Dag 3

Vroeg uit de veren, dat was het plan. Al is dat niet zo eenvoudig als het lijkt. We vertrekken iets later dan gepland maar zijn al snel goed op weg. Vanavond plannen we bij Hang Pac Bo aan te komen, een grotten- en vijvercomplex waar Ho Chi Minh himself ondergedoken leefde toen hij vanuit China naar Vietnam probeerde terug te keren. Ondertussen is dit bijna een bedevaartsoord te noemen, en wordt het beschouwd als een van de belangrijkste plekken waar Ho Chi Minh ooit heeft verbleven. Kort nadat hij uit deze grotten kwam werd hij namelijk de hoofdrolspeler om de onafhankelijkheid van Vietnam uit te roepen. Onder zijn leiding kwam het land eindelijk van onder het Franse beleid uit, en kon het op zichzelf beginnen functioneren.

Vooraleer we daar zijn moeten we echter nog heel wat afstand afleggen. Eerst passeren we Phia Thap, een dorpje dat gespecialiseerd is in het maken van wierrook. Het ganse dorp draait erom, en overal waar we lopen is het overduidelijk aanwezig. De paden liggen vol van de drogende bamboostokjes die dienen als basis voor de wierrookstokken, er ligt houtzaagsel verspreid over doeken om te drogen zodat het als vulmiddel kan dienen, bladeren worden gemalen als bindmiddel en om de wierrook de specifieke geur te geven. Iedereen is er mee bezig, en dus zien we het volledige proces voor onze ogen plaatsvinden.

Eerst wordt er houtzaagsel gecreëerd, en wordt het verzameld en eventueel gedroogd op de velden. De volgende stap is het maken van de lijm, waarvoor bladeren van een bepaalde soort gebruikt worden. Deze geven tegelijkertijd ook de gekende wierrookgeur. Om de beurt wordt een laag houtzaagsel afgewisseld met een laag gemalen blaadjes tot de wierrookstok dik genoeg is. Best fascinerend om te zien.

De Pac Bo caves zijn ondertussen niet zo ver meer, en we denken zelfs een kortere route gevonden te hebben dan de online maps ons aangeven. Vol goeie moed slaan we een straatje in, waardoor we zowat 20km zouden uitsparen, best veel met een brommer op de Vietnamese wegen. Na een kleine 5km wordt alles echter duidelijk, de verharding begint stilaan af te nemen en we eindigen uiteindelijk bij een volledig opengebroken weg. Ze zijn net bezig met de weg opnieuw aan te leggen, en dus moeten we tussen de zand- en steenbergen door manoevreren om terug op pad te geraken. Bijkbaar is alles voor de werken al opengebroken en vervangen door brokken en gruis, om zo net genoeg baan te creëren zodat de vrachtwagens kunnen passeren. Voor ons is dit helaas wat minder nieuws, maar we zetten voort, met als motivator dat we zo 20km minder moeten rijden. Of het effectief tijdsbesparend zal werken is nog maar de vraag.

De afdaling is redelijk sterk, maar met ons doorzettingsvermogen en de rijkunsten die we ondertussen al hebben opgedaan rijden we weer op mooi geasfalterde ondergrond voor we het goed en wel beseffen. De Pac Bo caves zijn nu nog maar een kleine kilometer, we did it!

Na het parkeren van de brommer gaan we op zoek naar de ingang van het park, maar het lijkt erop dat we de ticket control gepasseerd zijn zonder het op te merken en opgemerkt te zijn. We kunnen dus gewoon binnen wandelen, en hebben zelfs niet de mogelijkheid om een ticketje te kopen. De caves zijn omringd met helder blauw water waar Ho Chi Minh naar het schijnt zou hebben gevist, en na een kleine klim komen we aan bij de ingang. Daar merkt een groep Vietnamese toeristen ons op en wil maar al te graag met ons op de foto, vermoedelijk door onze nogal opvallende T-shirt van de Vietnamese vlag. Vooral de vrouwen zijn duidelijk fan van Nick. In plaats van braafjes te poseren voor de foto pakken ze hem stevig vast, 1 hand rond zijn middel de andere hand op zen torso. ‘t Is eens wat anders.

Het bezoekje is vrij snel voorbij, een wandeling rond het meer later staan we al terug aan de parking van de brommer, en nog steeds geen ticket office gezien. We zijn van goede wil, maar hier staan ze ons gewoon niet toe om te betalen 🙂 Op de parking staan de enthousiaste Vietnameesjes van daarstraks te poseren voor een foto op hun toerbusje, we kruipen snel mee in het busje om hun fotote upgraden en kruipen dan weer de brommer op richting een slaapplek die we nog moeten zoeken.

Ondertussen begint het alweer te schemeren en dus moeten we niet te lang meer wachten, na wat kilometers bollen en honderd keer vragen vinden we een hotel waarin we vermoedelijk weer de enige gasten zijn. Alhoewel, als we het ongedierte in de kamer mogen meetellen was het ongetwijfeld volboekt! Ondertussen zijn we wel al wat gewend aan een beestje hier en daar, dus maken we er geen probleem van om samen met een gekko, spinnen, kakkerlakjes, wat mieren en een vreemde langpotige mugachtige de nacht door te brengen.

Dag 4

Het enige wat ons nu nog rest is de weg terug naar Cao Bang, veel is er onderweg niet meer te zien, dus kunnen we vlotjes doorrijden. Tot we langs de kant van de weg plots toch nog heel wat rijst zien staan. Geen groene meer helaas, maar volledig rijp, klaar om geoogst te worden. Even verder zijn ze inderdaad druk bezig op het land, de ene rijdt de rijsthalmen af, anderen halen de korrels eruit met behulp van een machine en nog anderen brengen de zakken met rijstkorrels naar het huis langs de kant van de weg, van waaruit ze verkocht of getransporteerd kunnen worden. Best een leuk zicht om te zien, alle rijstvelden waren al volledig afgedaan, dus is het een plezant om een deel van het proces te kunnen zien.

Daarna is het in één trek door, we genieten onderweg nog van 1 viewpoint, maar aangezien de wolken er stilaan minder vrolijk beginnen uit te zien, is het hoog tijd om terug te keren. Tegen 15u zijn we terug en begint het net te regenen, als dat geen timing is! Vanavond nemen we de bus terug richting Hanoi, dus ideaal om wat vroeger aan te komen. We sorteren de rugzakken nog even, voor scooter loops zoals deze nemen we gewoonlijk slechts de dagrugzakken mee en laten we de grote trekrugzakken achter in de hostel. Om dit niet meer in Hanoi te moeten doen steken we alles terug zoals het hoort, en dan zijn we klaar voor de busrit. Als laatste stoppen we nog even bij de kapper, waarbij we beiden een nieuwe coupe krijgen. Ann-Sofie haar krullen worden stevig onder handen genomen en Nick krijgt een lokaal kapsel aangemeten, veel keuze hadden we niet, maar het eens iets anders!

Een ticketje kopen is een stuk handiger aangezien de hostel ons helpt, en dan zitten we alweer klaar om een nachtje op de bus te spenderen. Het is verrassend hoe lastig 4 dagen brommeren is, dus vallen we al snel als een blok in slaap. Om 5u worden we op dezelfde vriendelijke manier wakker geschud en staan we half slapend met onze valiezen op de parking in Hanoi. Klaar om van hieruit de bus naar Sapa te nemen.

En dan komt Nick tot een beangstigende conclusie. Z’n fototoestel is nergens te bespeuren. Alle rugzakken worden overhoop gehaald, nergens te vinden. Zowel het toestel als de foto’s erop zijn best waardevol, dus begint de paniek toe te slaan. We bellen naar de homestay waar we verbleven maar die verstaan helaas niet genoeg Engels om ons verder te helpen. Behulpzaam is ze echter wel, ze belt meteen iemand op die wel Engels verstaat met de mededeling om ons op te bellen, om 5u ‘s morgens. Aan die persoon leggen we uit wat er aan de hand is, zij belt terug naar de hostel om de vraag door te spelen in het Vietnamees, waarop ze in de hostel mijn camera zoeken en we nog geen 5 minuten later een telefoon terugkrijgen om te zeggen dat ze hem hebben gevonden in de zetel. Vermoedelijk is hij bij het sorteren van de bagage onder een kussen bedolven, en dus uit het oog verloren. Er zit niets anders op dan terug te keren naar Cao Bang.

We boeken twee zitjes in de eerste bus die terug gaat, we hebben geluk, de volgende bus vertrekt al om 6u00, iets minder dan een uurtje wachten. 14u later komen we half belabberd aan om de camera in ontvangst te nemen die ze mooi aan de kant hebben gehouden, om daarna terug de bus op te kruipen richting Hanoi, opnieuw 14u. We laten de rekensom aan u, maar het aantal uur dat we in de laatste twee dagen in de bus hebben doorgebracht is genoeg om een heel leven mee te vullen. Om 5u00 ‘s staan we weer waar we gisteren ook stonden, op de busparking in Hanoi, maar deze keer wel met fototoestel.