De volgende bestemming is Nuwara Eliya, waar we wel al eens voorbij gereden zijn, maar niet gestopt omwille van het slechte weer. Daarvoor moeten we dus de trein nemen, maar vanuit Kandy is deze enorm druk. Op het perron ontmoeten we Ashley, een brit die zelf net 60 dagen in India heeft doorgebracht en ons dus allerlei tips kan geven om het land zonder kleerscheuren door te komen. Op onze toer vertellen wij hem wat we in Sri Lanka geleerd hebben, en zo wordt het een mooie uitwisseling van ervaringen gedurende de hele rit richting Nuwara Eliya. Daar afstappen lijkt echter minder evident, de inwaartse stroom in de trein is vele malen groter dan de uitgaande, en dus moeten we vechten om op het perron te geraken. Eind goed al goed, en we nemen afscheid van Ashley. De bus richting het centrum staat ons al op te wachten, en in een klein half uurtje staan we aan de hoofd bushalte. De zoektocht naar de hostel is minder evident, want niemand lijkt het te weten zijn en bordjes zijn er ook niet te vinden. Dankzij een sympathieke Tuk Tuk chauffeur, die de eigenares opbelt en ons daarna uitlegt hoe we het kunnen vinden, geraken we er goed en wel. Het is een oud dametje dat twee lege kamers in haar huis verhuurt, en we mogen de mooiste uitkiezen. We installeren ons en trekken de centrum in, het is een klein maar gezellig stadje met een winkelstraat en een aantal restaurantjes. We kijken even rond in de kleerwinkels en leren van een vlotte verkoper dat er twee versies van ‘The North Face Windstopper’ jassen bestaan, jassen die de wind stoppen en jassen die dat niet doen, en kwestie van onderscheid te maken in de namaak. Hij toont ons hoe we snel het onderscheid kunnen maken door door de jas te proberen te blazen, een logische maar best slimme manier. We besluiten er toch maar geen te kopen en onze centjes te investeren in een lekker avondmaal. Voldaan keren we even later terug naar ons kamertje in de homestay.

Nuwara Eliya ligt een stuk hoger dan we al geslapen hebben, en dus belooft het koud te worden. Dat is ook te merken aan de 3 fleece dekens die klaarliggen op de kamer. En ze zijn alle 3 nodig om de nacht goed door te komen. Via whatsapp regelen we nog snel een scooter voor de volgende dag, want we willen de theeplantages van Nuwara Eliya grondig beleven. Eigen transport is dan aangeraden, dan stop je waar je zelf wilt en kan je alles maximaal opnemen.

Om 9u staan we op post om de scooter te huren, maar vinden de exacte locatie niet, de verhuurder is nergens te zien. We vragen wat hulp aan twee locals en die helpen ons met plezier verder. Ze willen ons zelfs met hun auto op de juiste locatie afzetten. Maar ook voor hen lijkt de juiste locatie vinden ietsje moeilijker dan gedacht. Maar wie zoekt die vindt, na een half uur zoeken blijkt de verhuur locatie nog geen 300m verder te zijn van waar we oorspronkelijk stonden en kunnen we eindelijk vertrekken. Nick als chauffeur en Ann-Sofie als gps achterop. Het plan is om van Nuwara Elyia naar Hatton te scooteren en onderweg te stoppen bij verschillende theeplantages. De theeplantatges in Sri Lanka kunnen besschouwd worden als een koloniale erfenis van de Britten. Aanvankelijk was het centrale heuvelland van Sri Lanka bezaaid met koffieplantages en tijdens de kolonisatie in de 19de eeuw lieten de Britten afstammelingen van de Tamils uit Zuid-India overkomen naar Sri Lanka om te helpen bij de koffieoogst. Toen een plantenziekte de koffieoogst volledig verwoestte besloot men theeplantages aan te leggen. Dit bleek een groot succes te zijn, aangezien het klimaat in Sri Lanka ideaal is voor theeplantages. Tot zo ver het stukje geschiedenis…

We zijn zo’n 10 minuten onderweg met onze scooter wanneer we vaststellen dat er toch maar weinig thee plantages op de route liggen, we besluiten even op google maps te checken waar we zitten en merken al snel dat we in de verkeerde richting vertrokken zijn. We maken rechtsomkeer en voor we het weten passeren we al de eerste theeplantages, iedere nieuwe al mooier dan de vorige. Na een klein uurtje scooteren slaan we een willekeurige theeplantage in, in de hoop van wat plukkers aan het werk te zien. We komen aan bij een slagboom, maar mogen met de scooter gewoon verder rijden, tussen de plantages door. Ze zijn net bezig met plukken, een prachtig zicht! We maken een korte wandeling door de thee plantages en maken kennis met de thee plukkers. Opvallend is dat alle thee plukkers vrouwen zijn, in en rond de plantages is er werkelijk geen enkele man te bespeuren. Reden hiervoor: “vrouwen hebben zachtere handen en hebben meer geduld. Ze zijn productiever dan mannen”. Bovendien kunnen deze vrouwen perfect hun evenwicht bewaren op teenslippers op de steile modderige padjes tussen de theeplanten terwijl wij op onze wandelschoenen haast om de twee stappen onderuit schuiven. We merken al snel dat het theeplukken echt precisiewerk is. Na een korte babbel komen we te weten dat enkel de licht groeneblaadjes (dit zijn doorgaans de bovenste twee lagen blaadjes van de struik) geplukt mogen worden omdat deze de beste kwaliteit van thee leveren. Op deze manier kan de oogst ook het hele jaar doorgaan waarbij elke thee struik ongeveer 4 tot 5 keer per maand geplukt wordt. Dit plukken gebeurt in Sri Lanka nog steeds met de hand wat ervoor zorgt dat er het hele jaar door werk gegarandeerd is. De geplukte blaadjes doen ze in een grote oogstzak die ze via een riem over het voorhoofd op hun rug dragen. In een mum van tijd is de oogstzak gevuld en worden de geplukte theeblaadjes in grote zakken gedaan die vervolgens gewogen worden en naar de thee fabriek even verderop getransporteerd worden. Na een half uurtje wandelen doorheen de theeplantages keren we met de scooter terug naar de hoofdbaan en komen we onderweg de theefabriek tegen. Opmerkelijk is dat alle theefabrieken in Sri Lanka er exact hetzelfde uitzien. Alsof de tijd is blijven stilstaan. De gebouwen zijn vaak nog in hun oorsproneklijke staat van 100 jaar geleden, en ook de machines die binnenin gebruikt worden zijn stokoud. Zowat alle fabrieken en theeplantages dragen bovendien ook nog Britse namen zoals bv Edinburgh en Somerset.

Eens aangekomen op de hoofdbaan zetten we onze scootertrip richting Hatton verder. We passeren een enorme waterval middenin een groen landschap, wat doet terugedenken aan onze roadtrip doorheen IJsland. De ideale plek om even te pauzeren alvorens we onze trip verder zetten. Wat verder op de route passeren we nog een tweede waterval. Naarmate we dichter bij Hatton komen worden de theeplantages steeds indrukwekkender en dus besluiten we nog eens een wandeling te maken door een aantal theeplantages. Echter bleek dat ietsje moeilijker dan verwacht. Onderweg komen we kleine waterstroompjes tegen waar we vlotjes kunnen overspringen, tot we even later aan een rivier komen die ons toch net ietsje te breed lijkt om veilig tot aan de overkant te geraken. We kunnen geen kant meer op dus besluiten maar weer terug te keren naar onze scooter. En kwartiertje later komen we aan in Hatton waar we uitgebreid de tijd nemen om even iets te eten. Het dorpje zelf stelt niet zo heel veel voor dus besluiten we terug te keren richting Nuwara Eliya. De weg terug gaat al een stuk vlotter, we kennen de weg en de scooter en dus kunnnen we nu des te meer genieten van de omgeving. Ergens halverwege de terugweg besluiten we nog een laatste keer van de hoofdbaan af te wijken en een klein zandweggetje in te slaan richting een paar prachtige theevelden en een theefabriek. Onderweg passeren we langs de kleine bouwvallige huisjes in een geimproviseerd dorpje waarin de theeplukkers wonen met hun gezinnen. De omstandigheden waarin ze leven maakt pijnlijk duidelijk dat de theeplukkers tot een van de armste bevolkingsgroepen van Sri Lanka behoren. Voor een basisloon van ongeveer 2 euro per dag staan ze dagelijks uren te werken in de gietende regen. Onwerkelijk. Een klein stukje voorbij deze huisjes komen we aan bij een theefabriek. Om te weten te komen hoe de theeblaadjes gedroogd, gemalen en gezeefd worden in de fabriek besluiten we te vragen of we even een kijkje binnen mogen nemen. Jammer genoeg is deze fabriek niet toeganeklijk voor toeristen omwille van veiligheidsredenen. Men raadt ons aan om naar de Pedro Tea Estate nabij Nuwara Elyia te gaan. Deze theefabriek wordt speciaal opengesteld om toeristen een kijkje te laten nemen. Zo gezegd zo gedaan rijden we snel terug richting Nuwaray Eliya waar we om 17u aankomen… sluitingstijd van de fabriek. Teleurgesteld als we zijn vragen we of we toch nog snel even op het domein een kijkje mogen nemen. Nog geen 5 minuten later staan we binnen. We nemen heel snel een kijkje in de fabriek en overschouwen de theevelden. Om ons blitsbezoekje compleet te maken kopen we nog wat thee als souvenirtje voor Erika, de zus van een vriendin waar we enkele dagen zullen blijven logeren wanneer we in Mumbai zijn. Moe maar voldaan gaan we in het centrum van Nuwara Eliya nog iets kleins eten en keren we terug richting hostel na de brommer veilig ingeleverd te hebben. Wat een top dag!