DAG 1

We overnachten in Chennai tijdens de overstap, en dus komen we ‘s morgens vroeg aan in Mumbai. In tegenstelling tot Colombo is het op deze luchthaven niet mogelijk om een SIM kaart aan te kopen, en Wifi is er niet beschikbaar. Geld afhalen is ook niet echt evident aangezien de enige ATM kapot is. Met behulp van een vriendelijke security worden we even de vertrekhal binnen gesmokkeld om daar de enige werkende ATM te kunnen gebruiken. Geld hebben we dus al, nu nog een Uber te pakken krijgen (zonder internet).
Gelukkig is er wat verderop een Starbucks met wifi, driewerf hoera! Of toch niet, de wifi werkt niet. Een sympathieke Indiër schiet ons te hulp en maakt snel even een hotspot. We downloaden Uber en boeken een rit, maar als we ons richting het pickup point begeven valt de Wifi verbinding weg. Dan maar hopen dat de driver het pickup point respecteert…

Wat een geluk, want daar is ie al. Mumbai is een gigantische stad, de luchthaven ligt er middenin, en toch is het een uur rijden vooraleer we op onze bestemming zijn, voor een afstand van ocharme 15km. Die bestemming is het appartement van Erika en Sid, Erika is de zus van een goede vriendin van Ann-Sofie. Een vriendin die bovendien heel goeie reclame maakt voor haar zus (Erika) die in Mumbai woont, en dus konden we dit aanbod niet laten schieten! Het appartement is gelegen in Powai, een chique wijk in het noorden van Mumbai. We zitten op de 34ste verdieping met een fenomenaal zicht over de stad, en in een prachtig appartement. Voor het eerst in drie weken kunnen we nog een keertje neerploffen op een zacht bedje en een warme douche nemen, heerlijk! Onze eerste uurtjes in Mumbai gaan er kalm aan toe, we bakken een vers omeletje met groentjes, genieten wat van de rust, ver weg van de drukke straten van Mumbai en maken kennis met Piper, de super lieve hond van Erika en Sid.

Sid is piloot en Erika is een bakkerin van hondentaarten. Net vandaag heeft ze een taart klaar om naar de kennel te brengen, de ideale gelegenheid om mee op verkenning te gaan! Ditmaal is het een half uurtje rijden, de reistijden beginnen al rustig aan te wennen. We worden verwelkomd door wel 20 enthousiaste honden, ze lijken Erika te herkennen en meteen te linken aan taart. We nemen onze tijd om de hondjes te knuffelen, met nu en dan een kleine ingreep om de bazige beestjes wat uit elkaar te houden. En dan is het tijd voor taart. De meeste honden kunnen met hun kop boven de afsluiting, maar een kleine Chih Tzu heeft het iets lastiger en moet telkens op en neer springen om op dezelfde hoogte te komen, maar hij laat zich niet kennen! De taart wordt in stukken gesneden en verdeeld over de enthousiastelingen, en binnen de 10 minuten is ze volledig op. We blijven nog even nagenieten en gaan dan verder op pad. We moeten nog naar de winkel voor wat koeken en snoep in te slaan, ook een avontuur op zich. Aan de ingang staat er 3 man security, 1 iemand om schrik aan te jagen, 1 iemand om je te controleren met een metaaldetector, en 1 iemand om je rugzak toe te binden met een snelbinder. In de winkel zelf loopt er ook security rond, samen met heel wat personeel om mensen te helpen met hun boodschappen. Aan de kassa aangekomen staat er 1 iemand om alles in te scannen en 1 iemand om alles in een zakje te steken. Wat verder nog wat security en aan de uitgang staat er volk om de kassabon af te stempelen met een vrolijke “Thank you, come again!” stempel. Fascinerend hoe de jobs hier aan de lopende band uitgevonden worden terwijl ze in België iedereen ontslaan om te kunnen besparen, of hoe economiën kunnen verschillen.

We besluiten rustig nog iets te gaan eten om de dag af te sluiten, na te ontdekken dat de sushibar gesloten is belanden we in Indigo, een prachtig restaurant dat eigenlijk weinig weg heeft van het India dat we in gedachten hadden. Het is een restaurant zoals we gewoon zijn, perfect in orde dus. Naast wij 3 zijn er nog 2 andere gasten, 5 in totaal. En we hebben maar liefst 12 koks ter beschikking in een open keuken. We hebben in ieder geval het gevoel van binnen de 5 minuten bediend te zijn. Niet dus. Na een halfuurtje wachten beseft Erika plots dat ze binnen een uur pianoles moet geven, en dus vragen we even hoe lang het nog zou duren vooraleer het eten klaar zou zijn, het antwoord is “Just 4 minutes”. Niet 5 dus, niet 3, maar 4 minuten. Perfect dus! Het lijkt er echter op dat ze niet met zwitserse horloges werken, de 4 minuten lopen al snel op tot 10, 20, 30… En dan lijkt het eten klaar te zijn. Nog 15 minuten vooraleer Erika moet vertrekken, zou het nog lukken? Net dan worden we bediend, perfecte timing dus. Aangezien onze porties nogal gigantisch zijn besluiten wij te blijven en te voet terug te keren, zodat Erika op haar gemak de pianoles kan halen. Ter compensatie voor het wachten worden we bovendien nog getrakteert op een overheerlijk stukje cheescake. We hadden het slechter kunnen treffen.

Na te genieten van een heerlijke burger en onze cheescake wandelen we rustig terug, met het bekende gevoel van overdaad. We hebben ons ondertussen goed geïnstalleerd op onze kamer, en merken bij het uitladen van de valies de berg vuile was die we de laatste dagen en weken hebben verzameld. Dit ontgaat ook Erika niet, en ze stelt voor om alles te wassen. We willen helpen, maar voor we het goed en wel beseffen is alles al bijna gewassen, gedroogd en opgeplooid. Hoe lief! Eindelijk kunnen we eens verse kleren aandoen, die keuze was als sterk geslonken. Met een zalig gevoel gaan we slapen, wat een ontvangst!

DAG 2

Als eerste bezienswaardigheid van India besluiten we de Gateway of India te bezoeken. Een soort Arc de Triomphe, een trekpleister voor lokale (lees: Indische) toeristen. We worden aan alle kanten aangesproken om samen met hen op de foto te gaan, waar we met plezier op ingaan. Even later leren we van wat meer ervaren India reizigers dat we nee moeten leren zeggen, omdat het op de lange duur vervelend begint te worden.

Naast de Gateway ligt het Taj Mahal Palace Hotel, we besluiten even binnen te springen omdat het er naar het schijnt fenomenaal is. Al snel wordt duidelijk waarom, gangen vol marmer, fonteinen, juwelenshops met prijzen om u tegen te zeggen en toiletbedienden die zelfs voor u de deur opendoen en de kraan open en toe draaien. We besluiten naar het hoogste verdiep te gaan, iets wat niet mogelijk blijkt te zijn zonder sleutel, maar een vriendelijke hotelgast die toevallig op dat verdiep moet zijn neemt ons met plezier mee. De trappenhal die ons terug naar beneden neemt is adembenemend. Een wenteltrap met een doorsnede van wel 30 meter. Beneden aangekomen staat er een portier die speciaal voor ons de poort opendoet, er vermoedelijk van uit gaand dat we hotelgasten zijn, helaas zijn de kamerprijzen zelfs niet aan ons, als ‘westerlingen’, besteedt.

De middag besteden we langs de Colada Causeway, een straat met talloze winkeltjes van juwelen, sjaals en kleren, die uitkomt op de Sassoon Docks, een vissershaven waar iedere dag vis aangeleverd en verkocht wordt. De haven ligt propvol met boten, en de grond met garnalenpellen. Iedere ochtend worden de verse garnalen aan de lopende band gepeld, alsof er geen einde aan komt. Het is prachtig om te zien hoe de vissersmannen zich voorbereiden op de volgende werkdag, want deze zit er voor vandaag alweer bijna op. Ze komen ‘s morgens rond 5u aan in de haven, waarna ze eerst alles uitladen, de boot schoon schrobben en terug klaarmaken. De vaten met diesel worden heen en weer gesjouwd en de vissers wassen zich op de boot. Op het vasteland zijn ze ondertussen bezig met het maken en herstellen van netten, met een souplesse van jewelste. Na een hele middag doorgebracht te hebben tussen de resten vis en gepelde garnalen hebben we in ieder geval 1 herinnering, onze schoenen zullen waarschijnlijk nooit meer zo goed ruiken als voordien, de ondertussen toch al redelijk aanwezige zweetgeur wordt vele malen overtroffen door een nog indringendere visgeur.

Het begint ondertussen te schemeren, dus besluiten we nog snel even terug te keren naar de Gateway. Ditmaal is ze verlicht, in een mooi fel rood, even kitschy als de kleurrijk flikkerende lampjes rond de buddha standbeeldjes in de bussen van Sri Lanka. Maar “De gustibus et coloribus non est disputandum” zeggen ze dan. Om van dit prachtige zicht nog een fotootje te nemen gaan we elk een andere kant op, zonder het echt te beseffen. En dan zijn we elkaar kwijt. Niet zo dramatisch zou je denken, maar het is donker en het loopt vol Indiërs die met je op de foto willen, en dat kan Ann-Sofie zelf bevestigen. Na omsingeld te worden door een hoop selfie trekkende Indiërs, zonder gsm of stoere bink aan haar zijde, begint de schrik op te lopen. Na een korte zoektocht vinden we elkaar echter terug, tijd om naar huis te gaan zo blijkt.

Om thuis te geraken zijn er 3 manieren, een taxi die ons ongetwijfeld afzet tot de derde graad, een uber die wachttijden heeft van jewelste door de grotere vraag, of de trein die deel uitmaakt van het drukste spoornetwerk ter wereld. We gaan de uitdaging aan en besluiten voor de laatste optie te gaan. Een taxi zet ons af aan het station, waar we met behulp van een vriendelijke dame al snel een ticketje kunnen bemachtigen. We vinden de correcte trein en stappen in, maar de mensen op de trein raden ons af van deze te nemen, en wijzen ons een andere trein die ons naar dezelfde bestemming brengt. We besluiten de wijze raad op te volgen, en vanop de andere trein te zien we hoe onze eerste keuzetrein volloopt met mensen tot ze overpuilt en ze uit de openstaande deuren hangen. Onze trein is inderdaad wat rustiger, maar dan nog zit ze propvol. Een aantal locals vragen waar we moeten afstappen en twee haltes voor we aankomen beginnen ze te teken te doen dat we aan de deur moeten gaan staan. We vragen ons af waarom, aangezien twee haltes best nog een eindje is, maar ook dat wordt al snel duidelijk. De in- en uitstroom is ongelofelijk. Om van de trein te raken moet je er al afspringen voordat ze stilstaat, want zelfs voor ze stilstaat beginnen de mensen al op de trein te springen. De sterkste stroom wint. Het is aan elke halte telkens een gevecht om zowel op als van de trein te geraken aangezien de trein namelijk maar een kleine 30 seconden per halte stopt, en de hoeveelheid mensen die op- en afstappen per halte enorm is, dus moet het vooruit gaan. Dankzij de sympathieke en waarschuwende locals is het ons van de eerste keer gelukt. Veel inwoners van Mumbai hebben zelf de trein nog niet genomen omwille van deze drukte, maar wij hebben het tenminste eens ervaren. Morgen nog eens! ‘s Avonds gaan we eten bij de schoonouders van Erika, het wordt een super toffe avond. Een gezellige babbel, heerlijk eten en ongelofelijk sympathieke mensen, wat wil een mens nog meer. Ze blijken binnen een maand zelf naar België te komen, meerbepaald naar Brugge, en vragen ons wat de must-sees zijn, wat niet zo simpel is als het lijkt, dus besluiten we even een hulplijn van thuis in te schakelen, nl. Pieter en Kim, waarvoor dank trouwens!

Dag 3

De volgende dag besluiten we een dagje pauze te nemen. We hebben de laatste 3 weken al bijna elke dag van hostel veranderd, en dat kan al eens beginnen doorwegen. Een dagje rust zal ons deugd doen. De foto’s van de laatste 2 weken krijgen nu eindelijk eens de verdiende aandacht, en ook de blog kan wat verder geüpdatet worden, iets wat al eventjes niet meer is gebeurd. Zelfs dat lijkt een zware opdracht te zijn, dus besluiten we een dutje te doen. Na een uur of 2 heeft Ann-Sofie het wel gehad en besluit ze een wandeling rond het meer van Mumbai te maken. Wel de moeite zo blijkt, maar slapen is ook belangrijk. Tegen 17u is Nick ook uitgeslapen, en terwijl Ann-Sofie nog weg is besluit hij een winkelcentrum te bezoeken, op zoek naar een nieuwe GSM, de huidige is het namelijk stilaan aan het begeven na 4 jaar trouwe dienst. Best een eindje wandelen, en aangezien er anders niemand thuis is en Ann-Sofie al het geld mee heeft zit er niets anders op dan te lopen. Na wat rond te kuieren en allerhande modellen te bezien is het tijd om terug te keren. Maar een keuze is er nog niet gemaakt. We zijn beiden net op tijd terug van onze uitstapjes om mee te gaan naar een feestje in een ander appartement van dezelfde blok als waar we verblijven. Een Frans koppel dat ettelijke jaren in Mumbai gewerkt en geleefd heeft vertrekt nu terug naar Frankrijk, en dus moet er afscheid genomen worden, en wij zijn uitgenodigd! Of we gaan toch mee in ieder geval. Na een stevige zoektocht naar deftige kleren, niet evident gezien we hier niet echt op voorzien waren, dalen we twee verdiepen en worden we met open armen ontvangen. De sfeer is fenomenaal, het lijkt alsof we elkaar al jaren kennen, en mogen aanschuiven aan een heerlijke tafel met biriyani, toast met krab en championnen, mini hamburgertjes etc. Het dessert hebben we niet eens gehaald, zo heerlijk was het! Na nog een kort dansje te placeren besluiten we huiswaarts te keren, een prachtige avond!

Dag 4

Na een korte nacht staan we vroeg op om terug te keren naar de vissershaven, er is ons namelijk gezegd dat de vismarkt zelf plaatsvindt tussen 5u en 11u ‘s morgens. 5u is net wat te vroeg, maar tegen 9u zijn we ter plaatse, na 40 min onderweg geweest te zijn. Het is een heel ander zicht dan gisteren, ditmaal staat het vol met kraampjes, ieder voor zich probeert z’n gevangen vis aan de man te brengen. Iets wat voor een drukte van jewelste zorgt. We zien er alle soorten vis, octopi, krabben, garnaaltjes en nog veel meer. Helaas is niets bereid, dus laten we het maar links liggen, jammer. Na wat rondwandelen valt het ons op dat er aan 1 kant van het dok een massa mensen verzameld staan, en natuurlijk neemt de nieuwsgierigheid in ons dan de overhand. We gaan een kijkje nemen en zien nog net de mast van een boot boven water uitsteken. Er is blijkbaar een boot gezonken, met het merendeel van de gevangen vis er nog in. Het inkomen van een hele hoop mensen dus, gezonken. Ze zijn echter met man en macht bezig om de boot terug boven water te krijgen. Een andere boot probeert hen met touwen recht te trekken, terwijl ze vanop de kant alles in gereedheid maken om de vis snel uit te laden. Het ziet er echter niet naar uit dat dit evident zal zijn, en de ramptoerist uithangen is nu ook ons ding niet echt, dus besluiten we verder te gaan en straks nog eens terug te komen kijken. Na geruime tijd op de markt gespendeerd te hebben, terwijl het pijpenstelen regent en we de visgeur al niet meer gewaar worden, keren we terug en zien we dat de gezonken boot nog geen meter hoger uit het water ligt. Verschrikkelijk om te zien, laat ons hopen dat het hen wel nog lukt, dit wens je niemand toe.

Om de vis vers te houden gebruiken ze geen koelwagens, dat bestaat hier niet, maar isomo bakken vol met ijs. Aangezien gecrusht ijs vrij snel smelt is het beter van het ijs in grote blokken ter vervoeren, en pas later te crushen. Dus ook dat doen ze in de haven zelf. Grote vrachtwagens volgeladen met gigantische blokken ijs komen aangereden, terwijl er een aantal machines klaargezet wordt om het te vermalen. Het zijn grote hakselaars op benzine, die ter plaatse de blokken vermalen en het verbrokkelde ijs op de grond uitwerpen. Daarna wordt het opgeschept en in een duwkarren geladen, waarna het naar de correcte boot gebracht wordt. Zwaar werk, en dat doen ze elke dag opnieuw. Even later zeggen we de haven vaarwel, en om te proeven van de meest verse garnaaltjes ter wereld bestellen we een prawn massala net erbuiten. Het lijkt er wel op dat rijst hier niet standaard meegeleverd wordt bij het bestellen van massala. We krijgen namelijk gewoon een potje massala zonder meer, niet echt een volle maaltijd dus. Maar de rijst is bliksemsnel klaar, en dus kunnen we eraan beginnen. De beste massala ooit! Ze is overheerlijk, vrij pikant, maar daar kunnen we mee leven.

‘s Middags nemen we een Uber naar Queens Necklace, een stuk strand aan de westkust van Mumbai. ‘s Nachts zou het hier een prachtig zicht zijn, met verlichte gebouwen en straten, maar aangezien we hier overdag zijn is het niet zo spectaculair als op de postkaartjes, maar nog altijd mooi. Het stuk strand dat we afwandelen brengt ons richting de Hanging Gardens, een park waarvan de padjes je het park laten verkennen en de struiken gesnoeid zijn in de vorm van dieren. Of zo zou het toch moeten zijn. Het is compleet verloederd, de struiken zijn in geen maanden meer gesnoeid, het gras is niet afgereden en de padjes worden geflankeerd door bankjes die aaneenhangen met gebroken planken. We besluiten verder te gaan richting Dhobi Ghat, aangezien dit niet echt de moeite is om lang te blijven. Dhobi Ghat is de grootste wasserette van Mumbai, het is een openlucht wassalon dat “per dag meer dan 1 Lakh kledingstukken wast”. Ter info, 1 Lakh = 100.000, dus 100.000 kledingstukken per dag, en dat allemaal met de hand. Eens aangekomen aan 1 kant van de wasserette komt er al snel iemand toegelopen die ons een rondleiding wil geven, dit lijkt ons ideaal, want zelf onze weg vinden in deze kleine straatjes is niet zo simpel. We spreken een prijs af van Rs.100 per man en we beginnen de rondleiding. Al snel blijkt dat de was over het algemeen enkel ‘s morgens gedaan wordt, want er is maar 1 iemand meer bezig. Dankzij deze ene man zien we hoe zwaar het is om kleren met de hand te wassen. Iedere familie heeft z’n eigen hokje, een dhobi genaamd. En iedere dhobi heeft een steen waarop de kleren geslaan worden om ze proper te krijgen. In het water aan hun voeten zit wasmiddel, dus kunnen ze de kleren gewoon onderdompelen, schrobben, uitslaan, onderdompelen… en dat een hele voormiddag lang. Nadien worden de kleren gespoeld in een bak met proper water.
De namiddag dient om de was op te hangen en te drogen, te strijken en in te pakken voor aflevering. Het is ongelofelijk te zien hoe ze in de massa kleren toch altijd de juiste leveringen kunnen verpakken. Elk kledingstuk krijgt een label toegekend dat de eigenaar aanduidt, maar hoe dat voor hen duidelijk kan zijn is voor ons een mysterie. Om de kledij op te hangen gebruiken ze geen wasknijpers, maar klemmen de was tussen een gewonden koord door. Efficient, en het vermijd de kost van een miljoen wasknijpers.

Na de tour wandelen we zelf nog even rond om het spektakel te aanschouwen, waarna we in de straatjes errond wat rondkijken. Langs de weg zitten er mannen die baarden scheren, na 3 weken op pad is het al eens tijd voor een scheerbeurt. De man is nog geen 2 minuten bezig met scheren of er staat al een hele groep geInteresseerde Indiërs toe te kijken, blijkbaar de eerste keer dat een vreemdeling zich hier laat scheren. Met een vers mes snijdt het als door boter, en in geen 5 minuten zijn de bakkebaarden en de baard er al af, van de snor blijft hij heel netjes af, zoals dat in India de gewoonte is, maar dat is duidelijk niet onze bedoeling. Nick doet hem snel teken dat hij die snor gerust mag meenemen. Even later nemen we afscheid van de omgeving en nemen we de trein terug. Vanavond wacht er ons een welness- en filmavond met een aantal Vlamingen dat ook in Mumabi verblijft, en dat willen we uiteraard niet missen! Aangekomen in het complex wordt onze auto geparkeerd, en eten we een hapje met zicht op het zwembad. Na het eten blijkt echter dat het te laat is om nog een duik te nemen in het water, balen. De film zien zit er wel nog in, de cinemazaal is namelijk afgehuurd voor ons alleen, een primeur voor ons, maar hier heel normaal blijkbaar 🙂 De film is PK, een film over geloof en hoe dat geïnterpreteerd kan en moet worden, maar op een komische en luchtige manier in beeld gebracht. Ongelofelijk maar waar, de film begint in Brugge, iets wat we aan geen kanten verwacht hadden. De film is prachtig om te zien, helemaal anders dan we verwacht hadden van Bollywood. Na de film gaan we Sid ophalen op de luchthaven, hij is net aangekomen op Mumbai Airport na een lange werkdag. Moe maar voldaan keren we terug naar huis.

Dag 5

De nieuwe dag starten we met een nieuwe treinrit, de meesten hadden het ons afgeraden maar we vinden het een fantastische ervaring. De drukte is fenomenaal, maar iedereen op de trein is super behulpzaam om ons de correcte treinen en stations te helpen vinden. Op de trein raken we aan de praat met Gary, een local die tot een tijd geleden in Dharavi werkte, lang gekend als de grootste slum van Azië. Laat nu net het toeval zijn dat we dit deze middag wilden bezoeken, en hij stelt voor ons rond te leiden, want de straatjes zijn klein en de veiligheid is volgens hem niet overal even sterk. We wisselen telefoonnummers uit en spreken af van hem tegen 13u even op te bellen om verder af te spreken.
De ochtend spenderen we aan een wandeling langs de Bombay High Court, de Clocktower en de Universiteit. Dit is allemaal te zien vanop het cricket terrein er vlak naast. We zetten ons even aan de overkant op een bankje om wat te genieten van het uitzicht, en al snel komt een local naar ons toe die geInteresseerd begint te praten over België. Hij ‘verzamelt’ vreemde munten en vraagt of wij er nog een paar Belgische hebben. Gelukkig voor hem hebben we nog 1.2 euro op zak, en slim als hij is vraagt hij of hij ze mag houden, van een nieuwe manier van bedelen gesproken. Na een tijdje besluiten we verder op pad te gaan en een andere uitgang te zoeken van het park, eentje die iets meer in de richting ligt waar we naartoe willen wandelen. Maar na de hele toer gedaan te hebben blijkt er maar 1 in- en uitgang te zijn. Cricket velden zijn best groot, daar kunnen wij van getuigen. Onze zoektocht naar een felbauwe synagoge in de buurt draait op niets uit aangezien ze volledig ingepakt is voor restauratiewerken. Het is ondertussen al bijna 13u, en dus besluiten we het erop te wagen en Garry te bellen, hij leek een oprechte en eerlijke mens, dus waarom niet. We spreken af aan treinstation Sion, niet ver van Dharavi, waar hij ons al staat op te wachten. Na een korte wandeling komen we aan en begint de echte rondleiding. Hij toont ons de kleinste steegjes, waar we dagelijkse leven zijn gang gaat. We passeren kledingmakers, pottenbakkers, scholen en kleine electronica winkeltjes… er lijkt aan niets een tekort te zijn. De omgeving is echter smerig en totaal niet onderhouden, de huizen zijn 5 tot 10m² groot voor een familie van 5 personen en de frisse luchttoevoer in de steegjes is compleet afwezig. Geen gezonde omgeving om te wonen dus. Maar dat betekent niet dat er niets gaande is, het zit vol van de kleine ondernemers, wat zorgt voor een jaarlijke omzet van zo’n 500 miljoen Euro. Dat wijst erop dat de mensen hier niet stil zitten, velen zijn gedreven en hebben soms zelfs overheidsfuncties. Dharavi is een verzameling van minderbedeelden, maar verre van crimineel. Wat de huizen betreft is het een mengeling van bouwvallige appartementsblokken, geknutselde huizen en golfplaten, velen niet waterbestendig en soms met kamers van 2m², waar dan 1 persoon in leeft. Andere huizen zijn dan wel weer in orde, en in 1 hiervan worden we uitgenodigd voor een kopje thee. Super vriendelijke mensen die hun huis nog maar net gerenoveerd hebben, en het ziet er prachtig uit. Na een uitgebreide babbel gaan we verder op pad, en uiteindelijk worden we uitgenodigd bij Gary’s tante voor een kop thee. Het appartement is niet in Dharavi gelegen, dus nemen we de trein om er te geraken. Het is een muf gebouw, maar het appartement is echt ok. De familie zelf ontvangt ons met open armen en biedt ons meteen water en thee aan. We krijgen gefrituurde aardappelschijfjes en ajuinringen aangeboden in overvloed, heerlijk! We leren nog heel wat bij over Mumbai en omgeving, en na een fotootje te nemen van de familie vertrekken naar huis, het is ondertussen 21u, en de rit naar huis duurt nog een klein uurtje.

Dag 6

De laatste dag besluiten we te spenderen aan de Kanheri Caves, een grottencomplex op een half uurtje rijden van Powai. We ontmoeten er een Antwerpse reisizigster en delen de taxi richting de caves in het park. De Kanheri Caves waren ooit een gigantisch wooncomplex met tempels, en dus zijn er talloze huisjes om te bezichtigen. Er loopt een rivier dwars door het ‘stadje’, waar locals genieten van de verfrissing van het water, iets waar wij zelfs nog niet aan mogen denken of we krijgen al buikpijn van het nogal onzuivere water. Na 2 uurtjes hebben we het wel zowat gezien en keren we nog even terug richting een shopping centrum, wie weet kunnen we hier nog wat kleren op de kop tikken voor onze reis door India. Na wat rond te zoeken en een aantal zaken te kopen keren we terug richting het appartement, want vanavond staat er een Rummikub avond op het programma met de Belgische expats in Mumbai. De sfeer zit er goed in, en een heerlijk glaasje wijn maakt de avond compleet. Een prachtige afsluiter van Mumbai! We kruipen niet te laat ons bed in, want tegen 3u moeten we alweer opstaan, onze vlucht vertrekt om 5u50 en dus komt er niet veel slaap aan te pas. Erika geeft ons nog wat zaken mee, een aantal Indische outfits voor Ann-Sofie, waardoor ze wat sneller onder het volk zou kunnen blenden, wasmiddel, versgesneden papaya etc., wat een engel! We nemen afscheid en bestellen een Uber richting luchthaven. Mumbai zit erop, bedankt Erika en Sid om het zo geweldig te maken! Wij komen jullie binnen enkele jaartjes nog wel eens bezoeken 😁

This slideshow requires JavaScript.