is het sightseeing-dag. In Delhi zijn er heel wat monumenten, maar of we zin hebben om die allemaal te zien is nog niet helemaal duidelijk, dat zal de rest van de dag wel uitwijzen. We beginnen bij het Red Fort, het grootste monument van Old Delhi. We betalen – zoals het gebruikelijk is in India – 10 maal zoveel inkom als de locals en worden getrakteerd op een prachtig tafereel van … half vervallen gebouwen en ongemaaid verwilderd gras – of is het nu onkruid? De meerderheid van de gebouwen zijn gesloten of mogen enkel vanop een grote afstand bekeken worden. De fontijnen staan droog en de wandelpaden liggen er erbarmelijk bij. Het inkomgeld niet echt waard dus. Gelukkig hebben de Indiërs zelf ook wel opgemerkt dat het zo niet kan blijven liggen, en zijn ze ondertussen volop gestart met renovatiewerken. De locatie loont echter wel perfect voor een snelle urbex-uitstap, een kleine afwijking van het pad brengt ons naar een verlaten deel van het fort, onverzorgd en vermoedelijk verboden toegang. We kunnen echter subtiel voorbij sluipen en kunnen even genieten van de unieke ervaring, tot de security ons opmerkt. Na wat komedie van onschuldigheid komen we er zonder kleerscheuren vanaf. Nu maar braaf de padjes volgen. De buitenkant van het fort voldoet daarentegen wel aan alle verwachtingen. De 18 meter hoge donker rode muren en de grote toegangspoort hebben alvast wel indruk gemaakt op ons.

Op de weg naar buiten worden we aangesproken door een fiets rikshaw toer langs tempels, de kruidenmarkt etc. We verbazen ons opnieuw over onze onderhandelskills en zijn al snel op pad met een sympathieke man. Het gaat nogal vooruit, de kruidenmarkt is een prachtige mix van geuren en kleuren. Magere indische mannetjes lopen met gigantsiche zakken kruiden op hun rug doorheen de kleine straatjes van de markt terwijl anderen in hun kruidenkraam een dutje doen en slechts wakker schieten wanneer er een potentiële klant passeert. We sluiten ons bezoek aan dit kleurrijk spektakel af met een view van bovenaf! Prachtig. We zetten onze Riksja tour verder en voor we het weten zitten we al aan het laatste monument, na 3 winkeltjes verplicht interesse getoond te moeten hebben. Ze krijgen blijkbaar comissie als ze ons – toeristen – erheen brengen en we een souveniertje kopen. Onze rugzak heeft op dit moment echter geen plaats voor souveniertjes, dus keert de man van een kale reis terug.

Het plan voor de rest van de dag is simpel, treintickets boeken voor onze trip door Rajastan, de noord-westelijke provincie van India, gekend voor z’n culturele erfgoed. Historische steden, meren, woestijn… je vindt het er allemaal! Cultuurmensen zoals we zijn, moeten we dat natuurlijk gezien hebben. In een stad met 2 maal de inwoners van België en louche ‘helpende’ mensen om elke hoek proberen we ons een weg te banen richting het hoofdstation. Een onmogelijke opdracht zo blijkt. Na 4 maal in een verschillend tourist office terecht te komen (dankzij de vriendelijke en helpende locals die we toevallig om de paar honderd meter tegenkomen) hebben we het zowat gehad. We hebben 4 maal exact dezelfde uitleg aanhoord en 4 maal exact dezelfde prijs en louche voorstel gekregen voor de volledige trein- en hotelbookings van hier tot aan de grens met Nepal, waar onze trip in India zal eindigen. En dat was wel voldoende, we halen Google Maps erbij en zoeken onze eigen weg richting het officiele ticket office, uitgeput en vermoeid geraken we aan de poort van het treinstation, waar een man in security kostuum ons aanspreekt:

‘You have ticket?’
– ‘Nope.’
‘You need ticket for train to pass here! You want to buy ticket?’
– ‘I guess.’
‘Go here: DTTDC’ *wijzend naar een kaartje dat magischerwijs in z’n broekzak zat* ‘They sell ticket for train, only Rs.20 for Tuk Tuk there, it’s a government office!’

De klassieke scam, overal te lezen op het internet, hebben we zelf trouwens ook gelezen tijdens onze voorbereiding. Goed voorbereid zouden wij ons niet laten pakken… Maar uitputting haalt de overhand en we kruipen in de Tuk Tuk. En dit hadden we nooit mogen doen.

Aangekomen in het ‘DTTDC’ office zien we een sympathieke jonge man, blijkbaar de baas van de keet. Hij beweert dat hij van de overheid is en ons met andere woorden niet in t zak zal zetten. Raar maar waar doet hij wel exact dezelfde uitleg als de andere tourist offices eerder op de dag en schotelt hij ons opnieuw dezelfde prijs voor. Zucht. Moeten we dan misschien toch gewoon toegeven en onze tickets hier boeken in plaats van in het treinstation zelf? Het is voor ons moeilijk om nog te beslissen en dus schakelen we enkele hulplijnen in. We bellen een aantal locals die we onderweg hebben leren kennen op voor raad. En de antwoorden zijn nogal variërend, van een directe “Don’t book it, it’s a scam!” tot een “Looks really nice, you’ll definitely enjoy that trip, go for it!”. Ok dan, gescammed worden waar je bij zit voelt wrang aan, maar vermoeidheid doet wat met een mens. En voor we het weten is onze trip door Rajastan volledig vastgelegd. Enkel cash te betalen weliswaar, zo weinig mogelijk sporen nalaten denken ze waarschijnlijk. We doen wel nog een aantal deals, we krijgen na lang aandringen nog een ‘studentenkorting’ (geen idee wat het inhoudt want een studentenkaart vragen ze niet) een gratis overnachting in ons hotel voor vanavond en gratis transport tot aan de deur. Niet slecht. Aangekomen in het hotel storten we wat in, scams zijn nooit plezant en met je ogen open erin trappen nog minder. Maar nu kunnen we toch op onze beide oren slapen dat we overal geraken waar we moeten zijn. De trein vertrekt pas morgenavond, dus morgen staat nog wat sightseeing op de planning.

Eerst het parlement, een gigantisch complex van twee identieke gebouwen die als elkaars spiegelbeeld tegenover elkaar staan. Binnen gaan is echter niet toegelaten, dus bewonderen we dan maar de buitenkant. Niet ver ervan is de Gateway, iets te ver om er te voet naartoe te gaan en dus nemen we een Tuk Tuk.

Een wandeling rond de gate, wat foto’s, een ijsje en een nieuwe zonnebril later rijden we richting Humayun’s Tomb, gekend als de ‘Mini Taj Mahal’. Ook gebouwd als graftombe, met giganstische tuinen errond. De inkom kunnen we met de kredietkaart betalen, een stuk praktischer en eenvoudiger, maar daar denkt de bankkaart duidelijk anders over. ‘Transaction Failed’ krijgen we te zien, terwijl de app die bij de kredietkaart hoort (jep, zo fancy zijn we wel, nieuwe snufjes alom!) wel degelijk aantoont dat de betaling is doorgekomen. Wat gsm-over-en-weer-gegeef later mogen we toch binnen, en zeggen ze van de betaling nogmaals te bekijken bij het buitengaan, want tegen die tijd zal het waarschijnlijk al terug gerefund zijn, en dat zou de app ook moeten weergeven.

Je moet weten dat we er ondertussen al meermaals opgelegd zijn door de Indiërs, en nu zien we onze kans mooi om hen terug te pakken. Een screenshot van de app en wat gerommel later zijn we er klaar voor. Maar eerst genieten van Humayun’s Tomb. Het is er indrukwekkend, mooi onderhouden tuinen, prachtige gebouwen en waterpartijen alom. Het bestaat uit een aantal delen die gelinkt zijn aan elkaar, en elk deel is een prachtstuk op zich. Van de vloeren tot de koepels en de paadjes tot het perfect onderhouden gazon, alles is er pico bello. Meer dan een bezoekje waard dus! En dan is het zover, we naderen de uitgang en ze staan ons al op te wachten. We checken nog even de kredietkaart app en inderdaad, een refund van het inkomgeld is ondertussen aangekomen. Het is echter onze enige kans om hen eens liggen te hebben, dus zijn we er klaar voor. We zetten de screenshot open alsof het de app is en houden de GSM stevig zelf vast. Wanneer een van de security guards wil interageren met de “app” is die met een vlotte beweging afgesloten, maar niet nadat ze hem duidelijk gezien hebben. En dan probeert een van hen de app terug te zoeken, maar wij gebaren ons van den dommen en snappen helemaal niet waar ze om vragen. Dan begint hij alles te doorzoeken, van email tot sms tot contacten, geen app blijft gespaard, uitgezonderd de app van de kredietkaart, die wonder boven wonder aan hen voorbij lijkt te gaan. Niets aan te doen zeggen wij dan maar, geen bewijs van refund betekent voor ons dat we betaald hebben, dus laat ons nu maar buiten. Volledig tegen hun goesting en principes in laten ze ons gaan. Wat een overwinning, een Indiër scammen is niet evident, maar we kunnen het toch mooi van onze bucketlist schrappen!

Aan de uitgang staat ons alweer een hele horde chauffeurs op te wachten, en aangezien we maar een paar uur tijd meer hebben en nog een hele resem aan bezienswaardigheden te doen hebben vragen we een chauffeur voor een hele middag. Het beste aanbod is Rs.200, belachelijk weinig eigenlijk. Voor die prijs kunnen we meestal maar een paar kilometer rijden. Als dan nog eens blijkt dat het een auto met A/C en lederen zetels is, zijn we helemaal van ons melk en beginnen meteen te zoeken naar addertjes onder de voetmatten. Na een minuut is het al duidelijk, hij voert ons de hele middag rond in ruil voor 2 stops aan winkeltjes, telkens minstens 15 minuten en met het tonen van ‘oprechte’ interesse. Daar zijn we goed in, en dit comfort gaan we niet opgeven, oke dan maar. Na een korte stop aan een bakkerij/winkel bezoeken we de Lotustempel, de Lodhi Gardens, Qutb Minar, een kleerwinkel en een souverniershop. En uiteindelijk nog een theewinkel, want we zijn blijkbaar minder dan 15 minuten binnen geweest in de 2e winkel, en dus heeft hij geen fee uitbetaald gekregen. Foei foei.

Er is echter 1 probleempje, het is ondertussen 15u en de trein vertrekt tegen 17u35. We zijn best een uur op voorhand in het station volgens onze sympathieke travel agent, om onze trein rustig te kunnen vinden. Dat wil dus zeggen dat we nog ongeveer 1u tijd hebben voor de laatste bezienswaardigheid, Akshardham. Een gigantisch tempelcomplex met fonteinen en marmer, op meer dan 8000m2, en pas afgewerkt in 2005. Een parel van een tempel, en dat zullen wij al niet snel zeggen. Eens aangekomen zien we de wachtrij, de verplichte lockers en vestiaire, en de security aan de ingang. Het lijkt ons een onmogelijke opdracht in de tijdspanne die nog over is, maar een snelle berekening leert ons dat het nog kan, als we ons haasten. We zijn hier tenslotte maar een keer, dus een niet te missen kans. We schuiven aan en geraken uiteindelijk binnen, dan nog onze schoenen afdoen en we zijn klaar voor een snelle tour doorheen het tempel complex.

Eens buiten kijken we op de klok en zien we 16u30. 16u30??? Jawel, nog 1u en de trein vertrekt. En in die tijd moeten we nog naar de andere kant van Delhi om onze bagage in het hotel op te pikken en dan van daar naar het station te geraken. Bye Bye planning, de race tegen de klok kan beginnen!

16u30, nog 60 minuten
We springen op de eerstvolgende metro richting hotel, die gaat vlotjes en in 15 minuten staan we in de lobby. Onze bagage ligt al klaar.
16u45, nog 45 minuten
De keuze tussen metro of TukTuk richting station valt op Tuk Tuk, omdat die ons aan de deur kan afzetten zonder overstappen. Nu nog een Tuk Tuk vinden die ons vliegensvlug kan brengen.
16u50, nog 40 minuten
Tuk Tuk gevonden, op naar het station. De kleine straatjes laten echter geen snelheid toe dus echt vlot gaat het niet, maar we zijn bijna aan de grote baan, daar zal het wel vlotter gaan.
17u05, nog 25 minuten
We komen aan op de grote baan, maar het verkeer staat volledig vast. Spitsuur kennen ze hier duidelijk ook. Zo geraken we nooit op tijd in het station. Afstappen dan maar en rennen naar de dichtstbijzijnde metro halte.
17u10, nog 20 minuten
Aangekomen in het metrostation moeten we eerst nog een ticketje kopen, de loketbediende merkt onze haast op en werkt godzijdank aan spoedtempo en wijst ons het perron.
17u14, nog 16 minuten
De metro arriveert en we stappen in, het zijn maar 3 haltes en dan nog een stukje lopen, dat lukt ons wel.
17u21, nog 9 minuten
Aangekomen in de correcte metrohalte spurten we naar buiten, we denken te lopen maar het is verder dan we denken. De eerstvolgende Tuk Tuk die passeert hebben we bij de kraag.
17u25, nog 5 minuten
Een kilometer later stappen we af voor het station en rennen we naar binnen, sympathieke agenten zien onze haast en helpen bij het zoeken van het correcte perron, want schermen kennen ze hier niet en op het ticket staat dat natuurlijk ook niet, wat had je gedacht. 2 Louche oude verrimpelde mannen die ons voor 100 rupees ook de weg naar het perron willen wijzen bedanken we vriendelijk.
17u27, nog 3 minuten
Perron gevonden, nu nog de correcte wagon. De voorlaatste, tuurlijk, het zou niet anders kunnen! Weer lopen.
17u28, nog 2 minuten
We hebben onze plek gevonden en zitten op de trein, voor maar liefst 18u, en dat zonder snacks want die gingen we onderweg naar het station kopen. Onze planning heeft daar echter anders over beslist. Op het perron verkopen ze chips, bananen, appels en water, meer hebben we niet nodig.
17u29, nog 1 minuut
Nick beslist van ervoor te gaan en de winkel in sneltempo leeg te kopen. Een minuut tijd, dat moet lukken. 8 bananen, 4 appels, 6 zakken chips en 4 flessen water zwaarder terug de trein op, dat ging vlotjes.
17u30, de trein vertrekt
Perfecte timing zoals ze zeggen, het kon niet beter zijn!