Dag 1

Vroeg in de ochtend stappen we in Mumbai de vlieger op richting Leh (Ladakh). Een korte vlucht van ongeveer 2 uurtjes brengt ons naar het hartje van de Indische Himalaya. De maanden juli en augustus zijn absoluut hoogseizoen voor deze regio, wij trekken er begin september naartoe, net na het hoogseizoen dus en dat is duidelijk te merken. We hebben de volledige vlieger bijna voor ons alleen, plaats genoeg dus om onze gemiste slaap van vannacht in te halen. We installeren ons en nog voor we opgestegen zijn, zitten we allebei al ergens in dromenland. Een goed uur later worden we gewekt door de sterke zon die stilaan door de raampjes van de vlieger begint te schijnen. En maar goed ook dat we gewekt worden, we bevinden ons ondertussen recht boven de Himalaya wat een prachtig uitzicht oplevert. Het landschap is bezaaid met ruwe bergen met groene valleien en helder blauwe meren.

De tijd vliegt voorbij en voor we het weten beginnen we aan de afdaling richting de landingsbaan. Bij het maken van de laatste bochten vliegen we rakelings langs de bergtoppen maar de piloot heeft alles duidelijk onder controle en zet ons in een mum van tijd veilig aan de grond. Ondanks het feit dat Leh zo’n 3500 meter hoger ligt dan Mumbai moet het qua temperatuur zeker niet onderdoen, met zo’n 35 graden is het ook hier bakken geblazen. De luchthaven in Leh is piepklein, 10 minuutjes na onze landing en een visum check later kunnen we al naar onze hostel vertrekken. De enige manier om er te geraken is per taxi, aangezien er in de verste verste geen tuktuks of bussen te bespeuren zijn. Ongeacht de afstand tot de hostel betaal je 200 rupees per persoon. 400 rupees in totaal voor ons wat best wel mooi verdiend is voor de taxi chauffeur aangezien onze hostel zich nog geen 2 kilometer verderop bevindt.

Eens aangekomen in de hostel ploffen we ons neer in ons bedje, wat meteen een onaangename kennismaking oplevert met de steenharde bedden van Ladakh. Geen idee van welk materiaal de matrassen hier gemaakt worden, maar het zal alvast niet van heerlijk zachte veertjes zijn. Hoe dan ook, vandaag staat er een dagje platte rust op het programma om ons lichaam zich te laten aanpassen aan de hoogte, we kunnen dus maar beter snel vrede nemen met de staat van ons bed. Om de acclimatisatie wat te bevorderen nemen we Diamox en slagen we elk een liter water achterover voor we weer voor een paar uur naar dromenland gaan. Een deugddoend dutje later besluiten we onze benen even te strekken en op zoek te gaan naar een restaurant om iets te eten. De hoogte slaat meteen in als een bom. Hoewel de weg richting het centrum van Leh maar een kleine kilometer lang en amper valsplat is, zijn we compleet buiten adem en kost elke stap een hoop energie. Traag maar zeker bereiken we de straat met restaurantjes. Het valt ons meteen op dat hier een heel relaxte en gezellige sfeer hangt. Geen opdringerige verkopers, maar locals in traditionele kleren die je met een vrolijke ‘namastee’ begroeten, groenten- en fruitverkopers die elk hun plekje inpalmen op de stoep, ezeltjes die rustig voorbij passeren en hier en daar een toerist. In tegenstelling tot Mumbai vinden we hier nergens streetfood terug, dan maar op zoek naar een gezellig restaurant om onze honger te stillen. We bestellen een lokaal gerecht met yak cheese en genieten met volle teugen. Een paar ginger mint honey thees later slenteren we weer terug naar onze hostel. Daar aangekomen merken we dat we er een nieuwe kamergenoot bijgekregen hebben, Richey is de naam. Richey is afkomstig van Delhi en droomt ervan een nomaden bestaan te hebben. Ieder zo zijn ding zeker. In tegenstelling tot ons heeft hij zijn plan voor de komende dagen al volledig uitgedokterd. Hij probeert ons te overtuigen van mee op pad te gaan zodat we de kosten kunnen delen. Aangezien wij ongeveer dezelfde route in gedachten hadden is dit zeker geen slecht voorstel. Het enige probleem is dat Richey morgen al aan de trip wil beginnen aangezien hij al geacclimatiseerd is en dat wij nog minstens 1 rustdag kunnen gebruiken om volledig te wennen aan de hoogte. We besluiten te kijken hoe we ons morgen ochtend voelen en dan te beslissen wat we doen. Met die gedachte kruipen we alle drie onder de wol voor een deugddoende nachtrust.

Dag 2

De nachtrust was iets minder deugddoend dan we gehoopt hadden. We staan beiden op met een flinke portie rugpijn van de harde bedden. Het contrast is natuurlijk wel groot met ons luxeverblijf bij Erika en Sid (en Piper!) in Mumbai, al die verwennerij went snel. We besluiten meteen van hostel te wisselen voor wat meer comfort de volgende nacht. Onze nieuwe hostel bevindt zich aan de andere kant van Leh, een goeie test om te zien of we al wat beter overweg kunnen met de hoogte. Terwijl Nick en Richey als vrolijke schaapjes doorheen de straten huppelen, geraakt Ann-Sofie zelfs aan een slakkengang geen twee meter vooruit zonder naar adem te moeten happen. De ene verteert de hoogte blijkbaar al wat beter dan de andere. 1 uur later en 2 kilometer verder bereiken we eindelijk met zen allen de hostel. We krijgen een kamer voor drie toegewezen en nemen een korte pauze alvorens we we weer op pad vertrekken. Het eerste puntje op de planning vandaag is de permit regelen voor onze trip doorheen de Himalaya. Deze permits brengen het aantal toeristen dat beschermde regio’s bezoekt in kaart. Het leger is overal in Ladakh prominent aanwezig en de in- en uitstroom van alle toeristen wordt zorgvuldig bijgehouden. We komen terecht bij een klein bureautje dat de permit voor een prijsje wil regelen. Er zijn twee vrouwen aanwezig voor wie dit dagelijkse kost is. Je zou denken dat drie permits maken een fluitje van een cent voor ze is, maar niets is minder waar. Het lijkt alsof we hier te maken hebben met jobstudentjes op hun eerste dag aan de kassa van de Colruyt. Er wordt hevig over en weer gediscussieerd, de baas wordt erbij gehaald om hulp te vragen en de printer moet zelfs nog in het stopcontact gestoken worden. Tellen is ook niet hun sterkste kant, na 5x het wisselgeld te berekenen met een rekenmachientje, slagen ze er nog in van ons 200 rupees te veel terug te geven. We beschouwen het als een soort van wachtvergoeding. Het begint stilaan wel te wennen dat je in Azië voor paperassenwerk gewoon wat meer geduld moet hebben dan in Belgie. Een uurtje later hebben we onze permit voor de komende vijf dagen eindelijk beet. Het is ondertussen al middag, hoog tijd om aan onze sightseeing in en rond Leh te beginnen.

Dé bezienswaardigheid van Leh is ongetwijfeld Shanti Stupa. Een prachtig versierde stupa die met zijn helderwitte kleur sterk afsteekt tegen het bruine berglandschap. Van boven op de stupa zou je een panormisch uitzicht hebben over de omgeving. Alleen al om van dat uitzicht te kunnen genieten beklimmen we met plezier de 200 trappen die naar de stupa leiden. Het plezier gaat er echter al snel vanaf wanneer we na vijf minuten merken dat trappen beklimmen op deze hoogte geen kinderspel is. Om de 5 treden moeten we een rust en drinkpauze inlassen, het is afzien geblazen in deze loden hitte. Gelukkig kunnen we het aangename meteen aan het onaangename koppelen, aangezien elke rustpauze ons een steeds indrukwekkender zicht over de omgeving oplevert. Langzaam maar zeker beginnen we de top te naderen. Onderweg komen we de allereerste kleurrijke “Lung Tha” (gebedsvlaggetjes) tegen van onze reis, goed voor een klein foto- en meteen ook weer rustmomentje. Een dik half uur later staan we boven aan de stupa, het uitzicht is fenomenaal en de bries die er staat zorgt voor een meer dan welgekomen verfrissing. We hebben bovendien geluk vandaag, er staat geen wolkje aan de lucht en het zicht rijkt tot aan de verste bergen. Beter dan dit kunnen we het niet treffen, geluksvogels dat we zijn. Een bezoekje aan de Stupa zelf kunnen we uiteraard ook niet overslaan. We leren hier dat je steeds met de klok mee rond een Stupa moet wandelen en dat je je schoenen moet uitdoen wanneer je ze wilt beklimmen. Zo gezegd zo gedaan, onze voetjes zullen wat frisse berglucht zeker en vast kunnen apprecieren. Huppelend van de ene schaduwplek naar de andere om de snikhete ondergrond te ontwijken verkennen we de drie verdiepen van de stupa die elk versierd zijn met kleurrijke tekeningen.

Na een kwartier hebben we het allemaal wel gezien en besluiten we weer naar beneden te gaan. Zo eindeloos lang als de weg naar boven leek, zo snel gaat de afdaling nu. In een mum van tijd staan we weer beneden, klaar om aan het volgende avontuur te beginnen. De tijd vliegt voorbij, het is ondertussen al 15u en we hebben nog een hoop bezienswaardigheden op ons lijstje staan.

We huren een taxi voor de rest van de dag en vertrekken eerst richting Leh Palace, een koninklijk paleis dat dateert uit de 16de eeuw. Veel meer dan een bezoekje aan de buitenkant zit er echter niet in, aangezien we maar een kwartiertje de tijd krijgen van onze taxi chauffeur. Voor ons geen enkel probleem, bezoekjes aan de binnenkant kunnen ons over het algemeen toch minder bekoren. Ann-Sofie toont al de errste tekenen van vermoeidheid, maar ze besluit door te bijten.

We springen weer de taxi in en even later stoppen we bij het Shey Monastery. Shey was vroeger de zomerhoofdstad van Ladakh, en het monastery deed in die tijd dienst als zomeroptrekje voor de koning. Van dat zomertrekje blijft echter niet veel moois meer over, het lijkt er eerder op alsof het net een aardbeving overleefd heeft. Binnenin zijn er enkele aparte ruimtes met tal van brandende kaarsen die je kan bezoeken, maar meer dan dat ook niet. Het uitzicht van bovenaf over de omgeving is echter wel de moeite. Na een dik half uur springen we weer de taxi in om door te rijden naar magnetic hill. Richey is laaiend enthousiast om dat fenomeen te zien, wij hebben er echter nog nooit van gehoord. Blijkbaar creëert de omgeving er de optische illusie dat auto’s naar boven rijden terwijl ze in werkelijkheid gewoon naar beneden rijden. Hoe hard we ook ons best doen, voor ons rijden alle auto’s toch maar gewoon bergaf. De teleurstelling is duidelijk af te lezen op Richey zijn gezicht. Wij kunnen er alvast eens goed mee lachen.

Geen tijd te verliezen hier, we vervolgen onze route naar de plaats waar twee grote rivieren samenkomen, nl. de Zanskar en de Indus. Afhankelijk van het weer en het seizoen hebben beide rivieren een verschillende kleur en is het prachtig om te zien hoe ze samenkomen. Wij zijn alvast benieuwd. Eens aangekomen treffen we twee even bruine kolkende rivieren aan die samenvloeien tot een nog grotere bruine kolkende rivier. Op zich mooi om te zien maar ook deze bezienswaardigheid scoort toch wel lichtjes onder onze verwachting. In betere omstandigheden zou 1 van beide rivieren ee helder blauwe kleur moeten hebben en de andere een eerder grijze kleur. We zetten ons hier een half uurtje neer en genieten van de rust die er heerst. In de verte zien we een klein rafting bootje aankomen, één van de topactiviteiten van deze regio gezien dit het hoogste rafting punt ter wereld is, of dat is toch wat ze hier beweren. Het begint stilaan af te koelen en te schemeren dus tijd om ook hier weer te vertrekken. We keren via dezelfde weg terug en stoppen onderweg bij een soort van tempel. On binnen te gaan moeten we een grappig oranje hoofddoekje opzetten wat Ann-Sofie duidelijk beter staat dan Nick. We volgen een kort stukje van de ceremonie die er gehouden wordt en krijgen als beloning een zoete brei in onze handen geduwd. Een beetje zoetigheid is meer dan welkom want we beginnen stilaan honger te krijgen. Voor ons is het zo wel goed geweest, maar voor Richey duidelijk niet. Hij wil kost wat kost nog stoppen bij de War Memorial, een soort van herdenkingsplaats voor alle oorlogen die al gevoerd zijn om Ladakh van Pakistan en China af te houden. We komen aan om 19u10, sluitingstijd van het museum 19u00. Fieuw, wat een opluchting dat we te laat zijn. Maar dat is buiten Richey gerekend. Hij wil per se nog naar binnen, en hoewel het hele museum al leeg is en er een heel leger aan soldaten met strenge blik aan de ingang staat, slaagt hij erin dat we gratis en voor niets 10 minuutjes naar binnen mogen, helemaal alleen. Een unieke kans, dus rapen we onze laatste energie bij elkaar en gaan we mee. Binnen worden alle gebruikte materialen uit de oorlog, van wapens en sneeuwpakken tot tenten en kookmateriaal, tentoon gesteld, naast ook fotomateriaal over de verschillende oorlogen en de overleden oorlogshelden. Wanneer we terug buiten komen start een video reportage met uitleg over de verschillende veldslagen. Wij dachten deze mooi te skippen, naar Richey is ons te snel af. Nog voor we het weten zit hij al gekluisterd voor het scherm en kunnen wij niet anders dan volgen. Op het einde van de reportage moeten we allemaal rechtstaan en verplicht applaudiseren voor alle oorlogshelden. We kunnen begrijpen dat dit voor de Indiërs veel betekent, maar als toerist voelt dat applaudiseren toch wel wat overbodig. Met deze reportage heeft Richey de laatste bezienswaardigheid van zijn lijstje afgevinkt en kunnen we eindelijk terug richting de hostel vertrekken.

Eens aangekomen in de hostel wordt al snel duidelijk dat de lange dag veel te intensief geweest is voor Ann-Sofie. Dit in combinatie met een onvoldoende lange acclimatisatie maakt dat ze de dag doodziek eindigt. Alle symptomen van high altitude sickness verergeren en naarmate de avond vordert loopt de koorts op. Hoog tijd dus om te aan slapen. Hopelijk verricht een goede nachtrust wonderen zodat ze er morgen weer volledig tegen kan. Voor de zekerheid zeggen we onze plannen met Richey voor de komende dagen af. Onze 3 daagse jeeptrip richting Pangong Lake, Nubra Valley en Turtuk zal nog minstens een dagje uitgesteld moeten worden. Richey is begripvol en besluit de volgende dag alleen op trip te vertrekken maar dan met het openbaar vervoer (bus) in plaats van met de jeep. Morgen ochtend neemt hij de bus van 6u30. Hoog tijd om te gaan slapen dus.

Dag 3-9

De volgende ochtend worden we zowaar om 5u00 gewekt door het licht dat aangestoken wordt in de kamer. Voor dag en dauw is er iemand in de weer met het inpakken van z’n valies, of was het nu beton openbreken met een drilboor? We weten het niet meer zeker. Het was in ieder geval niet op de geruisloze manier waarop wij altijd braafjes onze rugzak inpakken, buiten op de gang en met het lampje van onze gsm. Niet iedereen denkt blijkbaar hetzelfde over in een dorm slapen, als je licht nodig hebt dan moet je het maar aansteken, ongeacht het uur, meningen kunnen verschillen. Wanneer we onze ogen open doen merken we dat het onze goede vriend Richey is die zo druk in de weer is. Ondanks het feit dat hij zich ruimschoots overslapen heeft, heeft hij in volle haast maar 1,5 uur nodig om heel zijn boeltje in te pakken en het licht weer te doven. Zelfs wanneer hij gaat douchen laat hij vrolijk het licht branden op de kamer. Onbegrijpelijk. Ann-Sofie haar koorts schiet er spontaan nog een graad van omhoog. De korte nachtrust heeft helaast niet veel beterschap gebracht. De situatie vergert zelfs nog en er zit niets anders op dan nog een extra dag in bed te blijven. Ondertussen hebben ook de uitbaters van de hostel door dat het niet al te best gaat met Ann-Sofie en schieten ze Nick te hulp met de goede zorgen. Er wordt meteen een extra donsdekentje en een elektrische voetverwarmer gebracht om het rillen van de kou te stoppen, ginger mint honey theetjes worden aan de lopende band aangevoerd en zelfs enkele lokale plantaardige geneesmiddeltjes worden aangeboden. Om de paar uur komt er wel iemand van het personeel checken hoe het gaat. Ongelooflijk hoe begaan iedereen hier is. Maar ondanks de voortreffelijke zorgen komt er maar geen beterschap, zelfs 5 meter wandelen is een onmogelijke opdracht. Bij de minste inspanning schreeuwen de longen het uit van de pijn. Na nog maar eens een verschrikkelijke nacht besluiten we ‘s morgens vroeg naar het ziekenhuis te gaan.

Het ziekenhuis is redelijk ver weg, en we hebben geen flauw idee hoeveel het zal kosten. De reisverzekering heeft liefst dat we hen op voorhand verwittigen van een eventuele kost, en willen we dat dan ook graag doen. Het is namelijk de eerste keer dat we er gebruik van zullen maken. Enige probleem, het is hier 6u ‘s morgens, in Belgie dus 3u30. We hebben geen geld op onze SIM kaart om naar het Belgische nummer te bellen, en dus besluiten we een noodoplossing toe te passen. We bellen Kim en Pieter op via whatsapp, Pieter heeft al wat ervaring met Joker en Wegwijzer, twee Belgische reisorganisaties, en vermoeden we dus dat hij ook best weet hoe een reisverzekering aan te pakken. In een nogal verwarde bui nemen ze meteen op. We proberen hen uit te leggen wat er aan de hand is, en of zij contact willen opnemen met VAB. Ze stemmen hiermee in, Nick stuurt alle nodige gegevens door, en een 5 minuten later krijgen we telefoon van Pieter met de vraag wat er de laatste 5 minuten precies allemaal gebeurd is. Ze zijn blijkbaar net terug van een trouwfeest, en in de slaperige roes hadden ze maar half opgevangen van wat precies de bedoeling was. Uiteindelijk hebben ze het begrepen en nemen ze contact op, terwijl wij met een taxi naar het ziekenhuis gebracht worden. We komen aan op spoed, en schuiven aan in de rij. Zoals eerder al gemerkt staat hun spoed niet gelijk aan de onze. Terwijl het onze beurt is drinken ze eerst elk een kopje thee en zitten ze wat te babbelen terwijl Ann-Sofie zit te creperen. Als we vragen of het onze beurt is doen ze een handgebaar dat algemeen te verstaan valt als ‘geduld’. Op de vraag waarom ze Ann-Sofie niet kunnen onderzoeken krijgen we geen antwoord. Na drie keer vragen stemmen ze precies toch in, en mogen we haar gegevens noteren op een blaadje, voor een kost van Rs.5.

Een nogal onnozele kost lijkt ons, puur voor dat blaadje, maar nu willen we ook niet meer moeilijk doen. Ze mag mee naar een volledig open onderzoeksruimte met inkijk van alle kanten, en de dokter begint haar saturatie te meten. Nadat het toestel 86% aangeeft, best laag dus, luistert hij even naar haar longen over haar T-shirt heen. We stellen ons wat vragen bij z’n werkwijze, het lijkt hem namelijk geen hol te interesseren. En dan komt het verdict. Volgens hem is het geen hoogteziekte, maar een virale infectie. Ze moet stoppen met Diamox innemen (medicatie om de acclimatisatie te bevorderen) en beginnen met een antibioticakuur. Binnen de 5 minuten zijn we weer buiten, maar met meer vragen dan antwoorden. De totale kostprijs van het doktersbezoek was uiteindelijk ook maar die eerste 5 Rupees. Zo’n goedkoop doktersbezoek hebben we in ons leven nog nooit geweten. We hebben er geen goed gevoel bij, en beslissen van een second opinion te zoeken. Na wat rondvragen blijkt de private dokterspraktijk maar open te gaan om 10u, terug naar de hostel dan maar. We rusten een paar uurtjes vooraleer naar de (hopelijks betere) private dokterspraktijk te gaan. Aangekomen blijkt er al 3 man voor te zitten, en de dokter heeft een vertraging van ongeveer 45 minuten. Als hij dan eindelijk aankomt gaat de eerste patient binnen. Ondertussen heeft Ann-Sofie bijna moeten overgeven in de wachtzaal, en zit iedereen te kijken. De tweede patient gaat binnen en buiten, maar de derde is sympathiek genoeg om ons voor te laten. We komen binnen in de praktijk en staan prompt aan de grond genageld. De zogezegd betere prive dokter die voor ons zit is niemand anders dan de spoedarts van het ziekenhuis waar we een paar uur geleden langsgeweest zijn. We staan even met een mond vol tanden, en weten niet echt wat gedaan. Uiteindelijk vertellen we opnieuw hetzelfde verhaal als deze morgen en hij lijkt ons te herkennen. ‘You came to the hospital yesterday morning, right?’. Oef, hij denkt dat het gisteren was, toch al een kleine opluchting. We stemmen in en zeggen dan maar dat de medicatie niet lijkt aan te slaan. Hij bekijkt ons even scheef aan en zegt dat het een aantal dagen duurt vooraleer antibiotica effectief z’n werk begint te doen. Dat weten we wel, maar gebaren ons nog even van den domme. Wanneer hij echter het briefje vraagt dat hij geschreven heeft in het ziekenhuis en we het hem geven, ziet hij de datum erop staan. ‘Today morning?’ zegt hij. Jep, niet gisteren, niet eergisteren, maar 3 uur geleden. We krijgen even het schaamrood op de wangen, maar hij besluit toch het onderzoek opnieuw te doen. Na 5 minuten komt hij echter tot dezelfde conclusie, en dus besluiten we hem maar te geloven. Hij rekent uiteindelijk niets aan omdat hij niet meer werk verricht heeft. Sympathieke man. We lopen snel naar de apotheek om de medicatie te halen die Ann-Sofie zogezegd al aan het nemen was. Net op het moment dat de apothekeres de medicatie geeft komt de dokter binnen en ziet hij het doosje. Hij kijkt ons even raar aan maar zegt niets. Om meer schaamte te vermijden maken we ons snel uit de voeten.

Een volledige antibioticakuur later wordt het duidelijk dat de dokter misschien toch nog gelijk kan hebben. De symptomen verdwijnen, en Ann-Sofie begint er weer bovenop te geraken. Of het komt door de vele rust, de ginger mint honey teas of de antibiotica gaan we nooit weten, maar ze is weer in orde! Het begint echter duidelijk te worden dat Nick stilaan de geest aan het geven is. Het lijkt er naar uit te zien dat we morgen nog niet weg gaan zijn, maar dat de bedlegerige persoon afgelost zal worden. De volgende dag is het duidelijk, ditmaal mag Ann-Sofie Nick verzorgen, wat een pret hier in Ladakh! Gelukkig geen virale infectie deze keer, en na drie dagen te spenderen zoals Ann-Sofie de laatste week gespendeerd heeft is het eindelijk zover. Het leek er nooit van te komen, een onbereikbare droom als het ware, maar met geduld en goede zorgen geraakt alles opgelost. 1 antibioticakuur, 12 Paracetamols, 10 Brufens, 8 Nocolds, een halve pot Vicks en karrevracht theetjes later zijn we genezen!

Dag 10

Dag 10 in Leh, de eerste dag dat we echt beter zijn. Tijd om onze bedjes eindelijk eens te verlaten en op zoek te gaan naar een chauffeur en jeep voor de driedaagse tocht die we in gedachten hadden. De eerste stappen die we zetten voelen nogal vreemd aan, alsof we na al die dagen bedrust terug moeten leren wandelen. Maar al snel zitten we in het goede ritme en zijn we op weg naar het centrum van Leh. Van de hoogte hebben we geen last meer, na 7 dagen kunnen we onszelf nu wel best geacclimatiseerde toeristen noemen. We springen enkele reisbureautjes binnen om de prijzen van een jeep + chauffeur voor drie dagen na te vragen. We komen al snel tot de vaststelling dat er een soort van prijsafspraak is tussen alle bureaus. Waar je ook gaat, de prijs komst steeds op hetzelfde neer, nl. Rs.19000. Onderhandelen naar een lagere prijs blijkt hier bovendien ook onmogelijk te zijn. Het aanbod is te nemen of te laten. De enige optie om onze kosten wat te laten zakken is dus op zoek te gaan naar medereizigers om de jeep te delen. We zijn onze zoektocht nog maar net begonnen of we wandelen twee meisjes tegen het lijf die ons qua gezicht bekend voorkomen. Bovendien lijken ze ook op zoek te zijn naar een excursie. Dat klinkt als een perfecte match. We spreken hen aan en komen al snel te weten dat ze in dezelfde hostel als ons verblijven. Het klikt meteen en we besluiten van de komende drie dagen samen op pad te gaan. We regelen snel de jeep en haasten ons terug richting het kantoor waar we de permit kunnen regelen. Onze permit van in het begin van de reis is uiteraard vervallen terwijl wij in bed lagen dus moeten we opnieuw langsgaan voor een verlenging. De twee Maleisische meisjes volgen ons om ook hun permit in orde te maken. In het kantoor treffen we dezelfde twee dames aan als de vorige keer. Ze zijn helemaal van hun stuk gebracht wanneer we hen vragen naar een verlenging van onze permit. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij na een dikke week voor dezelfde gebieden een permit komen aanvragen? Dat is blijkbaar een moeilijk en uitzonderlijk geval en hierover moeten ze uitvoerig overleg plegen met hun baas. Na het aan iedereen afzonderlijk uitgelegd te hebben lijkt het alsof hun frank lijkt te vallen. Ze verstaan ondertussen dat we niet in staat waren om te gaan, en dat we eigenlijk gewoon de data op de permits aangepast willen zien. Een uurtje later is alles gefixt, uitzonderlijk snel voelde het niet, maar we zijn ons opzet geslaagd! We wandelen met vier geldige permits naar buiten. De avond nadert ondertussen al en we geven de Maleisische meisjes als echte Leh-naren advies waar ze iets kunnen gaan eten. Wij slenteren nog wat verder rond doorheen de kleine straatjes, snuisteren wat rond en Ann-Sofie laat een henna artieste losgaan op haar hand met een prachtig resultaat!

Hierna ploffen we ons neer voor avondeten. We trakteren onszelf op een lokale specialiteitm nl. momo’s gevolgd door een overheerlijke pizza. Na al die dagen zonder eten toen we ziek waren hebben we die pizza dubbel en dik verdiend.

We keren terug naar de hostel en laten de eigenaars weten dat we na 9 dagen eindelijk op pad kunnen vertrekken. We bedanken hen voor de goeie zorgen en kruipen ons bedje in. De wekker staat om 5:30, om 6:00 stipt begint ons driedaagse avontuur. Slaapwel.

This slideshow requires JavaScript.