Dag 1

Na onze eerste nacht in Colombo nemen we ‘s morgens vroeg de trein naar Hikkaduwa, een klein vissersdorpje aan de westkust van Sri Lanka. We zijn nog maar amper vertrokken uit onze hostel en er stopt al een Tuk Tuk die ons met plezier naar ‘Mount Lavinia Railway Station’ wil brengen, zo gezegd zo gedaan, al moet die ‘Mount Lavinia’ toch wel ergens verloren gegaan zijn, want we worden (zonder het zelf te beseffen) afgezet aan een ander treinstation in de buurt. Geen probleem zou je denken, we nemen gewoon een andere trein, maar al snel blijkt dat het Sri Lankese treinverkeer niet zo simpel is als we denken. Er rijden gewoonweg geen treinen richting Hikkaduwa vanuit het station waar we gestrand zijn. Dan maar weer de Tuk Tuk op, waarbij we ditmaal de naam van het station opschrijven voor de chauffeur om verwarring te voorkomen. Dit blijkt de juiste techniek te zijn en nog geen vijf minuutjes later staan we aan de ticketbalie van het juiste station. We kopen een ticketje voor nog geen 75 Rupees per persoon (40 eurocent) en zetten ons neer op het perron tot de trein arriveert. Terwijl we wachten maken we kennis met de Sri Lankaanse “trein gewoontes”. Zo is het bijvoorbeeld volstrekt normaal om niet af te stappen aan de kant van het perron, maar aan de kant van het andere spoor, zodat je, door de sporen over te steken, meteen op het eerste perron kan kruipen richting de uitgang van het station. Een stuk efficienter dan de trappen en tunnels onder de sporen bij ons in België! Stap je daarentegen van de een trein wanneer deze nog niet volledig stil staat, dan krijg je een fikse boete lezen we op een bord in het station. Echter is van die regel niet veel te merken aangezien de treinen zelden volledig tot stilstand komen en iedereen snel op of af de rijdende trein springt. Een tijdsefficiënter treinsysteem dan dit kan gewoon niet 🙂

Nadat enkele treinen gepasseerd zijn terwijl we op het perron onze ogen de kost geven, maakt een sympathieke Sri Lankees ons duidelijk dat de volgende trein die aankomt de onze is. Enkele minuten later rijdt een rode klassieke dieseltrein het station binnen en springen we zoals locals de trein op. Veel verder dan de deuropening geraken we echter niet, aangezien vrij druk is op de trein, vermoedelijk door de maandagochtendspits. Maar al snel merken we dat we niet getreurd moeten zijn omwille van ons staanplaatsje in de trein, want aangezien de deuren van de treinen hier nooit sluiten, hebben we hangend vanuit de deuropening een eerste klasse zicht op de prachtige omgeving langs de route. De trein brengt ons op een rustig tempo langs kleine landelijke dorpjes waar het lokale leven zijn gang gaat aan de ene kant en de kustlijn aan de andere kant. Ogen schieten ons te kort!

3 uurtjes later zit onze eerste treinrit er jammer genoeg al op en stappen we af in Hikkaduwa, waar ze besluiten om tot aan onze hostel te wandelen aangezien google maps ons vertelt dat het slechts 1 km is, of toch… als je op z’n minst in de juiste richting wandelt, voor ons waren het er dus 2.

Aangekomen in de hostel worden we super goed ontvangen. We krijgen meteen onze kamer toegewezen, en onze bagage wordt zelfs gedragen, wat een luxe. De hostel ziet er super gezellig uit; een leuke bar, toffe terrasjes en sympathieke mensen zorgen voor een prachtige sfeer. Na alles afgezet te hebben besluiten we een wandeling te maken om de omgeving wat te verkennen. We slaan een random weggetje in en komen al meteen in een rustiger deel van het dorpje terecht. Kleine zandweggetjes met kleurrijke huisjes, omringd door palm- en bananenbomen geven ons precies waarop we gehoopt hadden. Na een kwartiertje wandelen lijkt de weg dood te lopen en besluiten we om te keren, wanneer er een Sri-Lankees dametje voor ons staat, en in vlot engels vraagt wat we hier precies doen, omdat we blijkbaar op haar ‘oprit’ aan het wandelen waren. Van zodra ze merkt dat we gewoon op wandel zijn en niet van plan waren haar huis leeg te roven, nodigt ze ons uit om binnen een kijkje te komen nemen. Haar kleindochters en -zoon verwelkomen ons in de living, en een toffe babbel volgt. We leren over haar twee dochters, waar ze werken en waar de kinderen school volgen. Na een aantal foto’s te trekken en gegevens uit te wisselen om ze door te sturen trekken we weer op pad.

We zijn nog geen 5 minuten verder of er passeert een traktor en terwijl doen we teken of we een foto mogen trekken. Hij had er geen enkel probleem mee, en vraagt zelfs of we geen stukje willen meerijden. We stappen met veel plezier op en gaan verder. De man is trots op zijn trekker, vertelt hoe die in Vietnam gemaakt is, en waar hij mee bezig is. Er is redelijk wat lading aanwezig in de laadbak, en met nog twee extra passagiers is het even wat lastiger om bergop te geraken. Hij blijkt nog in tweede versnelling te staan en maakt ons duidelijk dat het heel normaal is dat het zo traag vooruit gaat (om jullie een idee te geven, zelfs wandelen zou op dat moment sneller gegaan zijn), hij trekt de handrem op, versmijt naar eerste versnelling en we zijn weer vertrokken, iets sneller dan voordien, maar een snelheidsrecord zal hij er zeker nooit mee halen. Na een ritje van een kwartier moet hij afslaan en stappen we af, na het uitzwaaien besluiten we terug te keren richting de hostel, omdat het wel nog een eindje stappen is.

Het aantal Tuk Tuks in deze straten is beperkt, veel minder dan in het centrum, en dus kijken we even op als er een stopt en vraagt waar we naartoe gaan. Het valt ons op hoe vlot de man engels praat en we beginnen wat te babbelen. Zijn moeder blijkt niet ver te wonen en hij nodigt ons uit bij hen thuis. Onderweg wordt duidelijk dat zijn vader Amerikaans is, en zijn moeder Sri Lankees. Ze wonen telkens 6 maanden in de VS en 6 maanden in Sri Lanka. Eens aangekomen bij het huis, dat gigantisch blijkt te zijn, worden we met open armen ontvangen. De ganse familie leidt ons rond, we krijgen wat te drinken en horen hoe ze hier leven. Vanop het terras hebben we zicht op het meer van Hikkaduwa, dat eigenlijk deel uitmaakt van een lagune die in verbinding staat met de zee, en dus ook instaat voor heel wat visvangst. We krijgen meteen de uitnodiging voor een lift naar het meer, en binnen de 5 minuten staan we met onze voeten in het water te kijken naar een vissersbootje. Een boottochtje op het meer zit er helaas niet in, aangezien de motor van de boot – raar maar waar – plots zoek was. Ons eerste boottochtje zal dus voor een andere keer zijn. In de plaats van de boottrip brengen ze met ons nog snel een bezoekje aan de overige familieleden in de buurt. Alles is hier echt enorm dichtbij als je over een eigen Tuk Tuk beschikt. Als afsluiter wil hij ons nog afzetten aan het strand, waar dagelijks schildpadden te zien zijn die overdag naar het strand komen om te eten, en ‘s nachts om eieren te leggen. We zijn nog net op tijd om enkele grote schildpadden te spotten. Het zijn prachtige beesten, maar ze vallen eigenlijk totaal niet op aangezien hun enorme schulp de kleur heeft van de omliggende rotsen. Er waren 4 verschillende schildpadden, redelijk veel dus om allemaal tegelijk in het oog te houden, vraag maar aan Ann-Sofie, die bijna het water in gekelderd was omdat er plots eentje achter haar aan ging.

Na nog een korte strandwandeling keren we terug naar de hostel, waar een lekkere Curry op ons staat te wachten. De dag zit erop, na een babbel met twee Nederlandse meisjes van wie hun reisje door Sri Lanka er zo goed als op zat.

Dag 2

Als westerse toerist houden we graag al eens vast aan onze oude gewoontes, en daarom besluiten we een fiets te huren in de hostel waar we verblijven. Fietsers zie je hier niet super veel, al is er hier en daar een toevallige voorbijganger die het aandurft om zich als zwakke weggebruiker in de stroom van Tuk Tuks en toeterende bussen te mengen.

Het is al snel duidelijk dat ze in de hostel niet echt gewoon zijn van de fietsen te verhuren, gezien de ketting van de ene verroest is alsof ze al iedere moessonregen heeft meegemaakt, en van de andere de band plat staat en niet echt opgepompt lijkt te raken aangezien het ventiel lekt. Na 2 keer de band opnieuw te hebben opgepomt lijkt ze het te houden, en kunnen we vertrekken op onze – je leest het goed – kinderfietsjes. We zijn nog geen minuut aan het bollen of de eerste druppels laten zich voelen… door de stralende zon van de afgelopen dagen waren we al bijna vergeten dat het hier eigenlijk regenseizoen is. We merken al snel dat 1 druppel regen voelen hier gelijk staat aan onmiddelijk dekking zoeken, want voor je het weet ben je kleddernat – we spreken hier uit ervaring. Maar na regen komt zonneschijn en dus kunnen we onze tocht al snel verderzetten onder een stralend zonnetje.

Een eerste stop op onze route langs Galle Road is het Tsunami Memorial Museum en het standbeeld ter nagedachtenis van de vele treinslachtoffers die tijdens deze natuurramp vielen. Het is hier in Hikkaduwa, dat een volgeladen passagierstrein overspoeld werd door de tsunami, en ervoor zorgde dat zowat alle passagiers, die ervan overtuigd waren dat ze in de trein veilig zaten, het leven lieten. De tsunami van 2004 heeft een belangrijke plek in de recente geschiedenis van Sri Lanka, in totaal lieten maar liefst 35. 000 mensen hier het leven terwijl het leven van honderd duizenden anderen voorgoed veranderde. Een bezoekje aan het kleinschalige fotomuseum toont ongecensureerd de harde realiteit die zich hier heeft afgespeeld. Je krijgt uitleg van een man die alles zelf heeft meegemaakt en ervoor zorgt dat de mensen op de foto’s een gezicht krijgen… om even stil van te worden. Als je hier naar buiten stapt, kijk je plots heel anders naar de mooie kustlijn. Enkele honderden meters naast het museum staat een 18 meter hoog standbeeld ter nagedachtenis van de slachtoffers. Dit standbeeld is exact even hoog als de hoogste golf van de tsunami, wij hebben ons alvast nog nooit zo klein gevoeld.

Na een nogal zware rondleiding besluiten we het wat luchtiger aan te pakken en met de fiets het platteland in te trekken, bij de eerste tempel komen we een Sri Lankese leerkracht tegen die ons met plezier een rondleiding geeft door het platteland. Hij leidt ons rond in de tempel, neemt ons mee langs een mini kokosnoot fabriekje waar we verschillende soorten kokosnoten te zien krijgen en mogen proeven en neemt ons tenslotte mee om thee te gaan drinken bij een gezin dat hij kent. Samen fietsen we verder terug richting Hikkaduwa en we nemen afscheid.

Bij de tweede poging om rustig wat rond te fietsen worden we opnieuw aangesproken door een local, ditmaal worden we rondgeleid langs de straten van Hikkaduwa om kennis te maken met verschillende kruiden waarvan wij enkel kaneel kennen… al de andere namen van de kruiden zijn we helaas vergeten. We zien daarnaast ook verschillende tempels en stupas terwijl er een gezin aan het bidden is. Op dit moment blijkt het van Ann-Sofie haar gezicht af te lezen dat ze honger heeft, want de local met wie we op pad zijn vraagt of ze moe is. We besluiten het hierbij af te ronden en fietsen terug naar de hostel om daar iets te eten.

Halverwege de terugrit zijn de eerste druppels daar weer, dus beetje bij beetje beginnen we sneller te fietsen, zo snel als kan op de nogal kleine fietsjes. We zijn nog maar net terug binnen of de moessonregen barst los, deze keer dus net op tijd. Bij aankomst in de hostel eten we snel iets en reppen we ons om de laatste trein van de dag naar Galle – onze volgende bestemming – te halen.

This slideshow requires JavaScript.