We verblijven eigenlijk niet in Trinco, maar in Uppuveli, een klein stadje op een 6km van Trinco verwijderd. Trinco zelf heeft namelijk geen fantastisch strand, enkel een gigantische haven. Vanuit Uppuveli huren we een fiets richting Nilaveli, dat zo’n 12 km verderop ligt. Voor we de fietsen gezien hadden dachten we aan een uurtje fietsen, maar eens we ze te zien krijgen maken we er al snel een hele dag van. Het lijkt wel alsof alle fietsen in Sri Lanka gemaakt zijn voor 5-jarigen en de banden in geen jaren meer opgepompt geweest zijn tot een zeldzame toerist het in zijn hoofd haalt eens een fiets te huren. De kleine fietsjes storen ons echter niet, we rijden hierdoor een stuk trager, en kunnen dus meer van het landschap genieten. Na een klein half uurtje rijden slaan we rechtsaf, omdat ons gevoel zegt dat Nilaveli in die richting moet zijn. We rijden door kleine straatjes tot we uitkomen op een strand. Niet het strand van Nilaveli zo blijkt, maar een stuk dat compleet verlaten is met spierwit zand en hemelsblauw water, een strand zoals je ze op de postkaartjes ziet, het bestaat! Het duurt natuurlijk niet lang vooraleer we onze plannen aangepast hebben, in Nilaveli geraken is snel van de kaart geveegd. Golven van jewelste, stralende zon en palmbomen, wat wil een mens nog meer. We trekken onze zwemkleren aan en genieten van het heerlijke frisse water van de oceaan, die we hier helemaal voor ons alleen hebben. Na een hele poos besluiten we toch nog richting Nilaveli verder te fietsen, we zijn hier namelijk maar 1 keer en willen dit stadje graag gezien hebben. Een aantal heuvels en 3 ijsjes later komen we na een klein uurtje fietsen aan in Nilaveli. Het was ongetwijfeld een van de meest uitputtende fietstochtjes van de laatste jaren. Eenmaal aangekomen voldoet Nilaveli toch niet echt aan onze verwachtingen. Het is hier bovendien ontzettend druk waardoor je amper over het strand kan wandelen. We keren al snel terug, met nog een hele terugweg voor de boeg. Aangezien het stilaan donker begint te worden besluiten we de zonsondergang door te brengen op het stukje verlaten strand van eerder op de dag. Het is prachtig, het water is nog steeds warm, terwijl de zon snel wegzakt. Na zonsondergang reppen we ons weer naar de hostel, wanneer we even later bijna terug in Uppiveli zijn is het al compleet donker, best een uitdaging in dit drukke verkeer (zonder fietslichtjes). Maar zoals altijd bereiken we onze bestemming zonder kleerscheuren en kunnen we rustig een restaurantje opzoeken. Gewoontebeestjes zoals we zijn, gaan we naar dezelfde plaats als gisteren. De mensen van het restaurant herkennen ons zelf en maken deze keer een extra grote portie, hmmmm. Wanneer we even later terug aankomen in onze hostel schiet het ons nog te binnen dat we nog geen visum voor India aangevraagd hebben, en dat onze vlucht naar Mumbai al geboekt is voor binnen 4 dagen. Via de website van de overheid vragen we vlotjes de visa aan, alles gaat goed vooruit tot we aan de betaling komen, en die wil niet mee. Na een korte google zoektocht blijkt dat de infrastructuur van India helemaal niet voorzien is op het aantal aanvragen dat ze binnen krijgen, dus is het een kwestie van geluk. Na 3 maal proberen lukt het echter wel, en kunnen we dus terug rustig ademhalen. Het is nu 21u30, en de cocktailbar op het strand is maar open tot 22u. In recordtempo ruimen we alles op en reppen we ons naar het strand, perfect op tijd om nog te kunnen genieten van een Mojito bij kaarslicht op het strand, Cheers!