Voorbeeldig zoals we zijn staan we om 8u stipt op de afgesproken plaats, maar geen Denzil te bespeuren. In Sri Lanka steekt het niet zo nauw met de tijd, 8u kan ook zowel 9u zijn. Er is nog 1 andere optie om in Ella te geraken, en dat is met de bus van 8u30, maar de bushalte is een aantal minuten verderop en dus niet meteen bereikbaar. Andere opties zijn er niet echt, dus Denzil kan maar beter snel opdagen. We besluiten hem een academisch kwartiertje te geven alvorens we besluiten van alsnog de bus te nemen. Tot 8u10 is niemand te bespeuren, en net als we op het punt staan een tuk tuk te nemen richting de bushalte, staat hij daar plots voor onze neus. Dan maar de valiezen inladen en vertrekken!

De Tuk Tuk is meer dan in orde, het is een XL uitvoering, met meer dan genoeg ruimte voor ons twee. Alles erop en eraan, behalve een muziekinstallatie. Al snel blijkt die overbodig te zijn door de uitleg die Denzil ons tijdens de rit geeft. Hij vertelt over tempels die we passeren, dieren die we tegenkomen en beantwoordt al onze vragen. We stoppen eerst even snel aan een Buddha standbeeld voor een kort gebedje, dit is de gewoonte wanneer ze lange ritten maken, en dan aan een fruitkraampje om bananen te kopen. Die zijn niet voor ons, maar voor de olifanten die we onderweg kunnen tegenkomen, aangezien onze route recht doorheen Yala national park loopt.

Gedurende 3u passeren we langs talloze dorpjes, rijstvelden en verlaten straatjes. We maken een korte stop bij een tempel om wat fototjes te nemen en onderweg zien we evenveel olifanten als we op de safari gezien hebben. We kunnen hen zelfs van dichter bij aanschouwen dan tijdens de safari. Het laatste uur is wat lastiger, dan gaan we de bergen in en wordt de Tuk Tuk serieus op de proef gesteld. Het afdalen is geen enkel probleem, maar bij het stijgen krijgt hij het soms wat moeilijk. We halen met moeite 20 kilometer per uur, maar we geraken telkens opnieuw boven, tot we veilig bij onze bestemming, Ella, aankomen.

We zijn naar Ella gekomen om wat een van de mooiste treinritten ter wereld genoemd wordt mee te maken, nl de treinrit van Ella naar Kandy (of omgekeerd natuurlijk). Maar geluksvogels zoals we zijn, houden de spoorwegen een staking, is het mogelijk van nostalgie te voelen na 2 weken tijd? Het is nog onduidelijk wanneer de staking over zal zijn dus besluiten we alvast een nachtje te boeken in Ella. We vinden al snel een hostel, niet al te ver van het station, waar we diezelfde avond nog terecht kunnen. Na een korte powernap trekken we onze wandelschoenen aan om nog een klein stukje van Ella te verkennen. De eigenaar van de hostel vertelt ons dat Ella Rock, een viewpoint over de stad en de omliggende natuur, niet ver wandelen is. Zo is onze middag toch nog nuttig gespendeerd. Er schijnt een padje te zijn tot aan de top, maar we zijn het spoor meemaals bijster. Meermaals komen we in de tuin van locals terecht en moeten we rechtsomkeer maken om een ander padje te zoeken… aan dit tempo zijn we nooit voor het donker wordt boven. Tot uiteindelijk een vriendelijke local die we tegenkomen voorstelt om mee te gaan tot aan de top. En best, alleen gingen we het onmogelijk gevonden hebben. Op onze stevige wandelschoenen lopen we al puffend achter een huppelende 70-jarige man op blote voeten aan, de conditie van deze mensen is echt ongelofelijk! Met behulp van onze ‘gids’ bereiken we in een mum van tijd Ella Rock.

De top is prachtig, een uitzicht van jewelste. We nemen wat foto’s, drinken een cocosnoot leeg en wandelen nog even verder door naar een ander viewpoint aan de andere kant van de heuvel. Daarna beginnen we weer aan de afdaling. Veel tijd hebben we niet meer want het begint al richting schemerdonker te gaan. We zijn maar net op tijd beneden, of het is helemaal donker. Na nog snel een hapje te eten wandelen we over de treinrails terug naar de hostel, dat is namelijk de enige weg om er te geraken. Aangezien de treinen staken hoeven we niet echt op te letten, of zo dachten we toch. De staking lijkt voorbij te zijn, want van om de hoek komt een trein aangevlamd. Hij toetert er op los, en samen met nog enkele toeristen die verrast waren door de naderende trein kunnen we nog mooi op tijd van de sporen springen en de trein van heel dichtbij zien passeren (aan de ongeruste mama’s, de treinen rijden hier amper 20 km per uur dus zo heel gevaarlijk was die passage nu ook weer niet). Dit maakt onze keuze voor wat we morgen gaan doen ineens veel eenvoudiger, morgen gaan we met de trein van Ella naar Kandy!

This slideshow requires JavaScript.