Na een goeie nachtrust springen we de bus op richting Naga, en in een vlotte 2u komen we daar al toe in de busterminal. Voor de bus richting Caramoan van 13u staat er ondertussen wel al een wachtrij van een 30 man, en daar hebben we geen zin in. De bus die om 15u vertrekt is Aircon en minder druk, dus kiezen we voor comfort. Dat de busrit 5u zou duren geloven we niet veel van, want echt ver lijkt het niet te zijn. Met een doos donuts stillen we onze honger tot de bus toegereden komt. In het eerste uur leggen we al de helft van de afstand af, want ons vermoeden van de “5u” al meteen bevestigd. Maar dan komen de bochten, gaat het bergop en bergaf en verdwijnt de baan soms zelf volledig. De laatste 4u brengen we compleet groggy door, tot wanneer we in het centrum van Caramoan gedropt worden. Gelukkig vinden we in geen tijd een slaapplaats en kunnen we deze dag snel afsluiten. Wat een busrit weer, de Filippijnen zijn oh zo vermoeiend.

Uitslapen is moeilijk wanneer we gewekt worden door tromgeroffel en muziek. Wanneer Nick even buiten gaat loeren blijkt er een optocht aan de gang te zijn, een dorpsfeest omwille van de 300e verjaardag van de kerk van Caramoan. Een drukte van jewelste dus, en dat terwijl er ook nog eens wagens rondrijden met luidsprekers die voor heel het dorp verkiezingspropaganda uitschallen. Als je ooit beslist van naar de Filippijnen te gaan, een paar tips wanneer je niet moet gaan:

– tijdens Pasen
– tijdens hun groot verlof
– tijdens de verkiezingen

Wij kunnen alle drie de vakjes kleuren, tegelijkertijd. Niet het goede moment om hier te zijn.

Wanneer Nick terugkeert naar de kamer is Ann-Sofie ondertussen ook wakker, en kunnen we samen eens gaan kijken. Het is best een plezante optocht, met dansende en majorerdende kindjes. Kartonnen schildpadden en zelfs een miss Caramoan passeren de revue, en de stoet eindigt in de middelbare school. Hier is het duidelijk allemaal te doen, er staan verkopers van ijsjes en Halo-Halo, en wanneer Ann-Sofie de suikerspin ontdekt gaat ze er prompt een halen, het is nog niet eens 9u ‘s morgens. Een tweede volgt ook snel, en wanneer ze nog een derde wilt moet Nick die halen omdat ze te beschaamd is om zelf nog eens te gaan. De rest van de gebeurtenis is nogal Christelijk, en daar passen wij vriendelijk voor. In ruil daarvoor gaan we eens op verkenning door de kleine straatjes, en merken we al snel op dat Caramoan eigenlijk niet meer is dan 1 hoofdstraat en 4 doodlopende zijstraten. De tricycles hier zijn opnieuw anders dan op Cebu, Siquijor of Biliran en sommige fietsen hebben zelfs een autostuur gekregen om comfortabeler te rijden.

Een poging om een boottour te regelen draait op niets uit, want blijkbaar is het eenvoudiger van alles zelf aan de haven te regelen en dus nemen we dan maar een tricycle naar Paniman (de naam van het dorpje bij de haven). Na heel wat onderhandelen met de tricycle chauffeurs betalen we nog steeds het dubbele van de prijs, maar voor minder wil niemand ons meenemen. We snappen echt niet waarom, want toeristen lopen hier niet rond, en dan zijn de prijzen normaal gezien altijd gewoon lokaal. Eens aangekomen in Paniman wordt het al meteen duidelijk, hier vinden de opnames van Survivor plaats, de eilanden voor de kust van Paniman zijn de set voor o.a. Expeditie Robinson. De blanke mensen die hier dus rondlopen zijn crewleden en organisatoren, en betalen dus gewoon de volle pot, waar de locals handig gebruik van maken om een extra zakcentje bij te verdienen. In de 2 minuten dat we in de haven zijn, passeren er al 2 jeepneys met deelnemers in. En wij maar denken dat ze weken aan een stuk op het eiland moesten blijven…

Het zoeken naar een tour in de haven is simpel, ze bieden allemaal dezelfde tours aan met de ingewikkelde namen: Big tour en Small tour. De prijzen zijn overal exact hetzelfde en een verschil in boten zien we niet, dus boeken we om te beginnen de kleine tour bij een kapitein die er betrouwbaar en eerlijk uitziet. We besluiten ook gewoon hier te komen slapen, in plaats van in Caramoan, omdat we de komende dagen anders voortdurend op en af moeten gaan.

Om onze bagage op te halen zoeken we een andere tricycle, en vinden we eentje die versierd is met Deense vlaggetjes. Blijkbaar is er iemand van de crew jarig, en werkt deze man als chauffeur voor de korte ritten. Hij krijgt toestemming om snel even over en weer te rijden met ons, maar eens aangekomen in Caramoan blijkt de optocht opnieuw bezig te zijn. Het hele dorp is afgezet waardoor we enkel te voet door mogen, en de tricycle dus aan de kant moet wachten. Het is een heel eind wandelen, waarbij Nick een poging onderneemt om geld af te halen. Ook hier weigert de ATM dienst, net als in Donsol. Geen idee waarom, maar dit kan wel nog eens dikke miserie worden. We hebben nog genoeg geld voor de boottours, dus zien we later wel hoe we dit oplossen. Terug in Paniman vinden we al snel een leuke kamer, met twee dubbele bedden en een reeds draaiende airco. Hemels!

Jollibee of McDo zijn hier niet te vinden, dus moeten we een andere oplossing vinden. In een restaurantje zien we groentjes te koop liggen, en Ann-Sofie vraagt nieuwsgierig of ze die hier kan kopen en ze dan laten wokken. De eigenaar van het restaurant kijkt even verdwaasd, want zoals alle andere Filippijnen heeft hij waarschijnlijk ook een allergie voor gezonde groentjes. Nadat de man uit de keuken komt om te vragen hoe hij de groentjes moet snijden en dan nogmaals terugkomt om te vragen hoe hij die eigenlijk moet bakken, vraagt Ann-Sofie of hij liever heeft dat ze het gewoon zelf doet. Daar stemt hij opgelucht mee in, en wijst ons de weg naar de keuken. Met een snijplank en een mesje transformeert Ann-Sofie in een heuse keukenprinses, en al snel weten alle Filippijnen op facebook dat ze een nieuwe chef-kok in dienst hebben. De berg groentjes groeit, en wanneer alles gesneden is vragen ze verbaasd of we dit allemaal gaan opeten, waarop Ann-Sofie vrolijk en volmondig ‘TUURLIJK’ antwoord! Het kruidenassortiment is niet groot, maar met wat peper en zout kan er al veel gebeuren. Een heerlijke maaltijd met de goeie vitamientjes om morgen de zee op te trekken, meer moet dat niet zijn.